του Στέφανου Κασιμάτη
Δεν βλέπω τον λόγο να εκπλήσσομαι. Η βιομηχανία της μόδας ανακυκλώνει τα πάντα. Ως και οι αηδέστερες εκφάνσεις της σεβεντίλας (οι καμπάνες, τα λουλουδάτα πουκάμισα, ο Βαρουφάκης κ.λπ.) επέστρεψαν στη μόδα. Γιατί όχι λοιπόν και η συναίνεση; Εκανε στροφή η πλοκή του έργου στο οποίο παίζουμε, όπως έχετε καταλάβει. Ο πρωθυπουργός ζητεί πια ανοικτά τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Των ίδιων που αυτός υπονόμευε και αποδομούσε συστηματικά ως αντιπολίτευση. Αλλά ―τι να κάνουμε;― αυτές διαθέτουμε ή «διατίθουμε», όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός Αλέξιος Τσίπρας.
Ας προσπεράσουμε την προφανή ειρωνεία, γιατί το σημαντικό εδώ είναι ότι ο πρωθυπουργός επείγεται ιδιαιτέρως, σαν να αντιδρά σε κάτι που τον φοβίζει. Το βλέπουμε στο γεγονός ότι τηλεφωνεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θέτει ζήτημα συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ενώ βρίσκεται σε επίσημη επίσκεψη στο εξωτερικό. Τέτοια πρεμούρα δικαιολογείται, αν πληροφορήθηκε από την Αθήνα κάποια επικίνδυνη εξέλιξη την οποία εμείς αγνοούμε ― λ.χ., τη σύμπηξη ενός μετώπου 5-6 βουλευτών αποφασισμένων να καταψηφίσουν το Ασφαλιστικό. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό και ίσως πιθανό. Εκτός από τα ιδεολογικά και συνειδησιακά θέματα, την ενότητα της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ απειλούν και ορισμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, καθώς και η πίεση της ομάδας των 53, όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα στους 53 με απερίσκεπτες παραχωρήσεις σε άλλα ζητήματα.
Δεν θα βρει όμως τη συναίνεση η κυβέρνηση, διότι προϋποθέτει κάποιο μίνιμουμ εμπιστοσύνης. Από αυτή όμως δεν υπάρχει ούτε ψήγμα. Ο Τσίπρας, σε εξωτερικό και εσωτερικό, ελίχθηκε χρησιμοποιώντας αφειδώς το ψέμα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Ολοι αυτοί, στους οποίους απευθύνεται τώρα υποσχόμενος διάφορα, ξέρουν πια με τι ακριβώς έχουν να κάνουν.
Ο Σταύρος, ας πούμε, που κάποτε άνθιζε μέσα στο θερμοκήπιο του Μαξίμου, μετά την εκλογική αποτυχία δεν θέλει ούτε να ακούει για Τσίπρα ― μιλούμε για την ψυχολογία της προδομένης ερωμένης, εντελώς. Η Ν.Δ. δεν υπάρχει. Το δε ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως αρνητικό· φρόντισαν μάλιστα να διοχετεύσουν στον Τύπο την οργή της Φώφης κατά τη συνδιάλεξη με τον πρωθυπουργό (για όσους θεωρούν την οργή της Φώφης παράγοντα ενισχυτικό της σοβαρότητας μιας κατάστασης…). Χαρακτηριστικό των δυσκολιών του εγχειρήματος της συναίνεσης (αλλά και της γενικότερης κατάντιας) είναι ότι το μεσημέρι της Παρασκευής ήταν «είδηση» ότι ο πρόεδρος Β. Λεβέντης μας αποκάλυψε την πρόσκληση του πρωθυπουργού να μιλήσουν για το πρόγραμμα της Ενωσης Κεντρώων…
Εν πάση περιπτώσει, το δίλημμα «σταθερότητα με πολιτική Τσίπρα ή ακυβερνησία με ό,τι αυτή συνεπάγεται» είναι πολύ πιθανό να το βρούμε μπροστά μας και σύντομα. Προσωπικώς, το παρακάμπτω, γιατί αναρωτιέμαι τι να την κάνουμε τη συναίνεση (αν τη βρούμε), αφού μεταρρυθμίσεις δεν θέλουμε. Ο αντίλογος, βέβαια, είναι ότι η υπερψήφιση του Ασφαλιστικού θα αποτελεί μεταρρύθμιση, η χώρα θα έχει γυρίσει σελίδα. Σύμφωνοι· μετά όμως τι γίνεται; Φαντάζεται κανείς αυτή την κυβέρνηση να εφαρμόζει τη μεταρρύθμιση ή αυτόν τον πρωθυπουργό να τηρεί τις υποσχέσεις με τις οποίες θα την έχει αποσπάσει;
Πηγή: Καθημερινή
