του Δημήτρη Μαρκόπουλου
Ο Τζέιμς Γουόρεν “Τζιμ” Τζόουνς υπήρξε ένας πραγματικά χαρισματικός άνθρωπος.
Με λόγο ευθύ κι άμεσο, με τη δύναμη των νιάτων του, στη δεκαετία του ’60 παρουσιάστηκε ως Μεσσίας παρέα με μια ομάδα επίσης φρέσκων προσώπων που σε έπειθαν για τους καλούς σκοπούς τους. Για τη διάθεση «σύγκρουσης» με το παλιό και φθαρμένο. Σε μια κοινωνία αμερικανικής παρακμής, υπερκατανάλωσης και καταρράκωσης της ηθικής, με τον πύρινο λόγο του έπεισε χιλιάδες ανθρώπους πως «υπάρχει ελπίδα».
Υπάρχει ένα καλύτερο, πιο φωτεινό μέλλον. Κήρυξε την ουτοπία. Μια ζωή βασισμένη σε ένα κράμα χριστιανισμού, ουμανισμού και σοσιαλισμού.
Από αυτή την προσπάθεια προέκυψε ένα μαζικό κίνημα στα 70s. Ο περίφημος «Ναός του Λαού». Μια πολυπληθής ομάδα τον πίστεψε. Τον ακολούθησε. Συγκρούστηκε με τους συντηρητικούς της εποχής. Δημιούργησαν τη δική τους κολεκτίβα την Τζόουνσταουν όπου έζησαν μέσα 1.000 περίπου άτομα.
Εκεί επιδόθηκαν στον «μετασχηματισμό» της κοινωνίας.
Σε ένα πρωτότυπο πείραμα μιας «άλλης ζωής».
Σύντομα ο λαμπρός ομιλητής και τόσο αληθινός ηγέτης Τζόουνς έγινε τυραννικός. Εξάλλου έτσι πάντα δεν καταλήγει ο σοσιαλισμός; Ο υπαρκτός, όχι ο άλλος ο φαντασιακός. Τόσο πολύ τυραννικός έγινε, που οδήγησε στη μεγαλύτερη μαζική αυτοκτονία τους πιστούς του στις 18 Νοεμβρίου 1978. Τη μεγαλύτερη μαζική καταστροφή των ΗΠΑ μέχρι και την 11 Σεπτέμβρη.
Μικρός, μοιραίος, λίγος, βασισμένος στα ψέματα και σε μια κλειστή ομάδα, πιστεύοντας στα νιάτα του και με τσαμπουκά για κάθετι διαφορετικό, ο Τζόουνς έφθασε τους πιστούς του στο σημείο να πιστέψουν πως η αυτοκτονία είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Πόσο λάθος είχαν όμως όλοι αυτοί οι καλοί -κατά τα άλλα- άνθρωποι που τόσο αναίτια πέθαναν από το ίδιο τους το χέρι.
ΥΓ: Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση στη χώρα είναι εντελώς συμπτωματική.
Πηγή: Protothema Blogs
