του Αντώνη Καρακούση
Από το 2009 και εντεύθεν η Ελλάδα ζει δράμα διαρκείας, κινούμενη σε περιβάλλον συνολικής παρακμής.
Η οικονομία έχει βυθιστεί σε καθεστώς μόνιμης ύφεσης, η πολιτική ενεργεί σε συνθήκες παρατεταμένης αναξιοπιστίας και η κοινωνία χάνεται σε κύκλο ανατροφοδοτούμενης δυσαρέσκειας, μεταξύ ανεκπλήρωτων προσδοκιών και οργής, μην μπορώντας έτσι να διακρίνει τα μείζονα από τα ελάσσονα.
Το 2009 ο Κώστας Καραμανλής παρέδωσε στην κυριολεξία την εξουσία, μη δυνάμενος να διαχειρισθεί την οικονομική κρίση που τότε γιγαντώνονταν, αλλά οι πολίτες δεν την ένιωθαν ακόμη.
Ο διάδοχός του Γιώργος Παπανδρέου χάθηκε στις προεκλογικές εξαγγελίες του, δεν μπόρεσε να συμβιβάσει ποτέ εκείνο το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν», με τα μέτρα του μνημονίου που αργότερα, υπό την απειλή της επερχόμενης ασύντακτης χρεοκοπίας, υποχρεώθηκε να λάβει.
Υπό το βάρος αυτής ακριβώς της μεγάλης απόστασης μεταξύ υποσχέσεων και μέτρων, αναγκάστηκε στα τέλη του 2011 να παραδώσει την εξουσία στον Λουκά Παπαδήμο και να χαθεί στην κυριολεξία από την πολιτική σκηνή της χώρας.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου κατάφερε στην ολιγόμηνη θητεία της να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, κυρίως να συμβάλει στη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της περιστάσεων. Ωστόσο υπέκυψε στην αδημονία του Αντώνη Σαμαρά να αναλάβει τα ηνία της χώρας.
Και ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έπεσε θύμα του δικού του αντιμνημονιακού αγώνα και της «σκληρής διαπραγμάτευσης» που υποσχόταν.
Ερχόμενος στην εξουσία μετά βασάνων και κόπων βρέθηκε αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Έκανε προσπάθειες, αλλά έφερε κι αυτός το στίγμα των πρώτων λόγων του, το οποίο ουδέποτε μπόρεσε να ξεπεράσει.
Όταν τον Ιούνιο του 2014 αντελήφθη τον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας επανήλθε στη γραμμή της άγονης διαπραγμάτευσης παραδίδοντας την χώρα στα χέρια του παντελώς άπειρου Αλέξη Τσίπρα, που νόμιζε αφελώς ότι κερδίζοντας τις εκλογές θα άνοιγαν ως διά μαγείας όλες οι ευρωπαϊκές πόρτες.
Χρειάσθηκαν επτά ολόκληροι μήνες συνεχών ταλαντεύσεων και ένα ανεκπλήρωτο αποτέλεσμα δημοψηφίσματος για να αντιμετωπίσει ευθέως την απειλή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και να αποδεχθεί θέλοντας και μη, τόσα κι άλλα τόσα, δημιουργώντας το δικό του απύθμενο έλλειμμα μεταξύ φιλολαϊκών υποσχέσεων και αντιλαϊκών μέτρων.
Τώρα αντιμετωπίζει κι αυτός τον κίνδυνο να πνιγεί στο βούρκο αναξιοπιστίας που ο ίδιος παρήγαγε.
Υπό το βάρος αυτής της απειλής διεκδικεί εθνική συνεννόηση για το Ασφαλιστικό, ζητώντας από τους άλλους να τον στηρίξουν για να μην πέσει!
Κάπως έτσι τα ανεπιτυχή πολιτικά επεισόδια διαδέχονται από το 2009 το ένα το άλλο, μην αφήνοντας τη χώρα να βγει από τον φαύλο κύκλο της διαρκούς υποχώρησης και της πολιτικής ανυποληψίας.
Το ΠαΣοΚ χάθηκε ακριβώς στα κύματα της αναξιοπιστίας του Γιώργου Παπανδρέου, η Νέα Δημοκρατία για τον ίδιο λόγο οδηγήθηκε στο φιάσκο της περασμένης Κυριακής και οδεύει προς τριπλή διάσπαση και ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης για τους ίδιους λόγους, απειλείται να χάσει χωρίς αντίπαλο και να χαθεί στην Ιστορία ως ανίκανη δύναμη, ως σχήμα ατελές, που μόνο την προπαγάνδα υπηρέτησε και τη συνωμοσία προήγαγε.
Δυστυχώς ζούμε μέρες παρακμής, στις οποίες δεν έχουν θέση παραγωγοί και δημιουργοί, παρά μόνο σκιτζήδες και τενεκέδες ξεγάνωτοι.
Ωστόσο, φθάνει ο καιρός της αναγέννησης. Ότι κακό ήταν να κάνουν το έκαναν.
Τμήμα της εθνικής συνειδητοποίησης μπορεί να θεωρηθεί κι αυτό.
Τώρα ο ελληνικός λαός τους γνωρίζει όλους καλά.
Και θα λάβει τα μέτρα του…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
