του Στέφανου Κασιμάτη
Νοτιοκορεάτης συλλέκτης έδωσε 1.884.000 ευρώ για να αποκτήσει ένα αυθεντικό καπέλο του Βοναπάρτη. Προ μηνός, όταν ανακοινώθηκε η πρόθεση της πριγκιπικής οικογένειας του Μονακό να πουλήσει το συγκεκριμένο αντικείμενο, ο οίκος δημοπρασιών που είχε αναλάβει τον χειρισμό του θέματος υπολόγιζε ότι, στην καλύτερη περίπτωση, η τιμή θα έφθανε τις 400.000 ευρώ. Τελικά, ήταν υπερτετραπλάσια.
Εν πάση περιπτώσει, εύγε στον νέο ιδιοκτήτη του καπέλου, να το χαίρεται. Αφού είχε τα χρήματα και το μεράκι, γιατί όχι; Αναρωτιέμαι μόνο, όταν το ιστορικό καπέλο φθάσει στα χέρια του, αν θα το φορέσει ο ίδιος μπροστά στον καθρέπτη, βάζοντας μάλιστα το χέρι του στο στήθος μέσα από το σακάκι, όπως ήταν μια χαρακτηριστική χειρονομία του Βοναπάρτη. Θα το κάνει; Διότι, στο κάτω κάτω, αν έχεις σκάσει τόσα λεφτά για ένα καπέλο διακοσίων ετών και βάλε, δεν αξίζει τον κόπο να νιώσεις κι εσύ λιγάκι «μέγας Ναπολέων»;
Αλλά, για σταθείτε ένα λεπτό. Γιατί να το φορέσει μία μόνο φορά; Αν ένα καπέλο που φορούσε ο Ναπολέοντας έχει τόση αξία για τον πλούσιο ιδιοκτήτη του, είναι πιθανό να του φτιάχνει και τη διάθεση. Συνεπώς, γιατί να μην το φοράει όποτε το έχει ψυχολογικά ανάγκη, όποτε κλονίζεται η αυτοπεποίθησή του; Παράδειγμα: πέφτουν οι μετοχές ή, ακόμη χειρότερα, δεν πιάνει το Βιάγκρα; Πας στον καθρέπτη, το φοράς για λίγο, παίρνεις τις κατάλληλες πόζες και αμέσως σου σηκώνεται το ηθικό ― και, γιατί όχι, και το ανήθικο…
Για την ιστορία του πράγματος, πάντως, να σας πω ότι ο μεγαλύτερος συλλέκτης αντικειμένων που ανήκαν στον Βοναπάρτη ήταν ο στρατηγός που τον νίκησε στο Βατερλώ. (Με την ευκαιρία, του χρόνου θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την ιστορική μάχη, ημείς οι αντιβοναπαρτισταί…) Ο Γουέλιγκτον, λοιπόν, είχε εμμονή με τον Βοναπάρτη (στα όρια της ψύχωσης…), από την οποία δεν απηλλάγη ούτε όταν πια ο μεγάλος αντίπαλός του ήταν νεκρός.
Οι λόγοι της εμμονής αυτής ήσαν οπωσδήποτε και προσωπικοί. Ο Γουέλιγκτον ποτέ δεν ξεπέρασε έναν προσβλητικό χαρακτηρισμό για τις ικανότητές του από πλευράς του Βοναπάρτη, τον οποίο είχε πληροφορηθεί: «Τι είναι ο Γουέλιγκτον; Ενας στρατηγός των σίποϊ», είχε πει όταν ο Γουέλιγκτον πολεμούσε τους Γάλλους στην Ισπανία. («Σίποϊ» λεγόταν τότε και λέγεται ακόμη ο στρατιώτης στην Ινδία, όπου ο Γουέλιγκτον είχε ξεκινήσει τη στρατιωτική σταδιοδρομία του ― αφού πρώτα σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού έκαψε το αγαπημένο του βιολί και αφοσιώθηκε στην καριέρα του.) Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γουέλιγκτον, του οποίου τα γαλλικά ήσαν άριστα, ποτέ δεν καταδέχτηκε να πει ούτε να γράψει το όνομα του Ναπολέοντα στη γαλλική μορφή του, δηλαδή «Μποναπάρτ». Χρησιμοποιούσε πάντα το «Μπουόναπαρτε», ώστε να θυμίζει την καταγωγή του αυτοκράτορα από την Κορσική και την απώτερη προέλευση της οικογένειας από τη Φλωρεντία.
Παρ’ όλα αυτά, ή μάλλον εξαιτίας όλων αυτών, ο Γουέλιγκτον μέχρι τον θάνατό του αγόραζε μανιωδώς οτιδήποτε είχε σχέση με τον Ναπολέοντα, ιδίως πορτρέτα και προτομές. (Σημειωτέον ότι ώς και ερωτικές σχέσεις συνήψε με δύο πρώην ερωμένες του Ναπολέοντα. Οχι ταυτοχρόνως…) Κορυφαίο απόκτημα της συλλογής του ήταν το φρικτό άγαλμα του Αντόνιο Κάνοβα «Ο Ναπολέων ως Αρης ειρηνοποιός», όπου ο αυτοκράτωρ παρουσιάζεται γυμνός σαν Ελληνας θεός, και το οποίο ο ίδιος ο Ναπολέων, στο απόγειο της ψωνάρας του, παρήγγειλε από τον διασημότερο γλύπτη της εποχής. Το άγαλμα αγοράσθηκε από το Λούβρο με χρήματα του αγγλικού Δημοσίου και προσφέρθηκε ως δώρο στον Γουέλιγκτον. Σήμερα, το άγαλμα ύψους 3,45 μέτρων μπορεί να το θαυμάσει όποιος θέλει, καθώς εκτίθεται στην κατοικία του δούκα στο Λονδίνο, το Απσλι Χάους, που λειτουργεί ως μουσείο. Αξίζει να το δείτε αν περάσετε από εκεί. Παρ’ όλη την τέχνη του Κάνοβα, είναι από τα γελοιωδέστερα μνημεία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Και κάτι ακόμη, σχετικώς με το θέμα. Το πιο παράξενο και αμφιλεγόμενο αντικείμενο που έχει αγορασθεί ποτέ σε δημοπρασία και σχετίζεται με τον Βοναπάρτη ήταν ένα μικροσκοπικό πέος (σε βάζο με φορμόλη, εννοείται…), του οποίου το μήκος ήταν κατά τι μικρότερο των δύο εκατοστών. Υποτίθεται ότι ανήκε στον Ναπολέοντα. Είναι προφανές, όμως, ότι ο ισχυρισμός ήταν ψευδής, αν λάβουμε υπ’ όψιν την έντονη ερωτική ζωή του αυτοκράτορα και τις πάμπολλες ερωμένες του. Δυσκολεύομαι να φαντασθώ ότι όλες αυτές οι γυναίκες υπέκυπταν στη γοητεία ενός άνδρα με πέος δύο πόντων. Και, τέλος πάντων, υπέκυπταν μία φορά, γιατί μετά υπέκυπταν και δεύτερη και τρίτη κ.ο.κ.; Είπαμε ότι η εξουσία είναι, πράγματι, το μεγαλύτερο αφροδισιακό, αλλά ορισμένες στοιχειώδεις προϋποθέσεις είναι απαραίτητες…
Είμαι βέβαιος ότι θα το καταλάβατε και η εξήγηση εκ μέρους μου περιττεύει, αλλά σήμερα δεν έχω καμία διάθεση να ασχοληθώ με τη μιζέρια του Πολυτεχνείου…
Πηγή: Καθημερινή
