του Νίκου Κωνσταντάρα
Η επιβολή του μετρίου και της εκπαιδευτικής απομόνωσης που επιχειρείται αυτό τον καιρό μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα απ’ αυτήν που βιώνουμε στην οικονομία. Εχουμε κατανοήσει πλέον ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πολιτική, και όσο η παιδεία δεν στοχεύει στην υπέρβαση των σημερινών ορίων της, η χώρα δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την παγίδα της ημιμάθειας και της προχειρότητας στη δημόσια ζωή. Αυτό τον καιρό, αντί να ανοίγουμε τα φτερά μας σε έναν τομέα όπου η Ελλάδα έχει λαμπρή παράδοση, σε έναν χώρο που δεν περιορίζεται από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, τρέχουμε όπισθεν ολοταχώς.
Είναι να απορεί κανείς γιατί η κυβέρνηση σπεύδει τόσο να επιστρέψει σε ένα παρελθόν που αποδείχθηκε αποτυχημένο. Δεν εισάγει κάτι νέο και ελπιδοφόρο -αντιθέτως, καταργεί τις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών σαν να έφταιγαν αυτές για τα προβλήματα στην Παιδεία και όχι η κομματοκρατία, η έλλειψη αξιολόγησης, οι δυσκολίες που έβρισκαν μπροστά τους συνεχώς καθηγητές και φοιτητές που επιδίωκαν το αυτονόητο- να μπορούν να αποδώσουν, να μάθουν, να συγκριθούν, να μετρηθούν με τους καλύτερους στον κόσμο. Αντί να επιχειρεί να ανοίξει τον δρόμο για το μέλλον, η κυβέρνηση επιμένει στην αυταρέσκεια, την καταγγελία των «άλλων» και την απομόνωση. Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε την κατάργηση αγγλόφωνων τμημάτων σε ΑΕΙ, τα οποία είχαν στόχο να προσελκύσουν ξένους φοιτητές στη χώρα μας, και αλλαγές στο σύστημα μέτρησης πιστωτικών μονάδων για την απονομή πτυχίων. Με τη δεύτερη κίνηση εγείρεται ο κίνδυνος τα ελληνικά πτυχία να μην αναγνωρίζονται από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και τα παιδιά μας να αποκλειστούν από το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus.
Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς ακριβώς θα λειτουργήσει το σύστημα που προτείνει η κυβέρνηση και θα ήταν άδικο να προεξοφλήσουμε ότι θα είναι χειρότερο από το σημερινό. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι είναι αντίθετο με τη Διαδικασία της Μπολόνια, η οποία συνδέει τα ΑΕΙ 46 χωρών μεταξύ τους, δείχνει την πασιφανή αδιαφορία του ΣΥΡΙΖΑ για τις συνέπειες των πράξεών του. Η αντίληψη αυτή είναι «εμείς κάνουμε ό,τι νομίζουμε και οι άλλοι καλά θα κάνουν να το δεχθούν χωρίς να μας αποκλείσουν από τη λέσχη τους και από τα προνόμια που απαιτούμε». Εάν τα παιδιά μας αποκλειστούν από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα μετανιώσουν οι υπεύθυνοι της Παιδείας ή θα κατηγορήσουν κάποιους άλλους για τις συνέπειες των δικών τους πράξεων;
Πριν από λίγες ημέρες, με την ευκαιρία εθνικής γιορτής προς τιμήν των ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, η Βουλγαρική πρεσβεία εγκαινίασε έκθεση με αντίγραφα μεσαιωνικών χειρογράφων με τίτλο «Το φως των γραμμάτων» στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας. Στις ομιλίες τους, η πρέσβης Αιμιλία Κράλεβα και η ιστορικός Βάσια Βελίνοβα μίλησαν για τους δύο Θεσσαλονικείς αδελφούς που πίστευαν ότι οι Σλάβοι είχαν δικαίωμα να ακούν το μήνυμα του Χριστού στη δική τους γλώσσα, που, με αυτό τον σκοπό και με τη σκέψη στην πολιτισμική ισότητα, δημιούργησαν μια νέα αλφάβητο πριν από 1.150 χρόνια. Με την παρότρυνση του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ και του Πατριάρχη Φωτίου, με έμπνευση και μόχθο, έσπειραν έναν σπόρο που άλλαξε την περιοχή και την Ιστορία. Αφήνοντας πίσω το εύκολο και το γνώριμο, με τη σιγουριά της δικής τους παιδείας (ο Κύριλλος ήταν γνωστός ως Κωνσταντίνος ο Φιλόσοφος πριν ασπαστεί τον μοναχισμό) και με σεβασμό για άλλους πολιτισμούς, που είναι γνώριμο του Ελληνισμού, άλλαξαν τον κόσμο.
Τόσοι άλλοι Ελληνες -στην Ελλάδα, στην ευρύτερη περιοχή, στα πέρατα της Γης- έχουν προσφέρει. Στις επιστήμες, στο εμπόριο, στις τέχνες, μόνοι και ομαδικώς, παντού δημιουργούν και πετυχαίνουν – και είναι τουλάχιστον ισάξιοι των μελών άλλων εθνών. Είναι κλισέ αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα οι Ελληνες αντιμετωπίζουν δυσανάλογα μεγάλες δυσκολίες για να πετύχουν, να μπορέσουν να δοκιμάσουν τα όρια των δυνατοτήτων τους, να προσφέρουν όσα μπορούν.
Παρακολουθώντας τη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δεν βλέπουμε κάποια κίνηση, κάποιο μέτρο που θα διευκόλυνε τους Ελληνες να θέσουν υψηλούς στόχους σε κανέναν τομέα, που θα ενθαρρύνει μια νέα αντίληψη του κόσμου και της θέσης μας μέσα του. Αντιθέτως, το συνεχές βουητό διαμαρτυρίας και η προσκόλληση σε αποτυχημένα μοντέλα διοίκησης, εκπαίδευσης και συμπεριφοράς προδίδουν βαθιά παρακμή και φόβο για αναμέτρηση με τον κόσμο. Είναι άρνηση του ίδιου του πνεύματος του Ελληνισμού.
Πηγή: Καθημερινή
