του Πέτρου Μακρή
Θα ξεκινήσω το σημερινό κείμενό μου με μια αποκαλυπτική και συνταρακτική εμπειρία, από το χώρο του πολιτικού ρεπορτάζ και σχολιασμού.
· 22.10.1988. Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου επιστρέφει από το Χέρφιλντ του Λονδίνου όπου είχε υποβληθεί σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς από τον Μαγκντί Γιακούμπ (30.09.88).
· Λίγα 24ωρα αργότερα δίνει την πρώτη συνέντευξη, στο Ζάππειο. Κυριολεκτικά κολυμπάει στο κοστούμι του, γιατί έχει χάσει γύρω στα 20 κιλά. Φίσκα η μεγάλη αίθουσα του Ζαππείου από Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους. Αλλά και κομματικούς (άντρες και γυναίκες), που είχαν ντουμανιάσει την αίθουσα, από το θεριακλίκι του τσιγάρου.
Ο Τηλέμαχος Χυτήρης παρακαλεί το κοινό να σβήσει τα τσιγάρα γιατί πλάι του ο Ανδρέας δεν αντέχει το παθητικό κάπνισμα. Ματαίως κάνει αυτή την έκκληση. Κάποιες κυρίες σβήνουν τις κάφτρες των τσιγάρων στα πλαστικά ποτήρια του καφέ. Άλλες συνεχίζουν να τινάζουν στάχτες σε… χωνάκια από χάρτινες μπροσούρες ιλλουστρασιόν. Γιατί γράφω αυτές τις λεπτομέρειες; Γιατί απλούστατα αυτές οι λεπτομέρειες αποτελούν σοβαρότατο κριτήριο έλλειψης κοινωνικής αγωγής, αλλά και αθεράπευτης καφρίλας.
· Η συνέντευξη του ΑΓΠ θα καλύψει πάνω από 40 λεπτά. Και αναφέρεται σ’ όλες τις λεπτομέρειες της ταραγμένης αυτής περιόδου.
· Παίρνω το λόγο τελευταίος με την ερώτηση: «Κύριε Πρωθυπουργέ και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα σας κλείνει σχεδόν μια 15ετία ιστορίας. Και ως αντιπολίτευση αλλά και ως κυβέρνηση. Πότε, με το καλό, πιστεύετε ότι μπορεί να μετεξελιχθεί από Κίνημα σε Κόμμα Αρχών. Δεν νομίζετε ότι αυτό έπρεπε να έχει γίνει χρόνια τώρα;»
· Η απάντηση του ΑΓΠ ήταν απρόσμενα καταλυτική: «Όσο αγαπητέ μου, σ’ αυτή τη χώρα, θα κυριαρχεί το ρουσφέτι, μην περιμένετε μια τέτοια εξέλιξη». Η απάντηση αυτή γράφτηκε στις εφημερίδες, αλλά λογοκρίθηκε από την τότε κρατική ραδιοτηλεόραση…
Είκοσι έξι χρόνια, δηλαδή ένα τέταρτο του αιώνα, από την ημέρα εκείνη του Ζαππείου, μέχρι σήμερα και παρά τις ασφυκτικές πιέσεις των Βρυξελλών, προς τις ελληνικές κυβερνήσεις, για δομικές αλλαγές στη διοίκηση, πάμε από το κακό στο χειρότερο. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κεντρική διοίκηση αλλά και την αυτοδιοίκησή μας, με τα επάλληλα πετρώματα στις χαράδρες με τα τεκτονικά ρήγματα, που προσδιορίζουν τις γεωλογικές περιόδους που αντιπροσωπεύουν αυτά τα στρώματα των πετρωμάτων.
Κάθε στρώμα, λοιπόν, γης καις μερικές μεραρχίες από διορισμένους «ημετέρους», ελάχιστους εργατικούς και αμέτρητους αργόμισθους, επίορκους και κοπανατζήδες, στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και τις ΔΕΚΟ.
Το «ιερόν τέμενος της Δημοκρατίας» σύμφωνα με τον ορισμό αυτό του αείμνηστου Νικόλαου Ν. Σαρίπολου, δηλαδή η Βουλή, σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια ήταν και είναι στελεχωμένη από ψηφοφόρους, καμπάρους, κομματικούς συνδικαλιστές κλπ κλπ, διορισμένους, στη μέγιστη αναλογία τους, χωρίς εξετάσεις ή ελεγμένα προσόντα. Απλώς, για την ευχερέστερη ανεύρεσή τους, στη Βαβυλωνία αυτή, του ρουσφετιού, επικράτησε να χωρίζονται (προϊστάμενοι και υπάλληλοι) σε Θεσσαλούς (Σιούφας), Βοιωτούς (Δ. Παπασπύρου), Κορίνθιους (Παπακωνσταντίνου), Λευκαδίτες και ψηφοφόρους της Β’ Αθηνών (Απ. Κακλαμάνης) κ.α., κ.α….
Και τώρα τα κρίσιμα ερωτήματα:
1) Ο Αλέξης Τσίπρας και η προεδρική του φρουρά, που επαγγέλονταν την αλλαγή, όχι της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης (τρομάρα τους!…), με ποια εύσημα διεκδικούν για δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα εξάμηνο, την εξουσία, με πρόωρη και τυχοδιωκτική προσφυγή στις κάλπες; Τι είναι γι’ αυτούς η λαϊκή ετυμηγορία: Κολύμπι, αναβάπτισμα στον Ιορδάνη και τον Γάγγη της Ινδίας; Η μήπως υπογεγραμμένο συγχωροχάρτι από τον Ρωμαιοκαθολικό Πάπα;
Ακούγεται και γράφεται συχνά, ότι πρέπει να περιμένουμε με υπομονή (δεν μας λένε πόσο) την «πολιτική ενηλικίωση» του Αλέξη Τσίπρα. Καμμιά αντίρρηση. Αλλά πώς θα γίνει αυτή η ωρίμανση, η ενηλικίωση και πού; Στη Βουλή και το Υπουργικό Συμβούλιο; Τι είναι το Κοινοβούλιο: Παρθεναγωγείο, ταχύρρυθμο νηπιαγωγείο. Η μήπως άλλο είδος εκπαιδευτηρίου, με σωφρονιστικά μέτρα για τους ταραξίες μαθητές;
Τι είναι επιτέλους ένας νεαρός ηλικιωμένος Πρωθυπουργός: Ο Ιησούς δωδεκαετής εκ τω ναώ; Προηγείται άραγε η περιτομή του Κυρίου;
2) Για πολλοστή φορά το… ηγουμενοσυμβούλιο της Κουμουνδούρου απορρίπτει τη σύμπηξη διακομματικού κυβερνητικού μετώπου, ορισμένης διάρκειας, για την από κοινού συνυπεύθυνη για όλες τις πολιτικές δυνάμεις αντιμετώπιση της κρίσης. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και επαγγέλλεται τη μετάβαση του πολιτικώς νεφελώδους ΣΥΡΙΖΑ, από την ψευδοαριστερά εν μια νυκτί στη σοσιαλδημοκρατία;
Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ή μήπως σε μια τέτοια αναμέτρηση θα πιάσουν και πάλι τόπο οι Βαρουφακικοί θεατρινισμοί και τα Life Style συνοικιακά καλλιστεία;
Καιρός, λοιπόν, για αυτοσυγκράτηση. Όχι για τη διάσωση του πολιτικού προφίλ και του πρωθυπουργικού – υπουργικού Star System. Αλλά από ένα στοιχειώδη οίκτο, προς αυτή την πολλαπλώς απατημένη και απροστάτευτη κοινωνία…
Ας αναλογιστεί τελικά ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ ότι ούτε τα παράνομα και χαριστικά ρουσφέτια του Βαρουφάκη, Κατρούγκαλου και αμέτρητων άλλων μετανοουσών Μαγδαληνών του μαρξισμού θα μεταμορφώσουν σε υπόδειγμα δημοκρατικού κόμματος τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ποτάμι της λαϊκής οργής θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα όχι μόνον για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για όλες τις πολιτικές δυνάμεις που βαυκαλίζονται ακόμη στο αποχαυνωτικό και ολέθριο λίκνο της ρουσφετιάς.
Υ.Γ. Ορισμένοι αναγνώστες με προκαλούν να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, έναντι της νέας πολιτικής δύναμης του «Ποταμιού».Ήδη έχω αναφερθεί θετικά στο θαρραλέο καταχέριασμα που έκανε ο Στ. Θεοδωράκης στη μείζονα αριστερά πτέρυγα (ΣΥΡΙΖΑ). Οπωσδήποτε, το «Ποτάμι» δεν έχει κανένα ιστορικό φαυλότητας. Μακάρι να συνεχίσει έτσι. Ίδωμεν…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
