του Νότη Παπαδόπουλου
Κανονικά τώρα η χώρα θα είχε ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση για το τέλος του Μνημονίου, θα είχε πάρει την προληπτική γραμμή στήριξης και τα τελευταία μέτρα θα είχαν ψηφισθεί από τη Βουλή. Η κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να διαπραγματευτεί την απομείωση του ελληνικού χρέους: την επιμήκυνση αποπληρωμής των δανεικών για 50-70 χρόνια με μικρότερο επιτόκιο. Ως το τέλος του 2015 η ανάπτυξη θα έτρεχε με 3,9% σύμφωνα με την Κομισιόν και σύντομα η χώρα θα έβγαινε μόνη της στις αγορές. Οι επαναστατικές ρυθμίσεις Ντράγκι για μεγαλύτερη παροχή ρευστότητας στην Ευρώπη θα αφορούσαν και εμάς. Οπως αφορούν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία που με διακομματική συμφωνία εφάρμοσαν τις μεταρρυθμίσεις των μνημονίων τους και μέσα σε τρία χρόνια βγήκαν στις αγορές και στην αναπτυξιακή τους πορεία.
Εμείς τραβήξαμε τον δικό μας μοναχικό δρόμο. Η συναίνεση δεν βρέθηκε ποτέ ενώ δεν καταφέραμε ούτε το στοιχειώδες: να ψηφίσουμε όλοι μαζί έναν «διακοσμητικό» Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα του ελληνικού πολιτικού φαινομένου: η Ελλάδα βρίσκεται για πέμπτο χρόνο στα μνημόνια και έχει μεγάλη πιθανότητα – αν επικρατήσουν οι συγκρουσιακές λογικές απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση – να επιστρέψει ύστερα από αιματηρές θυσίες ετών και πάλι στα δημοσιονομικά ελλείμματα, σε νέα σκληρά μέτρα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ και σε νέες πολιτικές περιπέτειες.
Ομως η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη για να προχωρήσει μπροστά και να μειώσει την τεράστια ανεργία που μαστίζει την κοινωνία. Και η ανάπτυξη βασίζεται στην πολιτική σταθερότητα, στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, στην καινοτομία, στην παραγωγή ελληνικών ανταγωνιστικών προϊόντων.
Μόνον αν έρθει η ανάπτυξη και μεγαλώσει η παραγωγική πίτα μπορεί να ενισχυθούν οι κοινωνικές δράσεις, να πατήσει στα πόδια του το κράτος πρόνοιας, να βελτιωθούν οι υπηρεσίες υγείας και παιδείας.
Η ανάπτυξη, όμως, δεν θα έρθει ούτε με την επιστροφή στον γιγαντισμό του κράτους, ούτε από ένα στρεβλό παραγωγικό μοντέλο του παρελθόντος που βασίστηκε σε κρατικές ενισχύσεις και φτηνά ευρωπαϊκά δάνεια.
Αν η οικονομία δεν εκσυγχρονισθεί για να μπορέσει να σταθεί διεθνώς, η χώρα δεν θα μπορέσει να ξεφύγει ποτέ από τα μνημόνια και τα δάνεια των ξένων.
Στις εκλογές της Κυριακής συγκρούονται δύο κόσμοι. Ο ένας – ο ευρωπαϊκός – θα επικρατήσει έτσι κι αλλιώς στο τέλος. Οσο περισσότερο αντιστεκόμαστε στις αναγκαίες αλλαγές, όσο αδυνατούμε να αντιληφθούμε τι συμβαίνει γύρω μας, τόσο πιο επώδυνες και βαθιές θα είναι οι τομές που θα πρέπει κάποτε να κάνουμε. Καλό βόλι.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
