του Νίκου Βατόπουλου
Το φαινόμενο του στομίου μιας μπουκάλας ζει η ελληνική κοινωνία. Υπάρχει τόση διάθεση για δουλειά και δημιουργία ανάμεσα σε όσους θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους, να προοδεύσουν και να συμβάλουν στο χτίσιμο της χώρας, στο άνοιγμα θέσεων εργασίας και στην παραγωγή πλούτου, ώστε η πρόσκρουση στην ελληνική πραγματικότητα να είναι πλήρως απογοητευτική. Το στόμιο είναι στενό και στον λαιμό της μπουκάλας παγιδεύεται όλη η δημιουργικότητα. Εχει κανείς την αίσθηση ότι υπάρχουν πολλοί Ελληνες που ξέρουν και θέλουν να προσφέρουν και να οραματιστούν την εθνική και κοινωνική ευημερία, αλλά η τραγική στασιμότητα στην οποία η κυβέρνηση έχει καταδικάσει τη χώρα μουδιάζει κάθε όνειρο για το μέλλον.
Ωστόσο, καθημερινά συναντώ ανθρώπους που σχεδιάζουν, δουλεύουν για το αύριο, επικοινωνούν με άξιους ανθρώπους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και όλοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Δεν έχουν σχέση με το κράτος, το κρατικό χρήμα και την καθυστέρηση που αναδίδεται ως οσμή από το κυβερνητικό επιτελείο και τους παρατρεχάμενους.
Οι αισιόδοξοι συνιστούν υπομονή. Η κατάσταση θα σκάσει στα χέρια της κυβέρνησης, όχι κατ’ ανάγκη ως καταστροφή αλλά ως παραδοχή αδυναμίας χειρισμού. Οι απαισιόδοξοι εκφράζουν τον φόβο ότι το καθεστώς που έχει επιβληθεί, έστω και με δημοκρατικό τρόπο, αναζητεί τρόπους παράτασης της εξουσίας του και εγκλωβισμού της χώρας σε στασιμότητα. Οι ρεαλιστές, στο ενδιάμεσο σημείο, θεωρούν ότι η πορεία προς τον ρεαλισμό θα είναι αργή αλλά προορισμός είναι αυτό το πεδίο που κάποια στιγμή θα «απελευθερώσει» την Ελλάδα από τις παιδικές ασθένειες και τους διαταραγμένους συμπλεγματικούς. Καθώς προχωράει ο Οκτώβριος με την πυκνή ατζέντα υποχρεώσεων (αλλά και προόδου ώστε να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις), η κοινωνία έζησε τη σαπουνόπερα του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και την ιλαροτραγωδία του υπ. Εθνικής Αμυνας στη Σαλαμίνα. Μένει η γεύση μιας χώρας περίκλειστης και αυτοαναφορικής σε έναν κόσμο τον οποίο δεν καταλαβαίνει, χωρίς καν να αντιλαμβάνεται το τεράστιο χάσμα. Και είναι φυσικό να παρατείνεται εκ μέρους της κυβέρνησης το καθεστώς σκανδαλιστικής άγνοιας εφόσον απουσιάζει το βασικό υλικό που απαιτεί η πολιτική. Απουσιάζει, απλώς, η διαδρομή, τα δεδομένα, οι αναφορές, η επίγνωση των συσχετισμών και ο διεθνής κώδικας. Δεν είναι και λίγο.
Πηγή: Καθημερινή
