του Πέτρου Μακρή
Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υλοποιεί αμέτρητες διακηρύξεις της* για ένα σύμφωνο αμιγούς ευρωπαϊκής άμυνας, άλλο τόσο το υπερατλαντικής έμπνευσης επιθετικό-αμυντικό σύμφωνο του ΝΑΤΟ θα εμφυτεύει άλλοτε στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ (Ελλάδα, Κύπρος κ.α.) και άλλοτε στην καρδιά της ΕΕ (Βρυξέλλες) θυλάκους διάσπασης της οποιασδήποτε, υπό θεμελίωσιν ευρωπαϊκής αμυντικής ενότητας και ασφάλειας.
Και το χειρότερο: Όσο χρονίζει η επίτευξη, μέσω ενός ανύπαρκτου μέχρι τώρα, ευρωπαϊκού καταστατικού χάρτου, (Ευρωσυντάγματος) αυτής της ευρωπαϊκής αμυντικής ενότητας, άλλο τόσο ο υπ’ αριθμόν 1 ταραξίας και χαϊδεμένο παιδί του ΝΑΤΟ και της Ουάσινγκτον, η γείτων Τουρκία, θα λειτουργεί ως ορμητήριο ύπουλης διάσπασης αυτής της ενότητας. Και αυτό βεβαίως προς χάριν του αθεράπευτου υπερατλαντικού ηγεμονισμού…
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται καταχρηστικά τη συμμαχική υπέρ αυτής εύνοια του ΝΑΤΟ και της Ουάσινγκτον, λόγω της προνομιακής γεωπολιτικής της θέσης. Και παρουσιάζει τις θρασύδειλες αναίτιες πολεμικές προκλήσεις της, ως δήθεν απειλητική εναντίον της αιτία πολέμου (casus belli). Αλλά στην πραγματικότητα, ως φόβητρο εναντίον εκείνων, που προασπίζοντας την κυριαρχία τους εμποδίζουν τα τυχοδιωκτικά επεκτατικά της σχέδια.
Άξια μνείας γεγονότα: Η εισβολή του Αττίλα 1 και 2 με όπλα του ΝΑΤΟ στην Κύπρο, 1500 ετήσιες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά, παρουσίαση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης και εγκατάσταση ωκεανογραφικών σκαφών σε ελληνικά υποθαλάσσια πετρελαϊκά οικόπεδα. Ακόμη και κατάρριψη αεροσκάφους με νεκρό τον πιλότο, εντός του ελληνικού εναέριου χώρου.
Ήταν όμως νομοτελειακά αναμενόμενο, ότι ο ατιμώρητος από την Ελλάδα χαϊδεμένος ταραξίας του ΝΑΤΟ, «θα τα έβρισκε μπροστά του μπαστούνια», με την παρανοϊκή και μάλλον προσχεδιασμένη κατάρριψη εντός της συριακής επικράτειας του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους Su-24 από τουρκικά καταδιωκτικά F-16.
Ή με άλλα, πιο αγοραία λόγια, ο νεο-οθωμανικός και ισλαμικικός, φιλοτζιχαντικός «τσαμπουκάς» του Ρέτζεπ Ταγίπ Ερντογάν δεν περνά, στη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Σεργκιέϊ Λαβρόφ. Και από μια άποψη, τα σκληρά ρωσικά αντίποινα, με την ταυτόχρονη ενίσχυση, με πυραύλους F 400, της ρωσικής βάσης στη Συρία, θα σημάνουν τη σταδιακή αναδίπλωση του άφρονος νεοσουλτάνου στα αμιγώς εσωτερικά του καθήκοντα και στις αμέτρητες σκοτούρες, με τις αμέτρητες λαϊκές εξεγέρσεις.
Όσο για τις «εκκλήσεις» του ΝΑΤΟ, του Ομπάμα, και άλλων, για «αυτοσυγκράτηση» των συγκρουομένων, (Μόσχας-Άγκυρας), λυπούμαι που θα το διατυπώσω έτσι, είναι η μετά τον κατακλυσμό «ειρηνευτική» παρέμβαση, αλλά στην ουσία η κλασική ευθυνόφοβη τακτική του Ποντίου Πιλάτου και του «Βασιλέως Ηλίου» (Λουδοβίκου 14ου), με τις ανεπανάληπτες φράσεις τους, αντιστοίχως, «νίπτω τας χείρας μου» και “après moi le déluge” (μετ’ εμέ ο κατακλυσμός).
Επικεντρώνοντας τώρα το θέμα μας, στα δεινά για την Ελλάδα από την νεο-οθωμανική Ερντογανική επεκτατική απληστία, είναι άξιος συγχαρητηρίων ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, που ενημέρωσε τον Ρώσο ΥΠΕΞ Σ. Λαβρόφ, για τις ετησίως 1500 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, από τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη και την κατάρριψη ελληνικού F-16 με νεκρό τον πιλότο του. Ο Λαβρόφ, ανεγνωρισμένου διεθνώς κύρους διπλωμάτης, έκανε την καταγγελία αυτή και δικαίως λάβαρο της ρωσικής εκστρατείας, κατά του ταραξία της διεθνούς τάξης στη ΝΑ Ευρώπη.
Και ήδη η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αφυπνίζεται από τον βολικό λήθαργο της εγκατάλειψης της πατρίδας μας στα δίχτυα του ατιμώρητου τουρκικού μιλιταριστικού τυχοδιωκτισμού και μάλιστα με … «συμμαχική» κάλυψη.
Ταυτοχρόνως, οι ΥΠΕΞ των 27 κρατών-μελών της ΕΕ οφείλουν να επανεξετάσουν πάραυτα την ομόθυμη ψήφιση Ευρωσυντάγματος που θα καθιερώνει κοινή άμυνα των μελών της. Χωρίς τις αλόγιστες παλινωδίες του 2005 με το κατά 54% «όχι» των Γάλλων και 61,6% των Ολλανδών στο δημοψήφισμα του 2005.
Και τέλος, ας παύσει η καλλιέργεια νέου ψυχροπολεμικού κλίματος, ακόμη και στη σημερινή περίοδο της εισόδου των κρατών-μελών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΚΟΝ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η τακτική ισοδυναμεί με ασυγχώρητη ανοησία και μικροψυχία. Σήμερα, η Ρωσία εξελίσσεται σε υπόδειγμα ισχυρότατης οικονομικά δύναμης και με μακρά πολιτιστική παράδοση, που την εντάσσει αυτοδικαίως στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας επομένως είναι στη μελλοντική ΕΕ των 28, ή 29 …
Η άποψη αυτή δεν εκφράζει ευσεβή πόθο μόνον κάποιων χιλιάδων ή εκατομμυρίων πολιτών της γηραιάς ηπείρου. Την άποψη αυτή έχει διατυπώσει, ήδη από τις 23 Νοεμβρίου 1959, ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ, για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όρη. Ας σημειωθεί τέλος ότι η Γαλλία που βοήθησε την ίδρυση της Ατλαντικής Συμμαχίας απεχώρησε τον Μάρτιο του 1966 από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ γιατί ο ίδιος ο Ντε Γκωλ απέρριψε την αμερικανο-βρετανο-νατοϊκή καταλυτική επικυριαρχία για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης.
Και από ελληνικής πλευράς το ίδιο έπραξε και η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975, με την αποχώρησή μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ενός «συμμαχικού» Συμφώνου, που με τα όπλα του, ο Μπουλέν Ετσεβίτ έπνιξε στο αίμα την Κύπρο και κατεπάτησε το 38% της κυπριακής Επικράτειας.
Επομένως: «Και ο άγιος θέλει φοβέρα»!
__________
* Συμφωνίες που θα έπρεπε να συμβάλουν στη δημιουργία Ευρωσυντάγματος: Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ), Δυτικο-Ευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ), Συνθήκη Μάαστριχτ (1992), Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997), Συνθήκη της Λισαβώνας (2007).
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
