του Στέφανου Κασιμάτη
Τα πράγματα εξελίσσονται με ταχύτητα που δυσκολεύει να τα παρακολουθήσεις. Εν όψει Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, από χθες, έχουμε περάσει σε φάση κανονικής υστερίας, αν καταλαβαίνω καλά. Οι θορυβώδεις συνιστώσες των αριστεριστών, των νεομπολσεβίκων και του κόμματος της δραχμής έχουν ενώσει τις φωνές τους, καθώς η πιθανότητα της ρήξης ενισχύεται. Την ίδια ώρα, ο Βαρουφάκης ξεσαλώνει, σκορπίζοντας όπου μπορεί τη σύγχυση με τη λογοδιάρροιά του, σε σημείο ώστε πολλοί να θεωρούν πλέον βεβαία την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα η Ζωή Κωνσταντοπούλου κλιμακώνει τις προκλήσεις με τις οποίες σιγά σιγά αναδεικνύεται σε αυτόνομο πόλο του συστήματος. (Σημειωτέον, δε, ότι οργιάζουν οι φήμες που τη θέλουν να έχει πάρει πορεία προς την ίδρυση δικού της κόμματος…).
Είναι ενδιαφέρον ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Τσίπρας βρίσκεται εκτός Ελλάδος, για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Ρίγα της Λεττονίας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι αν βρισκόταν εδώ, θα μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η πασοκαρία που ριζοσπαστικοποιήθηκε εξαιτίας της κρίσης, ο δε Τσίπρας μόνο στη φωνή θυμίζει κάποιες φορές (όταν αυτοσυγκεντρώνεται και βάζει τα δυνατά του…) τον Παπανδρέου. Καλά ενημερωμένες πηγές θεωρούν ότι ο Τσίπρας έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα της συμφωνίας με τους θεσμούς (την παλιά καλή τρόικα) και, προσωπικώς, δεν αμφιβάλλω ότι έτσι είναι. Αυτό που όμως καταλαβαίνουν άριστα όσοι επιδιώκουν τη ρήξη ―είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε, απλώς, για λόγους συμφέροντος― είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κουμαντάρει το τέρας που τον ανέβασε στην εξουσία. Γι’ αυτό, παλαβοί και πονηροί κραυγάζουν και εκφοβίζουν. Αντιστρέφοντας τον στίχο του Ελιοτ από τους «Κούφιους Ανθρώπους», φοβάμαι ότι το τέλος του μικρόκοσμου μας δεν θα έρθει με λυγμό, θα έλθει με κρότο…
Πηγή: Καθημερινή
