του Λευτέρη Ζαχαριά
Tα τελευταία μέτρα είναι επώδυνα για μεγάλο μέρος του πληθυσμού και δεν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν χωρίς τη συνεργασία των πολιτών. Για να κερδίσει το πολιτικό σύστημα την εμπιστοσύνη όλων μας και να πείσει για την αναγκαιότητά τους, θα πρέπει να θεσμοθετήσει μέτρα που πλήττουν πρώτα απ’ όλα τα δικά του προνόμια αλλά και των κοινωνικών ομάδων που ευνοεί. Υπάρχουν πολλά τέτοια μέτρα που θα πρέπει να τολμήσουν επιτέλους οι πολιτικοί στη χώρα μας. Ισως το δημοσιονομικό αποτέλεσμα κάποιων απ’ αυτά να μην είναι τεράστιο, η αίσθηση όμως πως υπάρχει η διάθεση τα βάρη να επιμεριστούν σε όλους είναι απαραίτητη για να αντιστραφεί το αίσθημα των πολιτών απέναντι στα μέτρα και για να μπορέσουν αυτά να αποδώσουν.
Πιο συγκεκριμένα: ο αριθμός των βουλευτών είναι πολύ μεγάλος για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Θα πρέπει να μειωθεί στους διακόσιους (αφού αυτό είναι από το Σύνταγμα εφικτό), κι απ’ την επόμενη -αν είναι δυνατόν- εκλογή. Αυτό θα έχει ένα πολύ μεγαλύτερο όφελος αφού θα μειωθεί ταυτόχρονα και ο αριθμός των συμβούλων, των υπαλλήλων της Βουλής κ.λπ. που είναι συνδεδεμένος με τον αριθμό των βουλευτών.
Θα πρέπει να ισχύσει το ενιαίο μισθολόγιο, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους βουλευτές μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, και ο ανώτατος μεικτός μισθός να μην ξεπερνά κάποιο όριο που να μην προκαλεί, ίσως μέχρι τις 2.500 ευρώ. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μειωθούν και οι εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ του δημόσιου τομέα (που δεν απειλείται με απόλυση) και του ιδιωτικού και επομένως και το κίνητρο για να μπει κάποιος στο Δημόσιο. Και φυσικά δεν θα πρέπει να χαθεί χρόνος για το πώς αυτό μπορεί να γίνει. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί το σύστημα της Κύπρου ή κάποιας άλλης χώρας.
Με ανάλογο τρόπο, δεν θα πρέπει να υπάρχει συνταξιούχος που να παίρνει σωρευτικά ποσό πάνω από 1.500 ευρώ σε συντάξεις. Φυσικά τα μέτρα είναι ενδεικτικά και ίσως και οριζόντια. Ομως οι συνθήκες είναι έκτακτες. Αν κάποιοι διαφωνούν, μπορούν να προτείνουν τα δικά τους ισοδύναμα (σε συμβολισμό και αποτελεσματικότητα) μέτρα.
Η χώρα έχει τα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση τρομακτικό έλλειμμα από εμπνευσμένη ηγεσία που να έχει όραμα για τη χώρα. Ξεκινώντας από τον εαυτό του, το πολιτικό σύστημα έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μας πείσει ότι αγωνιά για το μέλλον της χώρας και είναι πρόθυμο να αναλάβει τις ευθύνες και το κόστος που του αναλογεί για την ανάπτυξη της Ελλάδας.
* Ο κ. Λευτέρης Ζαχαριάς είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: Καθημερινή
