του Κωνσταντίνου Ζούλα
Είναι αξιοθαύμαστο το θράσος της κυβέρνησης να μας κοροϊδεύει στα μούτρα μας και να αξιώνει παράλληλα να γίνει και πιστευτή. Θα επικαλεστώ ενδεικτικά την προχθεσινή διαβεβαίωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη: «Σε κάθε περίπτωση, τα μέτρα που θα ληφθούν ΔΕΝ θα είναι οριζόντια», είπε. Κι ακριβώς την ίδια στιγμή το υπ. Οικονομικών επιβεβαίωνε ότι συζητεί να επιβληθεί ενιαίος συντελεστής ΦΠΑ στο 16%-17%. Παραδεχόταν δηλαδή ότι δρομολογεί την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του φυσικού αερίου, των εισιτηρίων στα ΜΜΜ και όλων των τροφίμων, που έχουν σήμερα χαμηλότερους συντελεστές. Μιλάμε για τον ορισμό ενός οριζόντιου και άδικου μέτρου καθώς οι αυξήσεις σε μη ανελαστικές δαπάνες θα πλήξουν πρωτίστως τους οικονομικά ασθενέστερους.
Δεν είναι όμως η κοροϊδία το χειρότερο χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης, όσο ο λόγος για τον οποίο καθημερινά ψεύδεται. Αν κάτι απεδείχθη στις 100 ημέρες που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι στην περιβόητη διαπραγμάτευση δεν υπήρχε όχι μόνον σχέδιο Β, αλλά ούτε καν Α. Ακόμη και στελέχη πρεσβειών εκμυστηρεύονται πια στους δημοσιογράφους ότι οι κυβερνήσεις τους πιάστηκαν εντελώς απροετοίμαστες γι’ αυτό που συμβαίνει. Διότι απλούστατα τους ήταν αδιανόητο να φανταστούν την απουσία οποιασδήποτε κυβερνητικής προετοιμασίας και κυρίως το μέγεθος της άγνοιας που είχαν ο Αλ. Τσίπρας και οι υπουργοί του για τον τρόπο που λειτουργεί η Ε.Ε.
Ενόσω όμως το Μαξίμου επιμένει και τώρα να βαφτίζει «σκληρή διαπραγμάτευση» τη σθεναρή αντίσταση του οικονομικού επιτελείου να… πέσει από τα σύννεφα, είναι εντυπωσιακή η τάχιστη προσαρμογή που επέδειξαν άλλοι υπουργοί να γκρεμίσουν ό,τι βρήκαν όρθιο. Το παράδειγμα της παιδείας αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι πολλοί από τους ανθρώπους που μας κυβερνούν τελούν κατά κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου.
Ηδη από την αρχή της κρίσης ακόμη και ξένοι οικονομολόγοι επισήμαναν ότι αν υπάρχει ένας τομέας -πλην του τουρισμού- στον οποίο η ελληνική οικονομία μπορεί γρήγορα να δημιουργήσει νέο εισόδημα, είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και εισηγήθηκαν να κάνει η Ελλάδα ό,τι και η Τουρκία ή η Κύπρος. Να συμφωνήσουν οι πολιτικές δυνάμεις στην ανάγκη ίδρυσης μιας σειράς αγγλόφωνων δημοσίων ΑΕΙ στα οποία θα μπορούσαν να διδάξουν διακεκριμένοι Ελληνες καθηγητές που ζουν στο εξωτερικό. Με απλά λόγια, πρότειναν ως στρατηγικό στόχο της χώρας να καταστεί σταδιακά πόλος έλξης χιλιάδων ξένων φοιτητών που θα ήθελαν να διδαχθούν στην Ελλάδα από κλασικές σπουδές (Αρχαιολογία, Ιστορία, Φιλοσοφία κ.λπ.) μέχρι τουριστικά επαγγέλματα κ.ά. Τι έκαναν οι κ. Μπαλτάς και Κουράκης; Κατήργησαν ακόμη και τα λιγοστά αγγλόφωνα τμήματα που ήταν έτοιμα να λειτουργήσουν, διότι το συνάλλαγμα που ήταν έτοιμο να μπει στη χώρα μέσω των φοιτητικών διδάκτρων προκαλούσε αλλεργία στην κομμουνιστική ιδεοληψία τους.
Δεν είναι όμως μόνον το παράδειγμα Μπαλτά-Κουράκη ανησυχητικό για το πού οδηγεί τη χώρα αυτή η κυβέρνηση. Ολες πια οι ενδείξεις είναι ότι οι κυβερνώντες επαναφέρουν τις χειρότερες παθογένειες τις οποίες όλοι είχαμε αντιληφθεί ως πρωταρχικές αιτίες της κρίσης. Τι να πρωτοαναδείξει κανείς; Τους διορισμούς ασχέτων που δεν έχουν κανένα προσόν πέραν της κομματικής τους προσήλωσης; Τις απολύτως αδιαφανείς διαδικασίες στην επιλογή όλων των κρατικών αξιωματούχων; Τις φωτογραφικές τροπολογίες που μπαίνουν ήδη σωρηδόν σε ν/σ; Την απόπειρα απόκρυψης των κυβερνητικών επιλογών με την παράκαμψη της «Διαύγειας»; Την ιδεοληπτική ανοχή που επιδεικνύεται στους μπαχαλάκηδες και σε κάθε μορφή «αριστερής ανομίας»; Ή τον αυταρχικό τρόπο που λειτουργεί ακόμη και η Βουλή λόγω της αχαρακτήριστης προέδρου της;
Ολα δυστυχώς συγκλίνουν σε μια πολύ θλιβερή διαπίστωση. Οσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς με την ελπίδα να επιτύχει κάτι καλύτερο στη διαπραγμάτευση και μη πιστεύοντας ότι θα εφαρμόσει τις αριστερές αερολογίες που υποσχόταν μάλλον ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το μόνο που γίνεται όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί είναι η παλινόρθωση ενός νοσηρού πελατειακού κράτους. Η χώρα μοιάζει να ξαναζεί το 1981 με πρωταγωνιστές καρικατούρες και κυρίως χωρίς να υπάρχουν χρήματα για την επανάληψη της παράστασης. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Οτι οι δανειστές μας θα μας αφήσουν να το ζήσουμε μέχρι τέλους. Δεν θα μας κάνουν καν τη χάρη να βγάλουν τη χώρα από την ευρωπρίζα. Θα βράσουμε στο ζουμί μας. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τις ευθύνες μας και να αναλάβουμε μόνοι μας τις τύχες μας.
Πηγή: Καθημερινή
