Άρης Αλεξανδρής
Συγκολλητική ουσία
Ο,τι συμβαίνει τελευταία στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να πηγάζει από το ίδιο σημείο. Η ανεύθυνη στάση Τσίπρα στην παιδεία, ο ανεπίγνωστος σεξισμός του Φίλη εις βάρος της Κεραμέως, οι επιθέσεις στελεχών και υποστηρικτών της παράταξης εναντίον της Μαρίας Σάκκαρη και η επιμονή του Πολάκη να δηλητηριάζει τον δημόσιο λόγο με αστοιχείωτα αντιεμβολιαστικά παραληρήματα σημαίνουν πολλά σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά αντιπροσωπεύουν κάτι συγκεκριμένο σε επίπεδο ηθικής: έλλειψη. Ποτέ πριν η Αριστερά δεν υπήρξε τόσο προδήλως ασύνδετη με τις έννοιες του σεβασμού και των αξιών. Ποτέ πριν δεν έμοιαζε να ενεργεί τόσο ανοργάνωτα και ασυναίσθητα, με άξονα τη φτηνή, απολίτικη οργή και την ανάγκη για εκτόνωση των ατόμων που την απαρτίζουν.
Φεμινισμός σε διακοπές
Οι επικριτικές αναφορές του Νίκου Φίλη στην ιδιότητα της υπουργού Παιδείας ως μητέρας και η χυδαία, συντονισμένη στοχοποίηση της Μαρίας Σάκκαρη εξαιτίας της σχέσης της με τον γιο του πρωθυπουργού είναι ενδεικτικές της επιφανειακής αντίληψης του ΣΥΡΙΖΑ για τον φεμινισμό: τα ιδεώδη πέρασαν και δεν ακούμπησαν· η παράταξη της Αριστεράς κράτησε μόνο την αγωνιστικότητα και την ορμή τους, για να τις εργαλειοποιήσει κι αυτές όποτε της φανούν χρήσιμες. Ετσι, της διέφυγε η ουσία: ότι ο σεξισμός έγκειται στην άνιση και προκατειλημμένη αντιμετώπιση των γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Οχι των γυναικών της Αριστεράς μόνο. Ολων των γυναικών. Οποιος προσπαθεί να πλήξει μια γυναίκα με επικλήσεις σε έμφυλα γνωρίσματα και με ετεροπροσδιοριστικούς συσχετισμούς, παραγνωρίζοντας την προσωπικότητα και τις πράξεις της, είναι σεξιστής άσχετα από το πολιτικό προφίλ του ίδιου ή του στόχου του. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να μιλάει για τον ανθρωπισμό συχνότερα από τα άλλα κόμματα, δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να επιδεικνύει συνέπεια στην εφαρμογή του. Ισα ίσα, δημιουργεί επιπρόσθετο βάρος.
Φιλολαϊκή ασχετοσύνη
Η εναντίωση του Αλέξη Τσίπρα στην ελάχιστη βάση εισαγωγής και οι δημαγωγικές υποσχέσεις του για την κατάργησή της –με αναδρομική μάλιστα ισχύ– υπάγονται στην ίδια κατάσταση ηθικής έκπτωσης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα των πανεπιστημίων και για τις ευκαιρίες των επίδοξων φοιτητών. Η χαμηλή παιδεία του ιδίου και το καμάρι του γι’ αυτήν είναι παράγοντες ενδεικτικοί της εκτίμησής του για την παιδεία εν γένει, αλλά και της αξιοπιστίας της κρίσης του σχετικά με αυτήν. Αν ενδιαφερόταν, θα πίστευε σε μεταρρυθμιστικά μέτρα και δεν θα διαιώνιζε απαρχαιωμένες καθεστωτικές παθογένειες. Θα συγκρουόταν με πολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα που υποβαθμίζουν την ποιότητα και την ασφάλεια των ιδρυμάτων και δεν θα αντιμετώπιζε τα τελευταία ως χώρους κομματικής προπαγάνδας και εκλογικών σκοπιμοτήτων. Θα ενθάρρυνε τις υψηλές επιδόσεις φοιτητών και καθηγητών και δεν θα τους υποτιμούσε με μικροαστικές χάρες και βολέματα χωρίς ακαδημαϊκή υπόσταση.
Βαθιά συντήρηση
Παρά τον πολυδιαφημισμένο αντικομφορμισμό του, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει συντηρητικός μέχρι το μεδούλι: λαϊκίζει, επιτίθεται, υπόσχεται και αρνείται ακόμη και τώρα να αποδεχτεί τους βασικότερους κοινούς τόπους. Τα πανεπιστήμια δεν είναι ανέξοδος αυτοματισμός, ούτε βέβαια αυτοσκοπός. Η πρόσβαση και η φοίτηση σε αυτά πρέπει να απαιτούν κόπο. Πρέπει να έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας. Η μόρφωση δεν είναι εύκολη υπόθεση κι αν η ιδεοληψία του τη βλέπει ως τέτοια, η πραγματικότητα εξακολουθεί να βρίσκεται αλλού: στη διαρκή προσπάθεια, στην αποτυχία, στην επανεκκίνηση, στη δίκαιη και δουλεμένη επιτυχία.
Συγγενικοί δεσμοί
Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διατηρούσε, βέβαια, οποιαδήποτε επαφή με το νόημα της καλλιέργειας, της γνώσης και της επιστημονικής σκέψης, ασφαλώς και δεν θα είχε χώρο στην παράταξή του –και μάλιστα τόσων πολιτικών τετραγωνικών– για τον Παύλο Πολάκη. Ο τέως αναπληρωτής υπουργός Υγείας είναι λαμπρό δείγμα του πτωχευμένου πανεπιστημιακού μοντέλου: ημιμαθής, προπετής και αλαζόνας, σαμποτάρει τον εμβολιαστικό αγώνα με σχεδόν ιερή μανία. Ασκεί την επιρροή που του χαρίζει το θράσος του, αλλά και ο πρόεδρός του, ο οποίος τον συμπαθεί και τον φοβάται παράλληλα.
Χαλάρωση
Η κυβέρνηση, από την άλλη, τελεί υπό ένα καθεστώς λανθάνοντος εφησυχασμού. Η ελαστικότητά της προς το αντιεμβολιαστικό κίνημα και η απάθειά της απέναντι στην πτώση των ρυθμών εμβολιασμού βασίζονται στην ευλογοφανή πεποίθηση πως έκανε ό,τι μπορούσε. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή είναι μια αναιμική δικαιολογία. Οι σωστές κυβερνήσεις δεν κάνουν «ό,τι μπορούν», κάνουν αυτό που πρέπει. Σε περιόδους κρίσης δεν χωρούν μεσότητες, δημόσιες σχέσεις και αβρότητες σαν αυτές που υποδηλώνει η απόφαση Μητσοτάκη να μην καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των εκπαιδευτικών. Η μη υποχρεωτικότητα όχι μόνο θέτει τους μαθητές σε κίνδυνο, αλλά δικαιώνει το αντιεμβολιαστικό επιχείρημα πως η υποχρέωση εμβολιασμού ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε κομβικές λειτουργίες της κοινωνικής ζωής συνιστά αθέμιτο καταναγκασμό. Εντέλει, η παραίτηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα κίνητρα εμβολιασμού που δόθηκαν στους νέους. Αραγε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών εξαντλήθηκε κάθε μέσο επίτευξης του υγειονομικού στόχου πριν επικρατήσει το δίκαιο του ανώριμου γκρινιάρη;
Υπαρξιακά διλήμματα
Πριν έρθει ο Σεπτέμβρης, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. πρέπει να πάρουν σημαντικές αποφάσεις: ο πρώτος, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει. Η δεύτερη, αν θέλει απλώς να υπάρχει ή να κυβερνάει με πυγμή.
Πηγή: Καθημερινή
– – –
Όλα τα σχόλια των αναγνωστών είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον δεν χρησιμοποιούν προσβλητικούς ή υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Επίσης σχόλια στα οποία έχει επιλεγεί η “Υποβολή ως Ανώνυμος/η – Unknown” δεν θα δημοσιεύονται. Μπορείτε να επιλέξετε να υποβάλετε ένα σχόλιο είτε με το προφίλ σας στο Google (1η επιλογή), είτε το όνομά σας ή κάποιο ψευδώνυμο (2η επιλογή: “Όνομα/URL“), συμπληρώνοντας μόνο το πεδίο “Όνομα” (όνομα ή ψευδώνυμο της αρεσκείας σας). Όλα τα σχόλια πριν τη δημοσίευσή τους πρέπει να εγκριθούν από τον Διαχειριστή (comment moderation), γι’ αυτό πιθανόν να υπάρξει μια μικρή καθυστέρηση.
