του Σήφη Πολυμίλη
Ερχονται οι αγνοί, οι ανυπόκριτοι.
Οι βιαστές, οι αμέτοχοι, οι παρθένοι.
Οι πονηροί συνδαιτυμόνες, οι αθώοι.
Οι ληξίαρχοι των ημερών μας
Μ. Αναγνωστάκης
Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ήταν το ατράνταχτο, υποτίθεται, επιχείρημά τους. Απέναντι στους υποταγμένους και διεφθαρμένους που μας κυβερνούσαν, έρχονταν οι άσπιλοι και αμόλυντοι με τα καθαρά χέρια που θα καθάριζαν την κόπρο του Αυγείου. Φευ, οι προσδοκίες διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα και πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο κυνισμός, η αλαζονεία της εξουσίας και η ηθική τού όπως μας βολεύει κυριάρχησαν και πάλι.
Για όσους έχουν ζήσει ή γνωρίζουν την ιστορία της Αριστεράς η διάψευση των ελπίδων και η αποκαθήλωση του ηθικού πλεονεκτήματος δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μια μικρή μόνο γνώση των εσωκομματικών μαχαιρωμάτων, της απαξίωσης και της ηθικής εξόντωσης συντρόφων που τόλμησαν να μη συμπλέουν με τις εκάστοτε στροφές της ηγεσίας είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι το μόνο δόγμα που εμπνέει την Αριστερά είναι ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Η υπόθεση με τα «πόθεν έσχες» Σταθάκη και Φλαμπουράρη και η αντιμετώπισή της από την κυβέρνηση είναι χαρακτηριστικό δείγμα ωμού πολιτικού κυνισμού. Ελα μωρέ και τι έγινε, όπως θα ‘λεγε και ο μέντορας του Πρωθυπουργού. Φανταστείτε ένα ανάλογο περιστατικό με υπουργούς των πάλαι ποτέ μνημονιακών κυβερνήσεων και σκεφτείτε την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ…
Με εξαίρεση την περίπτωση Μητρόπουλου που κόπηκε από υποψήφιος μετά τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε, όλα τα άλλα περιστατικά όπου ελέγχονταν κυβερνητικά στελέχη για πράξεις εκτός «αριστερής» ηθικής αγνοήθηκαν σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Θυμηθείτε τις περιπτώσεις με τη μητέρα της Βαλαβάνη, την ιστορία Κατρούγκαλου, την περίπτωση Μάρδα. Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τους διορισμούς συζύγων, συντρόφων, συγγενών, και πάει λέγοντας, σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού.
Το περιβόητο νόμιμο και ηθικό που κατακεραύνωναν όλοι κάποτε, τώρα εφαρμόζεται με… αριστερό πρόσημο και δεν τρέχει τίποτε. Δεν ιδρώνει το αφτί κανενός, ενώ η κοινωνία που επίσης βρισκόταν, δικαίως τότε, στα κάγκελα τώρα περί άλλα τυρβάζει. Γιατί δυστυχώς μάθαμε όλα να τα συνηθίζουμε, όλα να τα καταπίνουμε, αφού υπάρχει η νομιμοποίηση του λαού. Και όπως είχε διακηρύξει ο πρώτος διδάξας, αφού μόνος θεσμός είναι ο λαός, ο καθένας δικαιούται άφεση αμαρτιών…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
