του Πάσχου Μανδραβέλη
Δεν χάσαμε μόνο πέντε μήνες «διαπραγματευόμενοι» κατά του εαυτού μας. Χάσαμε πέντε χρόνια επιτυχών και κουτοπόνηρων «διαπραγματεύσεων», όταν υπογράφαμε χωρίς καθυστέρηση τα Μνημόνια και μετά οι υπουργοί τα ξήλωναν διάταξη διάταξη. Eτσι προστάτευαν τις συντεχνίες στέλνοντας τον τελικό λογαριασμό σε όσους είχαν την πιο αδύναμη φωνή. Δεν χάσαμε πέντε χρόνια Μνημονίων (που δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον στο σκέλος της περικοπής των εισοδημάτων), χάσαμε και τα πρώτα δέκα χρόνια της ΟΝΕ, όταν τα δανεικά ήταν άφθονα και οι διαδηλώσεις γίνονταν για το ξεκοκάλισμά τους.
Δεν φταίει μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ που είδαμε τον Χάρο με τα μάτια μας. Φταίνε και οι προηγούμενοι που χαριεντίζονταν με κάθε λογής συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, εις βάρος της προκοπής του τόπου. Ναι! Η κυβέρνηση που έχουμε έριξε το καράβι στα βράχια των capital controls, αλλά οι προηγούμενοι καπετάνιοι δεν το απομάκρυναν πολύ. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε την προνοητικότητα να μη στρίψει το τιμόνι προς την καταστροφή, αλλά δεν είχε τη σοφία ή τις ικανότητες να το στρίψει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν έκανε τον καμπόσο στα Eurogroup, υπέγραφε και μετά αναιρούσε. Κατά κάποιον τρόπο οι νυν είναι η συνέχεια των προηγουμένων σε πιο καταστροφική μορφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει πιο φωναχτά και πιο χυδαία όλες τις υπαρκτές παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ναι, ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς κατεδάφισε τη μεγαλύτερη τομή στην ανωτάτη Παιδεία, αλλά οι προηγούμενοι ξεκίνησαν το ξήλωμα. Ναι, οι νυν υπουργοί είναι παλαιολιθικοί κρατιστές, αλλά και οι προηγούμενοί του δεν ήταν υπέρ της απελευθέρωσης της οικονομίας. Ναι, ο κ. Τσίπρας τα έκανε θάλασσα, αλλά από μια άποψη ανέδειξε το βασικό πρόβλημα του πολιτικού μας δυναμικού: συντηρητισμός και τσάμπα μαγκιά.
Το τρίτο (βαρύ) Μνημόνιο δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αποτυχίας των δύο προηγουμένων. Οχι της αποτυχίας όπως τη διαλαλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά της αποτυχίας όπως την επεδίωξε και την επιδιώκει ακόμη. Το τρίτο Μνημόνιο είναι το τίμημα που πληρώνουμε επειδή δεν αλλάξαμε και τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μας βούτηξε πολύ πιο βαθιά, αποφασίσαμε πάλι να μουλιάζουμε στα ρηχά.
Τα μέτρα απελευθέρωσης της οικονομίας που δεν εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια είναι ο λογαριασμός που μας ήρθε με την αύξηση του ΦΠΑ. Η αναδιάρθρωση του κράτους που δεν κάναμε πληρώνεται τώρα με περισσότερες φοροεπιδρομές. Η συντήρηση των προηγούμενων δομών στην οικονομία βόλεψε κάποιους στα χρόνια της κρίσης, αλλά στο τέλος την πλήρωσαν οι πολλοί. Οι συντεχνίες κέρδισαν τη μάχη και η χώρα έχασε τον πόλεμο.
Και τώρα; Μετά το κρεσέντο της αντιμεταρρύθμισης που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις ιαχές των υπουργών, τις ανοησίες του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, τους ναπολεοντισμούς της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, η χώρα, πληγωμένη ακόμη πιο βαθιά, πρέπει να μαζέψει τα συντρίμμια και να προχωρήσει. Πρέπει να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση, αλλά πιο παραγωγικά. Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει τις δομικές μεταρρυθμίσεις, με αντάλλαγμα περισσότερη στήριξη και λιγότερα δημοσιονομικά μέτρα. Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί στην Ευρώπη που θέλουν να δουν ένα πραγματικό ελληνικό success story. Οχι γιατί είναι καλοί άνθρωποι, αλλά επειδή πόνταραν πολλά λεφτά των φορολογουμένων τους και μια ελληνική χρεοκοπία θα τους κοστίσει εκλογικώς.
Ολα θα είναι δύσκολα τον πρώτο καιρό, αλλά αν το πολιτικό σύστημα προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, σύντομα θα δούμε απτά αποτελέσματα. Πρωτεύει η απελευθέρωση της αγοράς, να επιτραπεί στους παραγωγούς να δημιουργήσουν νέο πλούτο. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να το κάνει; Μάλλον όχι. Θα χρειαστεί ευρύτερη συμπαράταξη των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων για να ξεκολλήσουμε από το τέλμα. Σ’ αυτό που βουλιάζουμε, επειδή δεν αλλάζουμε…
Πηγή: Καθημερινή
