του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Η εικόνα που είχα για την ελληνική κρίση ήταν η εξής: Είμαστε που λέτε στην άκρη του γκρεμού κρεμασμένοι και, καθώς η ύφεση βαθαίνει και τα λάθη συσσωρεύονται και ο χρόνος περνάει και δεν κάνουμε τίποτε για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, ένα ένα τα δαχτυλάκια γλιστράνε. Είναι θέμα χρόνου να πέσουμε. Εκανα λάθος. Αυτή η εικόνα δεν περιγράφει την κατάσταση σωστά.
Σε κάθε Ελληνα συνταξιούχο σήμερα αναλογούν 1,3 εργαζόμενοι. Τα τελευταία 5 χρόνια ο παραγωγικός τομέας έχασε 900.000 θέσεις εργασίας. Στο ίδιο διάστημα οι συνταξιούχοι αυξήθηκαν. Αυτά τα νούμερα δεν διορθώνονται. Ξεχάστε για λίγο το χρέος και τα μνημόνια και το ρεύμα για τους φτωχούς: Μια χώρα με τέτοια χαρακτηριστικά στην οικονομία της είναι μια χώρα που δεν μπορεί να υπάρχει. Δεν δικαιούται να υφίσταται. Δεν δύναται να λειτουργεί. Δεν κρεμόμαστε με τα ακροδάχτυλα στην άκρη του γκρεμού. Εχουμε ήδη πέσει.
Κατά τη διάρκεια της πτώσης, η οποία είναι μη αναστρέψιμη και έχει μόνο μία πιθανή κατάληξη, η διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλάζει. Εμφανίζεται ο πανικός. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλία τα ένστικτα. Αναδύεται το συναίσθημα, κι η λογική πάει περίπατο. Ουρλιάζουμε, κι αφήνουμε αυτούς που ουρλιάζουν δυνατότερα να θέτουν τον τόνο της συζήτησης, και μετά να θέτουν και τη θεματολογία της συζήτησης. Εμείς πέφτουμε κι αυτοί συζητάνε για τα μνημόνια, για τη μετανάστευση και για το χρέος. Είναι σαν να τσακωνόμαστε για το αν θα πέφτουμε μπρούμυτα ή ανάσκελα.
Αυτό είναι η γκρεμοκρατία: Ζούμε, δρούμε κι αποφασίζουμε εν πτώσει. Ας δούμε, ας πούμε, ποιοι είμαστε και τι πάμε να διαλέξουμε μεθαύριο για τους εαυτούς μας. Η Ελλάδα είναι μια από τις λιγότερο φιλελεύθερες χώρες στη Γη. Υπάρχει δείκτης του Heritage Foundation που μετράει πόσο ελεύθερες είναι οι αγορές και το επιχειρείν σε χώρες του κόσμου, και το λέει: Είμαστε 119η σε μια λίστα με 178 χώρες. Η Αλβανία, η Μαδαγασκάρη και η Ουγκάντα είναι πιο φιλελεύθερες από εμάς. Αυτό οφείλεται βέβαια στο ότι η οικονομία της Ελλάδας είναι στρεβλή, σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από το κράτος και με πολλές ομάδες, συνδικάτα και καρτέλ που έχουν συσσωρεύσει άδικα ή μονοπωλιακά κεκτημένα. Τι δεξιοί, τι σοσιαλιστές, ό,τι κι αν πέρασε τα τελευταία 40 χρόνια από τη διακυβέρνηση της χώρας, αυτό το μοντέλο υπηρέτησε, χτίζοντας ένα υδροκέφαλο κράτος που ελέγχει όλη την οικονομία, εξυπηρετεί τα μικροσυμφέροντα για ψηφοθηρικούς λόγους και χρησιμοποιεί τις τράπεζες ως κουμπαράδες. Ετσι είμαστε και ως τέτοιοι πτωχεύσαμε. Ετσι πέσαμε. Και δείτε τώρα, τι ετοιμαζόμαστε να διαλέξουμε μεθαύριο; Ποιες είναι οι κυρίαρχες επιλογές που μας προσφέρονται; Τι δηλώνουμε ότι θα επιλέξουμε στους δημοσκόπους;
Είτε περισσότερο κράτος, είτε το ίδιο.
Η πολιτική δεν συμπαθεί τα κενά, και έτσι τα τρομερά τελευταία πέντε χρόνια της εγχώριας πολιτικής κοσμογονίας τα κενά γέμισαν με τερατουργήματα και παλαβομάρες, τις πολιτικές εκφράσεις των δυνατότερων από τα ουρλιαχτά. Τι είναι τα απομεινάρια της Ν.Δ. και τα ξέφτια του ΠΑΣΟΚ; Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός πελατειακού συστήματος που πασχίζει λυσσαλέα να συνεχίσει να υπάρχει όπως ήξερε, τον μόνο τρόπο που ξέρει. Και τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η μικροσκοπική ριζοσπαστική αριστερά των ουτοπικών ονείρων των αμφιθεάτρων που έπαθε εκλογικό τυμπανισμό; Περισσότερο κράτος. Ολες οι τράπεζες κρατικές, η ΕΡΤ να ξανανοίξει, να ξανακρατικοποιηθούν τα λιμάνια, όλα ίδια, πάλι κράτος, η συνταγή που μας έριξε απ’ τον γκρεμό, αλλά ακόμα πιο πολύ, πιο έντονα, σαν το πρόβλημα να μην ήταν ότι δεν έχουμε λειτουργική οικονομία, αλλά το ότι δεν έχουμε αρκετά δυσλειτουργική. Σου λέει, αν το 119 στα 178 μας οδήγησε στη χρεοκοπία, ας δοκιμάσουμε να το πάμε πιο κάτω, με ακόμα λιγότερο φιλελευθερισμό, γιατί όχι, ας φτάσουμε ακόμα και στη θέση 178, να είναι όλα κράτος, τι έχει η Βόρεια Κορέα δηλαδή που δεν το έχουμε εμείς, καλύτερη είναι; Είναι κι αυτός ένας τρόπος θεραπείας. Ομοιοπαθητική. Ο,τι και να διαλέξει ο σοφός ελληνικός λαός την Κυριακή, το γεγονός παραμένει: Τελούμε υπό καθεστώς γκρεμοκρατίας. Πέφτουμε. Η ίδια η πτώση είναι αφόρητη. Είναι μαρτύριο. Κι όταν όλες οι προτεινόμενες λύσεις είναι απονενοημένα ουρλιαχτά, μοιάζει λιγάκι σαν λύτρωση η μόνη σίγουρη εναλλακτική που απομένει.
Η πρόσκρουση.
Πηγή: Καθημερινή
