του Μπάμπη Παπαδημητρίου
«Εκείνο που επιβάλλεται για να υπάρξει μια πιο δίκαιη κοινωνία είναι να βελτιώσει η Ελλάδα τον σχεδιασμό του συστήματος της κοινωνικής πρόνοιας που διαθέτει, ώστε να υπάρχει ένα γνήσιο δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας το οποίο θα διοχετεύει με στοχοθετημένο τρόπο τους πενιχρούς πόρους σε εκείνους τους συμπολίτες μας που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη». Υπάρχει κανείς που διαφωνεί με αυτόν τον στόχο; Δύσκολα θα βρείτε. Εκτός αν κάποιος σας έχει πει προηγουμένως ότι θα σας διαβάσει απόσπασμα από το Τρίτο Μνημόνιο.
Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για απόσπασμα από τις σελίδες 1.022-23 του ΦΕΚ όπου τυπώθηκε η «Συμφωνία Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων». Προσέθεσα μόνον τέσσερις λέξεις:
Γιατί κανείς δεν αναγνωρίζει την πατρότητα ενός παρόμοιου κειμένου όταν το διαβάζει; Για τον απλό λόγο ότι έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με τα σκουπίδια των τηλεπροπαγανδιστών, των ανοήτων συνδικαλιστών και των κολαούζων τους, των ημιμαθών κομματικών και του νέου μεγάλου πλήθους προφητών που διακορεύουν ό,τι καλό μας έφερε το Διαδίκτυο.
Υπάρχουν πάντως και πιο προφανείς λόγοι. Προσέξτε τη φρασούλα που ακολουθεί το απόσπασμα που σας παρέθεσα προηγουμένως: «Οι αρχές (δηλ. η κυβέρνηση) προτίθενται να κάνουν χρήση της διαθέσιμης τεχνικής βοήθειας από διεθνείς οργανισμούς για την επανεξέταση της κοινωνικής πρόνοιας και για την εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Ο σατανάς των πολιτικών κρύβεται σε όσα εννοούν οι Βρυξέλλες με τον όρο «τεχνική βοήθεια». Παλαιότερο υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ στην Ελλάδα με είχε πείσει λέγοντας ότι μεταξύ 2010 και 2014, είχαμε πάρει τη μεγαλύτερη, σε αξία, δυσκολία και ανθρωποώρες «τεχνική βοήθεια» από οιοδήποτε άλλο κράτος του ανεπτυγμένου κόσμου ή των λιγότερο αναπτυγμένων κρατών της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Και τι έγινε με όλ’ αυτά; Πολύ λίγα πράγματα. Οι περισσότεροι πολιτικοί ταυτίζουν τις συμβουλές που δίνουν οι στρατοί των τεχνοκρατών με το ξεπούλημα της πατρίδας και την ανεξαρτησίας. Η πιο γελοία (δηλ. για γέλια και για κλάματα) εξήγηση αυτής της ταύτισης προτείνεται από τον ξενιστή του Κοινοβουλίου, που θα επιθυμούσε να απαγορεύσει την είσοδο σε όλους αυτούς τους τεχνοκράτες του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ενώ τιμά τον «cher Eric», που είναι εντελώς ξένος προς οτιδήποτε ταλαιπώρησε τον λαό αυτής της χώρας, την οποία μπερδεύει με κάποιες λατινοαμερικανικές πατρίδες της αποικιοκρατίας.
Για να μην αμφιβάλλετε πόσο μικρή εμπιστοσύνη έχουμε στην καλή τεχνική προετοιμασία των σημαντικών θεμάτων, συγκρίνετε την καθιερωμένη προχειρότητα με την άλλη αδυναμία μας: δεν διοργανώνεται ποτέ διάλογος κι αν αυτό συμβεί, δεν συμμετέχει (σχεδόν) κανείς. Αλλά και να έχει συζητηθεί και να έχει εγκριθεί, πάλι τίποτε δεν μας δεσμεύει να τα εφαρμόσουμε αν στο μεταξύ αλλάξουμε γνώμη! Ο,τι θέλει ο Λαός!
Πηγή: Καθημερινή
