της Μαρίας Κατσουνάκη
Και η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μεγάλα διλήμματα. Διακυβεύεται πολλαπλώς το μέλλον της Ενωσης, παρά τις εκκλήσεις για αλληλεγγύη και συνοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Χθες, ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ μίλησε για «μίνι Σένγκεν», αποτελούμενη από λίγες χώρες που θα αναλάβουν να διασφαλίσουν καλύτερα τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, αλλά και τα κεκτημένα των κοινωνιών τους. Και η Ευρώπη έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει, με την τρομοκρατία και το προσφυγικό να κυριαρχούν, ενώ οι όποιες λύσεις δεν γίνεται να εφαρμοστούν χωρίς κόστος και συνέπειες.
Ομως, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μάλλον από τ’ άγραφα. Οπου και να γυρίσει να κοιτάξει κανείς βλέπει τον ορίζοντα εμποδισμένο. Είτε πρόκειται για τη λειτουργία της αγοράς είτε για τη διευθέτηση ή την εξυγίανση θεμελιωδών ζητημάτων, όπως η Παιδεία ή το Ασφαλιστικό, εμφανίζονται λύσεις άκαιρες, αν όχι καταστροφικές. Ολα μοιάζουν παλιοκαιρινά, φθαρμένα, ανάρμοστα στην κρισιμότητα της κατάστασης.
Με τερτίπια και επικοινωνιακούς ελιγμούς δεν ρυθμίζεται ούτε το εργασιακό ούτε η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Και ασφαλώς, όταν προτάσσεται η κομματοκρατία και γνώμονας για κάθε επιλογή προσώπου είναι η πίστη του στο κυβερνών κόμμα (εν προκειμένω στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρόκειται για διαιώνιση ενός «κεκτημένου»), κανείς δεν μπορεί να περιμένει άσπρη μέρα.
Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη συντονίζεται σε άλλες ταχύτητες, αναπτύσσοντας άμυνες και μηχανισμούς αυτοπροστασίας, αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, αλλάζει όμως. Εμείς, εδώ, μοιάζουμε σταματημένοι όταν ο κόσμος γύρω μας κινείται. Ανακυκλώνουμε την αδυναμία συναίνεσης, εθνικής συνεννόησης, μεταρρυθμίσεων, διαλύουμε και ανασυνθέτουμε επιτροπές με διαφορετικά ονόματα, προσπαθώντας να εμφανίσουμε τη χειρότερη εκδοχή ως επόμενο βήμα. Εν ολίγοις: μανατζάρουμε την ασημαντότητα εμφανίζοντάς την ως πολιτική προοπτική.
Προφανώς, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Λύνουν, όμως, κάποια ή διαμορφώνουν συνθήκες ώστε να βοηθήσουν στη λύση τους. Επικοινωνούν με το παρόν και έχουν κοινές αναφορές στο μέλλον. Ο δικός μας ετεροχρονισμός υπόσχεται μόνο απομονωτισμό, αδιέξοδα και κινδύνους.
Πηγή: Καθημερινή
