του Σήφη Πολυμίλη
Το τέλος μιας σχέσης είναι πάντοτε επώδυνο. Σπάνια γίνεται χωρίς ακραίες συγκρούσεις, χωρίς τραύματα. Και αυτό όφειλε να το γνωρίζει η κυβέρνηση, που σήκωσε από πολύ νωρίς τη σημαία του διαζυγίου με τα μνημόνια και το ΔΝΤ και τώρα πληρώνει τα επίχειρα της βιασύνης και της επιπολαιότητάς της. Το διαρκές τρενάρισμα των διαπραγματεύσεων, το συνεχές χάσιμο χρόνου σε συνδυασμό με τη μόνιμη τακτική του… άσ’ το και βλέπουμε και το χαμένο βλέμμα στις δημοσκοπήσεις συνέβαλαν καθοριστικά στο να οδηγηθούμε στο σημερινό αδιέξοδο.
Αναπόφευκτη συνέπεια, η τρόικα και οι προϊστάμενοί της όχι απλώς να τραβούν το σκοινί στα άκρα αλλά και να μετακινούν διαρκώς το… γκολπόστ σε κάθε δική μας υποχώρηση ζητώντας ουσιαστικά παράδοση άνευ όρων. Παρά τις επί μέρους προσπάθειες που κατέβαλε, η κυβέρνηση παρέμεινε εγκλωβισμένη στις παλιές νοοτροπίες αδυνατώντας να εκτιμήσει ότι άλλο ο εκλογικός χρόνος και άλλο ο χρόνος της διαπραγμάτευσης και της απεμπλοκής από την κρίση και τους δανειστές. Πέτυχε πράγματι μια μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή αλλά δεν μπόρεσε να εγκαταλείψει και τις παλιές συνήθειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τελευταίας κοπής: ενώ καταρρέουν τα ερευνητικά κέντρα, ιδρύει για ρουσφετολογικούς λόγους πέντε νέα κέντρα ερευνών από την Ξάνθη ως τη Ρόδο…
Το διαζύγιο με τη λογική δεν αφορά βεβαίως μόνο την κυβέρνηση. Το σαφάρι του ΣΥΡΙΖΑ στο Λονδίνο εξελίχθηκε ουσιαστικά σε Βατερλό. Οι μεγαλόπνοες υποσχέσεις για εσωτερική κατανάλωση, βλέπετε, δεν έχουν πέραση στους ατσίδες των αγορών. Αποτέλεσμα, να προστεθεί άλλη μία δόση αβεβαιότητας στο ήδη βεβαρημένο και ασταθές πολιτικό κλίμα που ενισχύει ακόμη περισσότερο τα επιχειρήματα και την πίεση της τρόικας.
Η επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα – και όχι φυσικά στις χαμένες ψευδαισθήσεις του παρελθόντος – απαιτεί δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και ακόμη περισσότερη ειλικρίνεια που δεν την αντέχει, όπως φαίνεται, το πολιτικό μας σύστημα. Παρά τα έξι χρόνια κρίσης, παρά τα όσα έχουμε υποφέρει και υποστεί, οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης εξακολουθούν όχι απλώς να είναι παρούσες αλλά να δεσπόζουν σε πολλούς τομείς της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής μας πραγματικότητας.
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία δύναμη ορθολογισμού, υπευθυνότητας και κοινής λογικής. Παλινδρομούμε συνεχώς μεταξύ φαιδρότητας, ανυποληψίας, λαϊκισμού, με τους επίδοξους σωτήρες να μην αντιλαμβάνονται ότι είναι γυμνοί… Σκιαμαχούν για ένα αδειανό πουκάμισο, για τις ετοιμόρροπες καρέκλες της εξουσίας, χωρίς να σκέφτονται πώς θα διαχειριστούν την επόμενη ημέρα. Με συνέπεια να κινδυνεύουμε κάθε λίγο και λιγάκι να βρεθούμε ξανά στο κενό…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
