του Σήφη Πολυμίλη
Μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στα σοβαρά ότι η δημιουργική ασάφεια της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου για την οποία επαιρόταν ο κ. Βαρουφάκης επιλύθηκε όπως διαβεβαίωνε ο Πρωθυπουργός μετά τη συνάντηση των Βρυξελλών; Αν κρίνουμε από τις απαντήσεις του στη συνέντευξη Τύπου και αυτές που είχε δώσει λίγο νωρίτερα η κυρία Μέρκελ, το πρόβλημα ερμηνείας και επικοινωνίας παραμένει… Μπορεί να χρειάστηκε να καταφύγει στο επάρατο διευθυντήριο της Ευρώπης, που λίγο καιρό πριν το έστελνε στο πυρ το εξώτερον, δηλώνοντας ότι συνομιλεί μόνο με τους θεσμούς, αλλά η διγλωσσία, όταν απευθύνεται στο εθνικό ακροατήριο παραμένει, υπονομεύοντας την υλοποίηση της συμφωνίας.
Αφού χρειάστηκε ένας μήνας για να καταλάβουμε τι υπογράψαμε, να φτάσουμε στο αμήν με τη ρευστότητα της οικονομίας και των τραπεζών, εξακολουθούμε να παίζουμε με τη φωτιά υποστηρίζοντας ότι οι δεσμεύσεις του παρελθόντος και η αξιολόγηση του προγράμματος, στην οποία επιμένουν οι Ευρωπαίοι, δεν υφίστανται. Την ώρα που οι πάντες προειδοποιούν ότι δεν υπάρχει χρόνος, ο κ. Τσίπρας απαντά ότι συμφώνησαν να μην υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τα μέτρα, για να μην ασκείται κριτική για καθυστερήσεις.
Διαπραγματευόμαστε αλλά ταυτόχρονα κυβερνάμε, είπε ακόμη ο Πρωθυπουργός, και προσπαθούμε να φέρουμε τη χώρα στην κανονικότητα. Τώρα, τι είδους κυβερνησιμότητα έχουμε με υπουργούς επτά εβδομάδες να μην έχουν ορκιστεί ακόμη είναι ένα ερώτημα. Οσο για την κανονικότητα, ας αναρωτηθεί τι γίνεται στην πραγματική οικονομία, τι συμβαίνει στις τράπεζες ή στα δημόσια ταμεία που έχουν στραγγίξει ό,τι χρήμα κυκλοφορεί.
Δύο μήνες σχεδόν μετά τις εκλογές χορτάσαμε από επικοινωνιακές πιρουέτες, εξαντληθήκαμε από τις δημόσιες σχέσεις του υπουργού Οικονομικών, αλλά ακόμη αναζητούμε μια σταθερή κυβερνητική και πρωθυπουργική κατεύθυνση. Πιο πολύ χρόνο έχει καταναλώσει ο κ. Τσίπρας για να εξευμενίζει την εσωκομματική του αντιπολίτευση παρά για να συντονίσει τους υπουργούς του που πελαγοδρομούν μεταξύ φανφάρας και προεκλογικών υποσχέσεων.
Η συνάντηση των Βρυξελλών και το αυριανό ραντεβού με την κυρία Μέρκελ είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να εγκαταλειφθεί το παιχνίδι της πολιτικής διαπραγμάτευσης και να γίνουμε μια χώρα που διαπραγματεύεται κανονικά, χωρίς κρυφτούλια σε υπόγεια, με τους εταίρους μας. Με τον κίνδυνο της πιστωτικής ασφυξίας να ελλοχεύει, περιθώρια για άλλα επικοινωνιακά παιχνίδια δεν υπάρχουν…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
