του Άγη Βερούτη
Ακούμε εδώ και καιρό τους ταλαντούχους συντρόφους πολιτικούς να λέγουν όπου σταθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιστρέψει τη Νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μνημονίου. Κλαίω από τα γέλια όταν το ακούω αυτό. Εξηγώ παρακάτω.
Το 2001 η Ελλάδα είχε κατά 5 δισ. ευρώ μεγαλύτερο ΑΕΠ από του 2014 (σε τιμές 2005) [Γιατί η Ελλάδα του 2014 είναι πιο φτωχή από αυτή του 2001;].
Κάποιοι προσπαθούν να το αποδώσουν στην μίξη ανάμεσα σε εμπορεύσιμα και μη-εμπορεύσιμα αγαθά και φυσικά σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο.
Όμως το 2001 η Ελλάδα είχε μόνο 8,5€ δισ. ετήσια μισθοδοσία δημοσίων υπαλλήλων αντί 17€ δισ. το 2014. Επίσης είχε και κατά 1.000.000 λιγότερους συνταξιούχους, ενώ η συνεισφορά του κράτους στις συντάξεις το 2014 ήταν αυξημένη κατά 10€ δισ. σε σχέση με το 2001.
Αν προσθέσουμε το γεγονός πως χρόνια των Μνημονίων και της κρίσης επίσης, η Κρατική Εταιρία Ηλεκτροδότησης αύξησε τα τιμολόγιά της στο 230% των τιμών του 2009, ή 500% από το 2001, ενώ η φορολόγηση της βενζίνης και πετρελαίου αυξήθηκε 300%, και σωρεία πραγμάτων όπως η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από τα 800€ εκατομμύρια του 2001 στα 2,5€ δις του 2014, αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε πως το πραγματικό πρόβλημα είναι πως το κράτος στραγγαλίζει την παραγωγική οικονομία.
Με το ίδιο περίπου ΑΕΠ σε σταθερές τιμές του 2005, η ανεργία του 2001 ήταν 10,5% ενώ του 2014 περίπου 27%. Η τεράστια αυτή διαφορά στο ποσοστό της ανεργίας προέρχεται όλη από την παραγωγική οικονομία. Η παραγωγική οικονομία χτυπήθηκε αλύπητα σε ποσοστό τέτοιο που ακόμα και οι μισθοί της συρρικνώθηκαν πολύ ταχύτερα από εκείνους του δημοσίου τομέα. Δεν μιλάμε για ΔΕΚΟ που η διαφορά ήταν πάντα τεράστια, αλλά ακόμα και εκείνους που μπήκαν στο ενιαίο μισθολόγιο.
Από περίπου ίσοι που ήσαν το 2001 οι μισθοί ιδιωτικής οικονομίας και δημοσίου τομέα, αυτοί του δημοσίου εξακοντίσθηκαν τόσο που πλέον είναι περισσότερο από 50% υψηλότεροι από εκείνους της παραγωγικής οικονομίας, για ισοδύναμη εργασία και υπευθυνότητα. Οι δε συντάξεις εκτοξεύθηκαν ακόμα παραπάνω με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τις χαριστικές διατάξεις που δεν λαμβάνουν πουθενά υπόψη τους ότι συχνά ο συνταξιοδοτούμενος λαμβάνει ως εφάπαξ ή συντάξεις πρώτου έτους, το σύνολο των εισφορών του στην εργασιακή του ζωή.
Η επιτομή του κρατισμού του δυτικού κόσμου, αναμεταξύ του Σουρινάμ και του Μπαγκλαντές σε οικονομική ελευθερία, δεν είναι πια η Σοβιετική Ένωση, που δεν υπάρχει πια, αλλά η Ελλάδα! (Heritage 2015)
Η σοβιετική-Ελλάδα του 2015 που αυτοχαρακτηρίζεται Νεοφιλελεύθερη!
Ζούμε σε κράτος που πρέπει να πάρεις κρατική άδεια της πολεοδομίας, ακόμη και για να μεταφέρεις πλευρά τη λεκάνη του λουτροκαμπίνε μέσα στο μπάνιο σου! Και πρωτοκολλημένη με χαρτόσημα και μεγαρόσημα, και λουτροκαμπινόσημα!
Αν με δανεικά αυξήσεις τα διαθέσιμα χρήματα, όπως κάναμε ανάμεσα στο 2001 και το 2009, τότε πληρώνοντας αυξημένους μισθούς δημοσίου αντί να επενδύσεις σε νέα παραγωγή, απλά αυξάνεις τη ζήτηση.
Η προσφορά όμως συμπληρώνεται από την δίοδο χαμηλότερης επένδυσης. Δηλαδή με τις εισαγωγές. Αυτό αυξάνει το Έλλειμμα εμπορικού Ισοζυγίου, και αν δεν έχεις εισερχόμενες επενδύσεις, τότε αυξάνει το έλλειμμα Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών ενός κράτους, με αποτέλεσμα να αιμορραγεί χρήματα προς το εξωτερικό, απ’ όπου κάνει τις εισαγωγές των προϊόντων που χρειάζεται η κοινωνία.
Όμως, με την αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνεται η ανάγκη να τους βρεις κάτι να κάνουν, άρα η γραφειοκρατία αυξάνεται, όπως και οι απαιτούμενες αδειοδοτήσεις παραγωγικών/μεταποιητικών μονάδων, και φυσικά το κόστος φορολογικής συμμόρφωσης. Από την άλλη τις εισαγωγές λόγω ΕΕ δεν μπορεί κανένα δημόσιο όσο διεφθαρμένο και να είναι, να κάνει πολλά πράγματα, εκτός από το να πάρει μίζα για να γεμίσει τις αποθήκες των νοσοκομείων (αλήθεια θα βάλει κανέναν φυλακή για αυτό η Νέα Κυβέρνηση;).
Το αποτέλεσμα είναι φυσικά να αυξάνονται οι εισαγωγές που απαιτούν χαμηλότερη επένδυση, και να μειώνεται με το κυνηγητό η εντόπια παραγωγή και μεταποίηση. Η αποβιομηχάνιση και εν συνεχεία η αποβιοτεχνοποίηση ήταν απλά αποτέλεσμα της διόγκωσης του δημοσίου τομέα με όλη την γραφειοκρατία και διαφθορά που αυτό συνεπάγεται.
Όμως, από τη στιγμή της έναρξης της έξωθεν οικονομικής βοήθειας, δεν στηρίζεται πλέον το κράτος σε δανεικά, αλλά στην υπερφορολόγηση. Η υπερφορολόγηση αφαιρεί πόρους από την ιδιωτική κατανάλωση, με αποτελεσματικότητα μικρότερη του 1:1, διότι φυσικά το κόστος συλλογής των φόρων και εισφορών δεν είναι μηδενικό. Ενώ ο περίφημος πολλαπλασιαστής μπορεί να φτάσει και το 2,5:1 για την παραγωγική οικονομία, σε θέσεις αναδιανομής μέσω φόρων, ο πολλαπλασιαστής πιθανόν να είναι και μικρότερος από 1:1!
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι το δυνητικό περίσσευμα της παραγωγικής οικονομίας που θα γινόταν επενδύσεις ή κατανάλωση της ιδιωτικής οικονομίας, γίνεται απλά κατανάλωση του δημοσίου τομέως. Και ενώ ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε κατά 100% εντός της οικονομίας, η παραγωγική οικονομία συρρικνώθηκε κατά ίσο απόλυτο μέγεθος.
Η Ανεργία είναι το αποτέλεσμα της υπερφορολόγησης που αφαιρεί πόρους από επιχειρήσεις που προηγουμένως τους χρησιμοποιούσαν για να πληρώνουν υπαλλήλους, και από τους ιδιώτες που πριν τους έκαναν κατανάλωση και τζίρο στις επιχειρήσεις. Λόγω της υπερφορολόγησης ο κόσμος δεν έχει για να ξοδεύει πια στην πραγματική οικονομία γιατί τα δίνει σε φόρους κατανάλωσης, σε ΕΝΦΙΑ, σε ΦΠΑ και σε φόρο εισοδήματος από το πρώτο ευρώ.
Αυτή υπερφορολόγηση γίνεται για να πληρωθούν αυτά τα αυξημένα κατά 18-20 δις έξοδα του κράτους για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συμμετοχή του κράτους σε συντάξεις 50άρηδων, σε σύγκριση με το 2001 που είχαμε αντίστοιχο ΑΕΠ.
Από αυτό προκλήθηκε και μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, καταλήγοντας να καταστρέψει και το 17% των θέσεων εργασίας της χώρας, αποκλειστικά από θέσεις εργασίας της παραγωγικής οικονομίας.
Ο μοχλός εφαρμογής της εσωτερικής υποτίμησης είναι η κατακόρυφη αύξηση των φόρων και των λογαριασμών των κρατικών μονοπωλίων. Αυτά έστειλαν ένα εκατομμύριο πρόσθετους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην ανεργία, με την ταυτόχρονη αύξηση του κόστους επιβίωσης [Το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης]. Έτσι πέρασαν και αγόγγυστα οι μειώσεις των μισθών και όλα τα υπόλοιπα στις εργασιακές σχέσεις, που η αλήθεια είναι ότι είχαν εκτροχιαστεί κατά των εργοδοτών, με αποτέλεσμα κανείς να μην κάνει προσλήψεις.
Τέτοιο πείραμα δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στα χρονικά της οικονομικής επιστήμης, γι’ αυτό και στα βιβλία κανείς δεν θα βρει πουθενά ως λόγο αύξησης της ανεργίας την υπερφορολόγηση. Θα δει Ανεργία Τριβής ή Αλλαγών, Δομική Ανεργία, και Κυκλική Ανεργία Πτώσης της ζήτησης, αλλά Ανεργία Υπερφορολόγησης δεν θα δει! Δεν έχει ξαναυπάρξει! Μόνο εδώ έχουμε τέτοια!
Με λίγα λόγια:
Για την ανεργία ευθύνεται το κράτος που έχει αυξήσει τα έξοδά του κατά 18 δισ. ευρώ, με το ίδιο επίπεδο ΑΕΠ συγκριτικά με το 2001. Όμως χωρίς τη δυνατότητα να δανειστεί για να καλύψει τις σπατάλες του, αφαιρεί το σύνολο των αναγκών του υπερφορολογώντας την παραγωγική οικονομία, την οποία σκοτώνει όπως ένα τοξικό παράσιτο τον ξενιστή του, ώσπου το σύνολο της παραγωγικής οικονομίας να καταλήξει στην ανεργία.
Τόσο απλά.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, μη τυχόν πιστέψει κανείς πως η οικονομία μας είναι “και καλά” νεοφιλελεύθερη! Ολοκληρωτικά κρατικιστική είναι! Και γι’ αυτό πάμε για το επόμενο Κράχ, ώσπου να βάλουμε μυαλό, ή όπως είπε κάποιος “να πεθάνουμε”, ό,τι έρθει πρώτο…
Πηγή: Capital.gr
