της Μαρίας Κατσουνάκη
Σιγά σιγά μαζί με τους φόρους έρχονται και οι απεργίες, οι οποίες είχαν περιοριστεί αισθητά στη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Διστακτικά, αλλά επιστρέφουν: απεργίες, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Μαζί με φόρους, αυξήσεις, επιβαρύνσεις, περικοπές. Ηρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός του μνημονίου και όσο η κυβέρνηση προσπαθεί να νερώσει τη συμφωνία που υπέγραψε, αναζητώντας τα ισοδύναμα των ισοδυνάμων, τόσο περιπλέκεται και επιδεινώνεται η οικονομική κατάσταση.
Το πιο σοβαρό, όμως, που φαίνεται πως θα ανατρέψει τις ούτως ή άλλως επισφαλείς ισορροπίες είναι η ίδια η στάση της κοινωνίας. Η μέχρι σήμερα ανοχή ήταν ένα κράμα αποστροφής για ό,τι αποκαλούσαμε παλιό πολιτικό σύστημα, αφόρητης κόπωσης και ικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειρίζεται την οργή και την επιθετικότητα, μεταφέροντας τις επιθυμίες για έξοδο από την κρίση σε ευθετότερο χρόνο, χωρίς μνημόνια και συνέπειες της χρεοκοπίας. Θόλωνε διαρκώς τα νερά και πορευόταν. Υποσχόταν και κέρδιζε εκλογικές αναμετρήσεις. Διαστρέβλωνε την πραγματικότητα και έβρισκε πρόθυμο ακροατήριο. Κερνούσε δωρεάν αισιοδοξία μια καραβοτσακισμένη κοινωνία.
Τώρα, όμως, που τελείωσαν τα προστατευτικά φίλτρα, τα μόνα που αυξάνονται είναι οι φόροι και η δυσφορία. Και ο, μηδέποτε τελικά απομακρυνθείς, φόβος ότι τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και δεν υπάρχουν όχι μόνο λεφτά, αλλά και ανώδυνες λύσεις. Το «καλό χαρτί» της κυβέρνησης, που ήταν η σχέση της με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, κλονίζεται κι αυτό. Και δεν είναι μόνο το τίμημα των φρούδων υποσχέσεων που καλείται να πληρώσει, αλλά η διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση, με την ανεργία γαντζωμένη στο (πάνω από το) 25% και τα έσοδα να αναμένονται κυρίως από την εξαντλημένη φοροδοτική δυνατότητα της μικρομεσαίας τάξης. Ο πιο πιστός σύμμαχος στη μέχρι σήμερα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι όσοι ήλπιζαν ότι, ψηφίζοντάς τον, όχι μόνον δεν θα αλλάξει τίποτα, αλλά θα γυρίσουμε και στον 13ο μισθό, ή όσοι πίστευαν ότι εκλέγουν την «πρώτη φορά Αριστερά». Και οι δύο κατηγορίες αντιλαμβάνονται αργά και οδυνηρά την πλάνη και το αδιέξοδο. Η χειρότερη απομόνωση της κυβέρνησης δεν θα είναι η εξωτερική, από τους συμμάχους της, αλλά η εσωτερική, από τους υποστηρικτές της.
Πηγή: Καθημερινή
