του Νότη Παπαδόπουλου
Για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο ο κ. Τσίπρας έβαλε πάνω από τη χώρα το κομματικό και προσωπικό συμφέρον σε μια προσπάθεια να διασφαλίσει την πολιτική κυριαρχία του ιδίου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Τσίπρας οδήγησε τη χώρα στις αχρείαστες εκλογές του Ιανουαρίου αρνούμενος να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να επιτρέψει την ολοκλήρωση του δεύτερου Μνημονίου. Εκβίασε κάλπες και κέρδισε υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα τερματίσει τη λιτότητα, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και θα αλλάξει την Ευρώπη.
Οχι μόνο δεν κατάφερε τίποτε απ’ όσα μεγαλεπήβολα διατυμπάνιζε αλλά αντιθέτως μετά από μια χαοτική διαπραγμάτευση που βύθισε ξανά την οικονομία στην ύφεση υποχρεώθηκε να φυλακίσει για άλλα τρία χρόνια τη χώρα σε νέο μνημόνιο σκληρής λιτότητας.
Επιχείρησε μάλιστα να «φορτώσει» το αδιέξοδο στον ελληνικό λαό μέσω ενός αχρείαστου δημοψηφίσματος που κόστισε 25 δισ. ευρώ, έκλεισε τις τράπεζες και έφερε την οικονομία πολλά χρόνια πίσω λόγω των capital controls.
Τώρα ο κ. Τσίπρας προσφεύγει και πάλι άρον – άρον σε νέες αχρείαστες εκλογές με πρόσχημα το εσωκομματικό πρόβλημα του κόμματός του για να ανανεώσει την κυβερνητική του θητεία πριν πλακώσουν τα νέα «χαράτσια» της Εφορίας που οφείλονται αποκλειστικά στην ανεπάρκεια της κυβέρνησής του.
Αντί να στήσει κάλπες, όμως, είχε κάθε δυνατότητα να «κόψει» μέσα από μια εσωκομματική διαδικασία τους Λαφαζάνηδες και να αναζητήσει μια πορεία σταθερότητας για τη χώρα: κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επαρκή χρονικό ορίζοντα, π.χ. τον Οκτώβριο του 2016, έτσι ώστε να προχωρήσουν με γοργούς ρυθμούς οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές που ζητούν οι εταίροι και να επιστρέψει η χώρα στην ομαλότητα και στις αγορές.
Ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι ο ελληνικός λαός θα του δώσει μια μεγάλη νίκη ώστε – στη χειρότερη περίπτωση – να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο πυρήνας μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης συνεργασίας με το Ποτάμι ή (και) το ΠαΣοΚ.
Μπορεί όμως στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία ένας δημαγωγός πολιτικός χωρίς όραμα που ως χθες φλέρταρε με τον Τσάβες, έστηνε κρεμάλες για όσους υπέγραφαν μνημόνια και οδήγησε τη χώρα ως το κατώφλι του Grexit να γίνει ξαφνικά εμπνευσμένος ηγέτης;
Μπορεί ο παλαιολιθικός αριστερισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η συντεχνιακή κρατικοδίαιτη οπτική του να γίνουν η ομπρέλα των δυναμικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας που αναζητούν μια νέα ευρωπαϊκή αναπτυξιακή πορεία της χώρας με βάση την καινοτομία, τον διεθνή ανταγωνισμό και την εξωστρέφεια;
Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τις τακτικίστικες μεταμορφώσεις του κ. Τσίπρα;
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
