του Σήφη Πολυμίλη
Ενα ακόμη σύμπτωμα της πολύπλευρης κρίσης που βιώνουμε είναι ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να καταναλώνουμε περισσότερους ηγέτες από όσους μπορούμε να παράγουμε… Με τη δική τους αγαστή συνεργασία, είναι αλήθεια, καθώς μέσα στη βιασύνη τους να αναρριχηθούν ή να διατηρηθούν στην εξουσία κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν πως είναι αναλώσιμοι. Είναι έτοιμοι να κάνουν οποιαδήποτε κυβίστηση, στις αταλάντευτες κατά τα άλλα θέσεις τους, προκειμένου να προσεγγίσουν την εξουσία. Το ζήσαμε με τον κ. Σαμαρά, το ξαναζούμε σήμερα και με τον κ. Τσίπρα, για να αναφερθούμε μόνο στους δύο πιο φιλόδοξους διεκδικητές της.
Ενας από τους πιο σημαντικούς έλληνες διανοητές, ο Π. Κονδύλης, περιέγραφε χρόνια πριν, πολύ προτού ενσκήψει η κρίση, με φοβερή διαύγεια αυτό το φαινόμενο:
«Δεν έχουμε ενδείξεις», σημείωνε, «ότι πολλοί έλληνες πολιτικοί στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν το δίλημμα της επιλογής μεταξύ παρρησίας και σταδιοδρομίας». Και προσέθετε: «Μάλλον θαυμάζοντας τον λαό θαυμάζουν τον εαυτό τους ως ηγέτη του και μάλλον δείχνοντας κατανόηση προς τους άλλους επαιτούν επιείκεια για αυτούς τους ίδιους». Προέβλεπε ακόμη, με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε, ότι «οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του “πολιτικού κόσμου” για τη λύση του πιεστικού (οικονομικού) προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης που θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων».
Κάπου σ’ αυτό το σημείο φαίνεται ότι βρισκόμαστε και σήμερα. Από τη μία, ατελέσφορες και καταναγκαστικές, σε μεγάλο βαθμό, προσπάθειες για να συμμορφωθούμε, θέλοντας και μη, στις απαιτήσεις των δανειστών μας, που σε μεγάλο βαθμό όφειλαν να είναι δικές μας προτεραιότητες. Από την άλλη, εύκολες υποσχέσεις και διαρκείς μεταλλάξεις θέσεων και απόψεων, ανάλογα με το σε ποιο ακροατήριο απευθυνόμαστε ή με ποιους συνομιλούμε. Καμιά διάθεση, όχι για σύγκλιση απόψεων, που φαντάζει ουτοπική, αλλά για στοιχειώδη συνεννόηση σε θέματα στα οποία υπάρχουν απλώς ελάσσονες διαφορές, όπως το θέμα με τις δόσεις για τα χρέη.
Οι προσωπικές επιδιώξεις, οι ατομικές βλέψεις, οι κομματικές φιλοδοξίες βρίσκονται σταθερά υπεράνω των γενικότερων εθνικών συμφερόντων. Η αναρρίχηση στην εξουσία είναι ο υπέρτατος στόχος, χωρίς να αναλογίζονται τι τους – και μας – περιμένει μετά. Καλλιεργούν με περισσή ευκολία προσδοκίες στον λαό, για να του χαϊδέψουν τα αφτιά, αδιαφορώντας για το αν θα βρεθούν πολύ σύντομα απέναντι στις ανεδαφικές υποσχέσεις τους. Ξεχνούν ακόμη, μπροστά στη βιασύνη τους, πόσο εύκολα αποκαθηλώθηκαν και εξαϋλώθηκαν οι προηγούμενοι που είχαν επενδύσει στο ίδιο μοντέλο εξουσίας.
Υστερα από πέντε χρόνια κρίσης, πορευόμαστε με ηγεσίες που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι χωρίς στοιχειώδη εθνική συνεννόηση κινδυνεύουμε να βλέπουμε το φως στο τούνελ και να μη βρίσκουμε την έξοδο. Και να μην αντιλαμβάνονται καν ότι με αυτή την τακτική κινδυνεύουν και οι ίδιοι να παγιδευθούν οριστικά στο τούνελ των φιλοδοξιών τους…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
