του Πάσχου Μανδραβέλη
Σαν πολύ στον Λάκη Λαζόπουλο δεν συχνάζει ο βουλευτής της Ν.Δ. Ευριπίδης Στυλιανίδης; Δεν αναφερόμαστε φυσικά στις φωτογραφίες που τον δείχνουν να χαριεντίζεται με τον «οργανικό κωμικό» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην αναπαραγωγή της κενής –από λογική και ιδεολογία– προπαγάνδας του κυβερνώντος κόμματος.
Μιλώντας χθες ο πρώην υπουργός για το δίλημμα του δεύτερου γύρου, είπε ότι «οι νεοδημοκράτες θα πρέπει επιλέξουν τι Νέα Δημοκρατία θέλουν. Θέλουν μια νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία η οποία θα πάει στο καθαρό, δημοκρατικό και ορθολογικό ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο ουσιαστικά, κοινωνικά και εκλογικά πατάει σε μια οικονομική αριστοκρατία, σε μια οικονομική ελίτ;» (ΒήμαFM 21.12.2015).
Ούτε ο κ. Πάνος Σκουρλέτης δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα. Ολόκληρη η αριστερή δαιμονολογία, αυτή που κόστισε τόσα πολλά και στη Ν.Δ. και στη χώρα, υιοθετείται από το στέλεχος της φιλελεύθερης παράταξης. Ο νεοφιλελευθερισμός «κοινωνικά και εκλογικά πατάει σε μια οικονομική αριστοκρατία, σε μια οικονομική ελίτ»; Ποιος Στρατούλης και ποιος Λαφαζάνης; Τον κ. Στυλιανίδη πρέπει να κάνουν ιδεολογικό καθοδηγητή στη Λαϊκή Ενότητα· μην πούμε ότι θα τα πήγαινε καλά και στο ΚΚΕ.
Ο κ. Στυλιανίδης ανέδειξε το βασικό πρόβλημα που έχουν πολλά στελέχη της Ν.Δ. Αδυνατούν να καταλάβουν το πλεονέκτημα του χώρου τους, αυτού που τόσα έδωσε στον τόπο. Γι’ αυτό χρησιμοποιούν την ορολογία και το σκεπτικό των αντιπάλων τους. Εμποτίστηκαν τόσο πολύ από τη ρητορεία της παλαβής Αριστεράς που άρχισαν να αυτομαστιγώνονται διότι ακολουθούν την ιδεολογία που κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο, πλούτισε τους λαούς της υφηλίου, έβγαλε από τη φτώχεια εκατομμύρια Κινέζων και Ινδών, έδωσε προοπτική σε χώρες που πληγώθηκαν από την κρίση.
Επιπλέον, υπάρχει και η χρόνια παθογένεια του κομματικού μηχανισμού της Κεντροδεξιάς που θέλει πάντα να ετεροκαθορίζεται. Κατ’ αρχάς σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα. Θυμάται κανείς το αίτημα να βρεθεί κάποιος «αντιτσίπρας», δηλαδή κάποιος που να είναι σαν τον κ. Τσίπρα; Λέμε «αρχικώς» διότι τώρα που φαίνεται πόσο καταστροφική είναι η διακυβέρνησή του, το αίτημα μάλλον αποσύρθηκε.
Το πρόβλημα αυτού του μηχανισμού είναι ότι ετεροπροσδιορίζεται και στην ιδεολογία. Οπως ακριβώς έψαχναν για ένα Τσίπρα με γαλάζιο κοστούμι, έτσι ψάχνουν και για ένα αριστερισμό με γαλάζια λεοντή. Τι μας είπε δηλαδή ο κ. Στυλιανίδης με τη φιλολογία περί «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς» (τρέχα γύρευε τι είναι τούτο) και τις άλλες πομφόλυγες περί «μιας μεγάλης Κεντροδεξιάς, η οποία θέλει να ακουμπά πάνω στη ζωντανή κοινωνία και στην υγιή αγορά»; Οτι «εμείς δεν είμαστε οι κακοί “νεοφιλελεύθεροι”, όπως τους προσδιορίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αριστεροί είμαστε, αλλά δεν θέλουμε να το πούμε».
Δεν θα σηκώσει κεφάλι αυτός ο χώρος όσο διάφορα στελέχη του ντρέπονται που είναι δεξιοί και προσπαθούν να διαγωνιστούν την παλαβή Αριστερά στη «νεοφιλελευθεροφοβία». Αντιθέτως, της προσφέρουν θαυμάσιες υπηρεσίες· εκτός από ανθρώπους, της δίνουν και επιχειρήματα. Ας αφήσουν λοιπόν τον ανύπαρκτο μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού να τον κραδαίνει μοναχός ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του. Ετσι κι αλλιώς αυτή η Αριστερά φώναξε τόσες φορές «νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα», που αυτή τη φορά δεν πιάνει.
Πηγή: Καθημερινή
2 Comments
Κένταυρος
Εδώ ο κ. Μανδραβέλης στο πλαίσιο μιας – γενικά ορθής και λογικής – ιδέας περί διαγκωνισμού των κομμάτων στην επίδειξη αριστερωσύνης και οποιασδήποτε άλλης ιδιότητας είναι δημοφιλής αυτή την εποχή,διολισθαίνει σε κάποιες διαπιστώσεις που δε στέκουν σε λογικη επεξεργασία, ψαρεύει σε θολά νερά:
1.η ιδεολογία (ο Νεοφιλευθερισμός;) η οποία "κέρδισε" τον ψυχρό πόλεμο, με ποιον τρόπο πλούτισε τους λαούς της Υφηλίου, και σε βάρος ποιών;
2. Πλούτισε λίγα εκατομμύρια Ινδών και Κινέζων σε βάρος των υπόλοιπων εκατοντάδων εκατομμυρίων
3.Έδωσε "προοπτική" στις χώρες που πληγώθηκαν από την κρίση την οποία αυτή η ίδια ιδεολογία δημιούργησε; Ένα δείγμα αυτής της "προοπτικής", στο έπακρό του βέβαια, λόγω Ελληνικών ιδιαιτεροτήτων, ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες που δεν είναι μέλη του G20, ή ακόμα και σε μεγάλα τμήματα αυτών των ίδιων των μελών, δεν είναι καλά τα πράγματα.
4.Γύρω από τις λέξεις "φιλελεύθερος" και νεοφιλελεύθερος" υπάρχει, τουλάχιστον στην Ελλάδα του σημερα, μεγάλη θολούρα.Ακόμα και άνθρωποι που αναφέρονται καθημερινα σε αυτές τις έννοιες,δεν έχουν ιδέα της ιστορικής προέλευσής τους και των βασικών στοιχείων τους.
Θα σας φαινόταν σκόπιμο κάποιος να ξεκαθαρίσει τις έννοιες, ιστορικά και ουσιαστικά, καθώς και την παραποίηση που έχουν υποστεί, από ποιούς έχει γίνει και τις σκοπιμότητες της παρερμηνείας τους;
με εκτίμηση
Νικόδημος
Αγαπητέ Κένταυρε,
σας ευχαριστώ ξανά για τα σχόλιά σας. Ναι, οι επισημάνσεις σας είναι ορθές. Ο ΠΜ γράφει ωραία και οι κρίσεις του είναι ως επί το πλείστον σωστές, μα, όπως έχω κι εγώ υποδείξει, μερικές φορές κάνει λάθη. Το πιο σοβαρό είναι αυτό του “φιλελευθερισμού”.
Συμφωνώ πως κανείς στην Ελλάδα δεν ξέρει τι πραγματικά είναι ο φιλελευθερισμός και οι απόψεις που διατυπώνονται και ανακριβείς και πολύ θολές είναι – όπως του Μάνου, του Χρηστίδη, του Ανδριανόπουλου, κυρίως, και άλλων. Τελευταίο δείγμα η δημιουργία του Θ. Μαυρίδη "LIberal.gr", που δεν έχει καμιά σχέση με την κλασική Φιλελεύθερη Παράδοση στη Βρετανία και πλασάρει τις συνήθεις αερολογίες.
Προφανώς δεν με παρακολουθείτε πολύ τακτικά, αλλιώς θα ξέρατε πως έχω γράψει πολλά άρθρα για τον γνήσιο Φιλελευθερισμό και πρόσφατα στη σειρά Πολιτική Οικονομία 21-23.
Θα βρείτε παλαιότερα, πιο λεπτομερή άρθρα στη σειρά “Αρχές Διακυβέρνησης".