του Πάσχου Μανδραβέλη
Δεν είναι περίεργο που οι αγορές τιμολογούν πιο ακριβά τα ελληνικά ομόλογα, κάθε φορά που είναι να βγούμε εκεί. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα θεμελιώδη στοιχεία της οικονομίας, ούτε με την πολυθρύλητη κερδοσκοπία των επενδυτών. Κατά έναν πολύ λογικό τρόπο το εγχείρημα της εξόδου στις αγορές υπονομεύεται από αυτή καθαυτή την ανακοίνωση της εξόδου. Δηλαδή, ποιος λογικός άνθρωπος θα δάνειζε τα λεφτά του σε κάποιον με επιτόκιο 5%, όταν ξέρει ότι ο δανειζόμενος θα μπορούσε να δανειστεί με 2% και δεν τα παίρνει;
Βεβαίως το επιτόκιο 2% συμπεριλαμβάνει όρους, αυτούς που εμείς δαιμονοποιήσαμε με τη λέξη «Μνημόνιο». Αλλά σάμπως το 5% ή 6% των αγορών δεν συμπεριλαμβάνει τους ίδιους και χειρότερους όρους; Ουδείς δανείζει μια χώρα που αντιστέκεται τόσο σθεναρά στις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες -καλώς ή κακώς- όλοι θεωρούν αναγκαίες ώστε να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δεν θα δανείσει κάποιον ο οποίος δηλώνει ότι θα πληρώσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια παραπάνω για να μην έχει Μνημόνιο, δηλαδή κατ’ ουσίαν δηλώνει ότι θα υποστεί σοβαρό οικονομικό κόστος για να μην κάνει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον, αυτή καθαυτή η διαφορά των επιτοκίων δημιουργεί άχρηστο δημοσιονομικό κόστος· είναι απίστευτη σπατάλη για κάποιον που ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει. Αποτελεί μια έμμεση παραδοχή στις αγορές ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας «τίποτε δεν διδάχθηκε και τίποτε δεν έμαθε από την κρίση».
Πριν από 18 μήνες, όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δήλωναν πρόθυμοι να υπογράψουν ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα, προσφέροντας φθηνά κεφάλαια. Τον Αύγουστο του 2013 ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε («με περισσότερη σαφήνεια παρά ποτέ», σχολίασε το Ρόιτερς), ότι «οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας θα χρειαστεί να προσφέρουν στην ελληνική κυβέρνηση ένα τρίτο πρόγραμμα χρηματοοικονομικής συνδρομής». Η ελληνική κυβέρνηση δεν άδραξε την ευκαιρία. Παιάνιζε διθυράμβους περί «success story» κι ανέμιζε τη σημαία της εξόδου από το Μνημόνιο. Δοκίμασε προ μηνός την έξοδο. Τα επιτόκια των αγορών άρχισαν να σκαρφαλώνουν δραματικά και ορθώς συμμαζεύτηκε. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες επιβραδύνουν και δεν είναι σίγουρο πως τα νέα λεφτά των θεσμικών δανειοδοτών είναι διαθέσιμα.
Τελικώς, έπειτα από ηρωικές διαπραγματεύσεις, εκεί που ζητούσαμε λεφτά χωρίς επιτήρηση, καταφέραμε να έχουμε επιτήρηση χωρίς λεφτά. Οπως ορθώς έγραφε ο κ. Κώστας Καλλίτσης: «Η Ελλάδα θα ελέγχεται από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και το ΔΝΤ χωρίς, πλέον, ο έλεγχος να συνοδεύεται από φθηνά κεφάλαια. Τα κεφάλαια θα υπάρχουν μόνο ως απόθεμα, για ώρα ανάγκης… Ελεγχος χωρίς νέα λεφτά… Λεφτά θα ζητάμε από τις αγορές. Με την εξασφάλιση που παρέχει η γραμμή πίστωσης, τα επιτόκια των αγορών θα μειωθούν σχετικά με τα σημερινά επίπεδά τους, ωστόσο θα είναι πολύ υψηλότερα από το 2% του ESM» (Καθημερινή 9.11.2014)
Ο εγκλωβισμός της κυβέρνησης στην κενή αντιμνημονιακή ρητορεία κοστίζει πολλά. Και σε ανάπτυξη που δεν έρχεται, αλλά και στον εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Θα πληρώσουμε τα καουμποϊλίκια για εσωτερική κατανάλωση της περασμένης περιόδου και το χειρότερο είναι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιμένουν στην ίδια ρότα…
Πηγή: Καθημερινή
