του Δημήτρη Φύσσα
Αν γίνονταν σήμερα εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε 70%, μπορεί και περισσότερο.
Το βλέπω, τ΄ ακούω, το διαβάζω, το νιώθω, το μυρίζομαι: σχεδόν όλος ο κόσμος επικροτεί την αδιάλλακτη στάση του πρωθυπουργού, του κ. Καμμένου, του κ. Βαρουφάκη, του κ. Κοτζιά, της κ. Κωνσταντοπούλου και των άλλων στελεχών της κυβερνητικής πλευράς. Προχτές, η εφημερίδα «Χωνί» είχε από μια παιδική φωτογραφία των κ. Τσίπρα και Καμμένου, σημειώνοντας στη λεζάντα της «Αυτά τα δυο παιδιά απελευθέρωσαν την Ελλάδα» ή κάτι παρόμοιο (δεν αγόρασα το έντυπο). Αντιπροχτές το τρέχον έντυπο του κ. Κουρή είχε ένα τεράστιο οχτάστηλο κόκκινο «ΟΧΙ» της κυβέρνησης στους ξένους.
Μάλιστα, η υποστήριξη προς τη κυβέρνηση ήρθε, φανερή ή υπαινικτική, και από άλλους, πιο απρόσμενους παράγοντες: Μαρίν Λεπέν, Μπαράκ Ομπάμα, Βλάντιμιρ Πούτιν, εκατόν τόσοι Αμερικανοί διανοούμενοι, τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, Βασίλειος Κωστέτσος, Μίκης Θεοδωράκης (που προεκλογικά είχε στραφεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ) και πάει λέγοντας.
Νομίζω ότι την ακριβέστερη διατύπωση του θέματος τη βρίσκουμε ακριβώς στη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη:
«Το Γιούρογκρουπ και ο Πρόεδρός του ο Ολλανδός είναι οι εικόνες που με βασανίζουν. Πέρασα τόσα και τόσα γιατί η Μοίρα με γέννησε Έλληνα που πρέπει να υπομένει τα καπρίτσια των ισχυρών, να σκύβει το κεφάλι και να μάθει ακόμα και να τους αγαπά! Αυτόν όμως τον Ολλανδό με τα γυαλάκια ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω, αν και μικρός έπινα γάλα Nestle.
Ήρθε λοιπόν φουριόζος με την έπαρση του Αφεντικού, για να τραβήξει τα αυτιά των άτακτων υπηκόων μιας φυλής για γέλια και για κλάματα που σήκωσε κεφάλι ξεχνώντας πως είναι αποπαίδι της Ευρώπης, του Γιούρογκρουπ και του Προέδρου του κυρίου Γερουν Ντάισελμπλουμ.
Και τότε συνέβη ένα θαύμα, σαν κι αυτά τα ξεχασμένα στα βάθη της μνήμης μου. Δύο εκπρόσωποι αυτού του Λαού της β΄ κατηγορίας, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, με σπάνια ψυχραιμία και ευγένεια, τον τύλιξαν μέσα σε δυο φωτεινά και ωραία ΟΧΙ, που τον κεραυνοβόλησαν, σε σημείο που να ξεχάσει την ευγενική του καταγωγή του Άρχοντα Ευρωπαίου και να μην ξέρει πώς και από πού να φύγει.
Εδώ, στο σημείο αυτό, τα ξεχνάμε όλα. Ξαναγινόμαστε Ωραίοι Έλληνες. Και ψηλώνουμε κι εμείς. Πώς και γιατί έγινε και πού θα οδηγήσει, είναι λεπτομέρειες για τον Έλληνα που έζησε και επέζησε με τα Σύμβολα. Και θεωρώ μικρόψυχο το να μετράμε κουκιά σε μια στιγμή εθνικής αναλαμπής».
Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή ότι ο Μίκης πέρασε ό,τι πέρασε γιατί «η Μοίρα τον γέννησε Έλληνα», ούτε ο ρατσισμός απέναντι στον «Ολλανδό», το «γυαλάκια» Ντάισελμπλουμ, έστω κι αν τον κεραυνοβόλησαν με δυο «Όχι», ούτε ότι η «Νεστλέ» είναι ελβετική κι όχι ολλανδέζικη,
Με ενδιαφέρει το κλείσιμο της δήλωσης: «…Τα ξεχνάμε όλα. Ξαναγινόμαστε Ωραίοι Έλληνες… Λεπτομέρειες για τον Έλληνα που έζησε και επέζησε με τα Σύμβολα. Και θεωρώ μικρόψυχο το να μετράμε κουκιά σε μια στιγμή εθνικής αναλαμπής».
Όλα είναι εδώ, συμπυκνωμένος όλος ο ελληνικός ανορθολογισμός τόσων αιώνων. Σημασία έχουν τα Σύμβολα (με κεφαλαίο). Η «εθνική αναλαμπή» με την οποία γινόμαστε «Ωραίοι Έλληνες» είναι σημαντικότερη από τα «κουκιά» (χρήματα). Να η πραγματικότητα, να η πλειονότητα, να η πλειοψηφία.
Τον ανορθολογισμό της εθνικής περηφάνιας, του «και τότε συνέβη ένα θαύμα», τον εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με πολύ μεγάλη επιτυχία και για αυτό το λόγο η επιρροή του έχει μεγαλώσει υπέρμετρα. «Πώς και γιατί έγινε και πού θα οδηγήσει» αυτή στάση δεν έχει καμιά σημασία, λέει ο κ. Θεοδωράκης, αφού από την άποψη των Συμβόλων είμαστε σωστοί. Έτσι «ψηλώνουμε κι εμείς». Έτσι «τα ξεχνάμε όλα». Τα οικονομικά είναι κουκιά, δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η αναλαμπή της εθνικής περηφάνιας.
Κι όμως, έχουν σημασία. Γιατί όσο πιο πολύ αυξάνεται η δίχως έδραση αισιοδοξία της κοινωνίας, τόσο εντονότερη θα είναι η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα του δανεισμού. Και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν. Γιατί τη χώρα, την Ελλάδα δεν την έχει δανείσει ο κ. Θεοδωράκης. Ούτε ο κ. Ομπάμα. Ούτε η κ. Λεπέν. Ούτε ο κ. Πούτιν, που δεν είχε δανείσει καν τους φίλους του στην Κύπρο επί Χριστόφια και μετά. Ούτε ο κ. Βασίλειος Κωστέτσος. Ούτε καν ο κ. Γλύξμπουργκ, Χριστιανός, Ντεγκρέτσια κλπ κλπ. Ούτε φυσικά ο κ. Τσίπρας και τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή ο κ. Καμμένος και οι ψεκασμένοι του, όπως δεν την είχαν δανείσει ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Την έχουν δανείσει οι χώρες της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κι αυτοί δεν βλέπω να κάνουν καμιά δήλωση συμπαράστασης στον κ. Τσίπρα. Αντίθετα, όλες οι πληροφορίες λένε ότι η Ευρωζώνη έχει θωρακιστεί απέναντι στην πιθανότητα του Grexit.
Και κάτι ακόμα: οι Έλληνες, όσο «Ωραίοι» και να είναι, είναι και εξαιρετικά ευμετάβολοι. Σύντομα θα ξεχάσουν την άγρια και αδιέξοδη φορολογία, καθώς και τα ψέματα περί δήθεν εξόδου από το Μνημόνιο, που έλεγαν οι «αξέχαστοι» κ. Σαμαράς – Βενιζέλος, θα ξεχάσουν την απελπισία που τους οδήγησε στην ψήφο στις 25 Ιανουαρίου και θα στραφούν ενάντια σε κείνους που τους ενθαρρύνουν να ελπίζουν δίχως βάση. Δηλαδή στο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου επίσης δε θα συγχωρήσουν τα δικά του ψέματα, όταν θα έχει καταναλωθεί το καύσιμο που λέγεται «περήφανη στάση» προς τους ξένους. Και τότε θα φανεί πολύ καλά ότι δεν ισχύει καθόλου το δήθεν «αυτονόητο»: το ότι οι προηγούμενοι λέγανε ψέματα κι ήτανε λάθος, άρα εσύ είσαι σωστός και λες αλήθεια.
Γιατί το παιχνίδι προσωρινά μόνο παίζεται σε επίπεδο ψυχολογίας, που είναι μέγεθος προσωρινό κι αβέβαιο. Το ουσιαστικό παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο οικονομίας, που είναι μέγεθος βαθύτερο και μονιμότερο. Κι εδώ την εξαιρετικά άσχημη κατάσταση την ξέρουμε. Κι ενώ τη ξέρουμε, η ιδέα ότι η Ελλάδα θα φτάσει στην ανάπτυξη με μοχλό έναν ολοένα και μεγαλύτερο το δημόσιο τομέα δεν έχει καμιά πέραση, εκτός ίσως από τον Περισσό, τη Βόρεια Κορέα και στο μυαλό του κ. Στρατούλη.
Άρα, δυοίν θάττερον στα ιδεολογικά – προγραμματικά του ΣΥΡΙΖΑ: ή ασυνέπεια και κωλοτούμπα και παραμονή στο ευρώ και νέοι φόροι (με τα απαραίτητα αλά Σαμαράς λεκτικά φτιασιδώματα και ξαναβαφτίσματα), ή συνέπεια και Grexit από την Ευρωζώνη και δραχμή κι ό,τι βγει. Γιατί οι «αναλαμπές», δυστυχώς, δεν τρώγονται. Ούτε και τα «Σύμβολα», ακόμα κι αν γραφτούν με δέκα κεφαλαία.
Δεν έχω ευχηθεί ποτέ περισσότερο στη ζωή μου να κάνω λάθος, να υπάρχει κάποια τρίτη πιθανότητα που να μου διαφεύγει. Αλλά δεν τη βλέπω. Στο μεταξύ, παρακολουθώντας τα ταξίδια του πρωθυπουργού, αποστηθίζω τη δήλωση του Μίκη.
Πηγή: Athens Voice
