του Πέτρου Μακρή
Η καλλιέργεια της ιστορικής αμνησίας είναι ο ασφαλέστερος τρόπος, για να οδηγήσει κανείς ένα λαό και μια χώρα, στο έσχατο σημείο του εξανδραποδισμού και της ηθικής αποσύνθεσης.
Αντίθετα, η τόνωση της ιστορικής μνήμης και η διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης είναι καθήκον των ειλικρινών και των γενναιόψυχων.
Μας χωρίζουν μόλις 4 χρόνια από την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 2011. Και συγκεκριμένα από το πανάθλιο χρονικό της ντροπής, στη στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, που την παρακολούθησε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.
Η παρέλαση αυτή ματαιώθηκε κατά τρόπο βίαιο, χυδαίο και απερίγραπτα υβριστικό από ομάδες αυτόκλητων «αντιμνημονιακών». Στα video του διαδικτύου έχουν καταγραφεί βρισιές, σε επίπεδο χαμαιτυπείου, εναντίον του Κάρολου Παπούλια.
Ανάμεσα στους «αγανακτισμένους» διαδηλωτές και ο τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης, που με στρεψόδικες αλληγορίες πήρε το μέρος των ταραξιών. Ισχυρίστηκε λοιπόν, ότι κάθε εποχή έχει τα «ναι» και τα «όχι» της. Και κατά συνέπειαν το σημερινό «όχι» είναι και μια άρνηση στην υποτέλεια.
Έτσι γιόρτασε το «ΟΧΙ», στον ιταλικό φασισμό, ο πεπροικισμένος ποιητής της ανεπανάληπτης ποιητικής του συλλογής: «Ιερωτικόν», με τα συναρπαστικά δρώμενα της ανδρικής και γυναικείας ερωτογόνου ζώνης, σε μια συγκλονιστική… συνεύρεση! (Εκδόσεις Ιανός).
«Υποτέλεια», ο πρώην υπουργός εννοούσε, στα επεισόδια της Θεσσαλονίκης, το πρώτο Μνημόνιο, επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου. Σήμερα, ο ίδιος, με την ιδιότητα του υπουργού, μοστράρει χωρίς εκείνο το κόκκινο περιλαίμιο μαντίλι, τη θρυλική «μπαντάνα», αλλά με πιο «καθωσπρέπει» ένδυση, ως μέλος ενός υπουργικού συμβουλίου με εξέχοντες… αγραβάτωτους. Και καλείται να εξηγήσει στην κοινή γνώμη:
1) Τολμά να συμμεριστεί την αγανάκτηση και την οργή των σημερινών μισθωτών, των συνταξιούχων, των αγροτών, του συνόλου των μικρομεσαίων, που οδεύουν ολοταχώς στην πτώχευση και την ασιτία, υπό το κράτος του χειρότερου, σε αντιλαϊκό και ολιγαρχικό χαρακτήρα, τρίτου Συριζαϊκού μνημονίου;
2) Θα αντιδρούσε συναινετικά, υπέρ των διαδηλωτών, αν αύριο-μεθαύριο έβλεπε ένα κομβόϊ με τρακτέρ, αγελάδες και χοίρους, στα προπύλαια της Βουλής; Έχει άραγε αναλογιστεί, ότι κάποια ιπτάμενα, εν αποσυνθέσει οπωρικά, ίσως βάλουν ως στόχο και βουλευτικά και για την ακρίβεια και τα κυβερνητικά κρανία;
3) Γιατί άραγε εξαγγέλλει, ότι θα καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις; Μήπως από τον φόβο, ότι η μαθητιώσα νεολαία θα στολίσει και τη σημερινή κυβερνητική ηγεσία με τα φάσκελα της περιόδου 2011-2012; Εκτός εάν επαναπαύεται με τη σιγουριά, ότι οι τότε πρωταίτιοι των ταραχών ήταν «δικά τους παιδιά» και κατά συνέπειαν, θα …χαριστούν σήμερα στους προστάτες τους…
Αυτά τα ερωτήματα δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στο πρόσωπο του κ. Κουράκη. Αλλά αφορούν το μέγιστο τμήμα του σημερινού Υπουργικού Συμβουλίου, πιθανόν και το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος…
Όπως και να το κάνουμε, «γελά καλύτερα εκείνος, που θα γελάσει τελευταίος…»
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
