του Άγγελου Στάγκου
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα χαρίσματα για να καταλάβει κανείς ότι η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης των σχέσεών της με τους δανειστές της, ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους εταίρους εξ αυτών. Ούτε όμως απαιτούνταν προφητικές ιδιότητες για να προβλέψει κανείς ότι τα πράγματα θα έφθαναν σε οριακό σημείο. Εδώ, δηλαδή, που είναι σήμερα, στα πρόθυρα της ρήξης με την Ευρώπη, αν δεν έχει ήδη συντελεστεί, μετά τη χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξελίξεις είναι και αυτές προβλέψιμες στο οικονομικό πεδίο, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, όπως πιθανώς και η κατάληξη. Είναι εντελώς προφανές ότι η χώρα μπαίνει σε περίοδο οικονομικής και νομισματικής αστάθειας, πολύ μεγαλύτερης από αυτήν που βίωνε έως τώρα, στο πλαίσιο της διακήρυξης «ούτε βιαζόμαστε ούτε συμβιβαζόμαστε».
Η χθεσινή ομιλία του Αλ. Τσίπρα μπορεί να χαρακτηριστεί καθοριστική για τη συνέχεια. Το ερώτημα είναι αν αποτελεί προϊόν της μετωπικής σύγκρουσης με την Ευρώπη, όπως αυτή εξελίχθηκε μετά τις πρόσφατες εκλογές και τον σχηματισμό της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ή αν πρόκειται για έναν ακόμη σταθμό, ίσως τον τελικό, μιας συγκεκριμένης πορείας που ήταν οριοθετημένη από χρόνια. Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε και έγινε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν και όσοι παρακολουθούν τα βασικά κείμενα του κόμματος επιμένουν ότι ο στόχος της αλλαγής της Ευρώπης σε πρώτη φάση και του κόσμου σε επόμενη υπήρχε πάντα. Γι’ αυτό και ο Αλ. Τσίπρας εμφανίζεται συνεχώς ως εκπρόσωπος των λαών της Ευρώπης…
Με την εμπειρία της συμπεριφοράς της νέας κυβέρνησης κατά τις πρώτες εβδομάδες της θητείας της, η μία ερμηνεία είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του πάντα επιζητούσαν τη σύγκρουση με την Ευρώπη, έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Οι διαβεβαιώσεις περί σεβασμού των ευρωπαϊκών θεσμών, περί βούλησης για παραμονή στην Ευρώπη δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κάλυμμα των σχεδίων για απομάκρυνση της χώρας τουλάχιστον από την Ευρωζώνη. Εξ ου και οι αναφορές στην Ευρώπη και σχεδόν ποτέ στην Ευρωζώνη, καθώς πραγματικός στόχος ήταν η επιστροφή στη δραχμή με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προκόψει στο πλαίσιο του ευρώ. Φυσικά, κάτι τέτοιο έπρεπε να παρουσιαστεί στην ελληνική κοινή γνώμη ως απόφαση των «κακών» εταίρων και ειδικά των Γερμανών, όπως ήδη γίνεται. Η μεθόδευση, πάντως, είχε ξεκινήσει από πιο πριν για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της χώρας.
Τώρα όμως διακρίνονται και κάποιες άλλες πτυχές αυτής της σύγκρουσης, αν όντως είναι προσχεδιασμένη. Οι κινήσεις της κυβέρνησης σε σχέση με τη Ρωσία, οι επισκέψεις των Ν. Κοτζιά και Π. Καμμένου στη Μόσχα, η στάση της Ελλάδας στο θέμα των κυρώσεων, διάφορες φήμες και πληροφορίες που κυκλοφορούν, η επισήμανση του υπουργού Εξωτερικών προς τον Αμερικανό ομόλογό του περί γεωπολιτικών προβλημάτων στην περιοχή μας εξαιτίας της άκαμπτης πολιτικής των Ευρωπαίων απέναντι στη χώρα μας αποτελούσαν μηνύματα που προκαλούσαν φόβους. Αυτοί οι φόβοι μεγάλωσαν από χθες που ο πρωθυπουργός έθεσε με τον πιο επίσημο τρόπο θέμα γεωπολιτικής ισορροπίας, αφού προηγήθηκε το ένταλμα σύλληψης κατά υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας για τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις εις βάρος του Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργού. Με λίγα λόγια, ανιχνεύονται τάσεις απομάκρυνσης από το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εκτός και αν πρόκειται για πίεση προς την Ουάσιγκτον για να επέμβει και να «συνεφέρει» τους «κακούς» εταίρους και κυρίως τους Γερμανούς.
Η άλλη ερμηνεία είναι ότι όλα αυτά γίνονται για να οξυνθούν μέχρι εκεί που δεν παίρνει τα πράγματα, να φανούν οι συνέπειες στη ρευστότητα και στις τράπεζες, για να καταλάβουν οι πολίτες την πραγματικότητα και τότε να γίνει η μεγάλη «κωλοτούμπα». Μακάρι να είναι έτσι.
Πηγή: Καθημερινή
