του Γιώργου Μαλούχου
Μέσα στο όλο γενικό χάος της αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα και στον κόσμο με ένα πυκνό σκοτάδι να απλώνεται πλέον παντού γύρω μας, μια φωτογραφία της καγκελαρίου της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ ως «κοινή θνητή» κάνει από προχθές το γύρο του κόσμου στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο.
Πολλοί μπορεί να θεωρούν ότι πρόκειται για μια κίνηση επικοινωνίας, καθώς η επί δέκα έτη απόλυτη κυρίαρχος της γερμανικής και της ευρωπαικής πολιτικής, αντιμετωπίζει σήμερα την πιο δύσκολη περίοδό της λόγω της προσφυγικής κρίσης.
Αν το πιστεύουν, σφάλουν. Και σφάλουν επειδή αγνοούν τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική στον σύγχρονο ευρωπαικό χώρο καθώς και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι λειτουργοί της.
Η Γερμανία έχει επιδείξει τα τελευταία δέκα χρόνια μια πρωτοφανή ηγεμονική, για τον μεταπολεμικό κόσμο διάθεση στα ευρωπαικά πολιτικά πράγματα. Η εποχή της Μέρκελ είναι ακριβώς αυτό και ως τέτοια θα καταγραφεί ιστορικά, ιδίως μέσα από το χειρισμό της κρίσης χρέους και την προσπάθεια αξιοποίησής του για την οικοδόμηση μιας γερμανικής, όπως ευρέως πλέον αποκαλείται, Ευρώπης.
Όμως, αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να συσκοτίζει μίαν άλλη: το εξίσου αδήριτο γεγονός ότι ιδίως οι Γερμανοί πολιτικοί, ίσως ακριβώς για να μπορούν να ασκούν και ηγεμονία στους άλλους, ζουν και κινούνται με τα πόδια τους να πατούν απόλυτα στη γη ως προς τη σχέση τους με τον πραγματικό κόσμο.
Ενας Γερμανός υπουργός, όπως άλλωστε και οι υπουργοί σε πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε., δεν απολαμβάνει ίχνος από τα προνόμια των δικών μας όχι απλώς υπουργών αλλά και βουλευτών, ίσως δε ακόμα και των τέως βουλευτών.
Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της Μέρκελ γίνονται… κανονικοί άνθρωποι όταν τελειώνει η ημέρα τους στο γραφείο: ψωνίζουν, όπως η ίδια πράγματι κάνει, ασχολούνται αληθινά με τα παιδιά τους, κάνουν δουλειές στα σπίτια τους και, κυρίως, δεν έχουν πίσω τους έναν στρατό να τους φυλάει, να τους κάνει τις δουλειές και να τους φροντίζει κάθε τους ιδιωτική ανάγκη δαπάνη του δημοσίου.
Ως προς τους δικούς μας πολιτικούς, δυστυχώς, η εικόνα είναι πασίγνωστη και εντελώς αντίθετη αυτής: ακόμα και σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια σκληρής κρίσης, οι Ελληνες πολιτικοί απολαμβάνουν προνόμια οθωμανικού τύπου, άγνωστα στον ευρωπαικό χώρο – ίσως γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αχτύπητες οθωμανικές ρίζες…
Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι ότι οι δύο λειτουργίες, η δημόσια και η ιδιωτική, στο αρχέτυπο του Ελληνα πολιτικού είναι ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ενώ στο αντίστοιχο του ευρωπαίου, είναι εντελώς διαχωρισμένες μεταξύ τους.
Κι αυτό ακριβώς είναι που έχουμε πληρώσει τόσο πολύ ακριβά. Αυτό είναι που μεταφράζεται και σε κραταιά πολιτική απάτη. Αυτή είναι, τελικά, η αληθινή πηγή της καταστροφής και της απαξίας, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι να κοιτούν πώς θα κάνουν πιο δυνατή την πατρίδα τους – έστω και εις βάρος όλων των άλλων…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
