του Νότη Παπαδόπουλου
Ο κύριος μοχλός ανάπτυξης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ήταν το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων της χώρας. Οι υποδομές του κράτους: δρόμοι, λιμάνια, εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, σταθερό δίκτυο τηλεφωνίας, αεροδρόμια ήταν για δεκαετίες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας – προσέφεραν εκατοντάδες χιλιάδες δουλειές και δημιούργησαν τις βάσεις για την εγχώρια επιχειρηματική τάξη.
Η χρεοκοπία του 2009 άδειασε το κρατικό κορβανά και οι κρατικές επενδύσεις στέρεψαν. Το κράτος υποχρεώθηκε να μειώσει τις δαπάνες του και να αυξήσει τα φορολογικά του έσοδα για να πληρώσει δημοσίους υπαλλήλους, δημόσια παιδεία και υγεία και να αποπληρώσει τα υψηλά δάνεια που υποχρεώθηκε να πάρει η χώρα για να σταθεί στα πόδια της.
Ο ιδιωτικός τομέας ήταν ο πλέον ζημιωμένος από την σκληρή λιτότητα των δυο πρώτων μνημονίων. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν ,πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι έμειναν στο δρόμο, η αποβιομηχάνιση της χώρας επιταχύνθηκε . Μόνη φωτεινή εξαίρεση ο τουρισμός αλλά και κάποιες γεωργικές επιχειρήσεις προϊόντων υψηλής ποιότητας που μπόρεσαν να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Η επτάμηνη διακυβέρνηση Τσίπρα «χτύπησε» την οικονομία εκεί που είχε αρχίσει να βλέπει κάποιο φως στο τούνελ. Το καράβι πήγαινε να ορθοπλωρήσει ώσπου ήρθε το τσουνάμι της πρώτης φοράς Αριστερά και το κατάρτι ακούμπησε πάλι στη θάλασσα ,παραλίγο να πιάσουν νερό τα πανιά και να βυθιστεί. Τελευταία στιγμή με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου αποσοβήθηκε το ναυάγιο και τώρα γίνεται προσπάθεια επιστροφής σε ηρεμότερες θάλασσες.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Με μία δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα που φαίνεται να έχει πάρει το μάθημά της και να είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει «κουτσά –στραβά» τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές.
Ετσι μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016 μόνη της – ή με κάποια βοήθεια π.χ. κόμμα Λεβέντη- θα ψηφίσει όλα τα προαπαιτούμενα- του ασφαλιστικού συμπεριλαμβανομένου. Θα ακολουθήσει η άρση των capital control, η συμφωνία για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, η αναβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από τις διεθνείς οίκους και η πρώτη δοκιμαστική έξοδος της χώρας στις διεθνείς αγορές για να δανεισθεί μόνη της.
Αν μάλιστα ο κ.Τσίπρας εκμεταλλευτεί την επιτυχή ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που δημιουργεί πάλι κλίμα εμπιστοσύνης για τη χώρα, και προωθήσει με γοργούς ρυθμούς τις ιδιωτικοποιήσεις σύντομα η ελληνική οικονομία θα βρεθεί ξανά με σημαντικά ξένα κεφάλαια.
Κεφάλαια που θα επενδυθούν στις ιδιωτικοποιημένες εταιρείες ή θα δοθούν στο ελληνικό κράτος για δημόσιες επενδύσεις. Ο τροχός της οικονομίας θα αρχίσει και πάλι να γυρίζει, να γεννάει νέες θέσεις εργασίας κι η χώρα να επιστρέφει στην ανάπτυξη.
Θα πείτε-σωστά- ότι με το «πείραμα Τσίπρα» η Ελλάδα έχασε δυο χρόνια. Δυστυχώς. Έγινε όμως σαφές πλέον ότι όποιος υπόσχεται αριστερή πολιτική σε μια χώρα που είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τους κανόνες του Ευρώ κοροϊδεύει τον κόσμο. Υπάρχει ο μονόδρομος εφαρμογής των μνημονίων που -μετά από θυσίες και περικοπές – ξαναβγάζει την οικονομία στον αφρό.
Άλλες χώρες με πιο προηγμένα πολιτικά συστήματα μάθανε την αλήθεια μέσα σε 2 χρόνια. Εμείς χρειαστήκαμε έξι. Τώρα, όμως, ξέρουμε.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
