Θα φύγουν, προφανώς

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Ως συνήθως, η φαιά προπαγάνδα ημιμαθών ξεκίνησε κύμα καταδίκης του Αδ. Γεωργιάδη επειδή εκστόμισε την απειλή να βγάλει τα λεφτά του έξω, σε περίπτωση ανάληψης της εξουσίας από την αντιπολίτευση. Η ατάκα είναι απόσπασμα μιας συνηθισμένης τηλεκουβέντας με βουλευτή της άλλης όχθης, ο οποίος, πάντως, αρνήθηκε να εξηγήσει τι θα περιλαμβάνει το «Plan B», το οποίο, κατά τα άλλα, ο Σύριζα ισχυρίζεται ότι διαθέτει. Ομως, το σημαντικό για εμάς όλους δεν είναι τι θα κάνει ο Γεωργιάδης με τις οικογενειακές οικονομίες του, αλλά τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να μην πράξουν το ίδιο όλοι οι οικογενειάρχες. Γιατί αν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι θα έχει ήδη επικρατήσει πανικός και φόβος. Δύσκολη κατάσταση για όλες τις κυβερνήσεις.

Πριν από λίγους μήνες, η γεωγραφική χωροθέτηση των αποταμιεύσεων ήταν θέμα ηθικής τάξεως. Οι «επώνυμοι» και ειδικότερα τα δημόσια πρόσωπα όφειλαν να αποδεικνύουν την εμπιστοσύνη τους προς το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και τις προοπτικές διάσωσης της χώρας μας.

Εδώ και λίγο καιρό, η εμπιστοσύνη έχει επιστρέψει. Το αποδεικνύει και το γεγονός ότι ένα κάποιο μέρος των χρημάτων, που είχαν αποσυρθεί μέχρι και τέτοια εποχή το 2012, ξαναγύρισε στις τράπεζες.

Το πρόβλημα με τις «μισές κουβέντες» της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πόσο γρήγορα καταστρέφει, με λόγια και έργα, την πολύ πρόσφατη εμπιστοσύνη στις προοπτικές της οικονομίας. Η έννοια-κλειδί για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι σημερινές οικονομίες είναι η δημιουργία και κατεύθυνση των προσδοκιών. Κανείς παίκτης της παγκόσμιας οικονομίας δεν λαμβάνει πλέον τις αποφάσεις του όταν οι εξελίξεις έχουν τρέξει και αφότου έχει κάνει ξανά και ξανά τον έλεγχο «για να είναι σίγουρος». Οι επενδυτικές αποφάσεις δεν ακολουθούν τις εξελίξεις, αλλά τις προεξοφλούν.

Επομένως, αντί οι κρυφο-συριζαίοι των μίντια να κακίζουν τον Γεωργιάδη, θα ήταν καλύτερα να αποκαλύψουν με τρόπο απολύτως δεσμευτικό όσα σχεδιάζουν να κάνουν. Ειδικά στον τραπεζικό χώρο, η επαναλαμβανόμενη συνταγή κρατικών παρεμβάσεων, πολιτικής καθοδήγησης, δράσης λαϊκών επιτροπών σεισάχθειας και αποκοπής από το ευρωσύστημα διακανονισμού των χρηματικών ροών επιβεβαιώνει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος για τους νοικοκύρηδες.

Ας ρωτήσουν τον Καμμένο, που τον προόριζαν κάποτε για σύμμαχο, να τους το εξηγήσει. Στη συνέχεια της δεύτερης ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος, περιμένουμε τον «λογαριασμό» του τρέχοντος ελέγχου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Μπορεί να χρειαστεί μία ακόμη (μικρή) ενίσχυση. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε ζημιά του συστήματος θα καλύπτεται από εσωτερικούς πόρους, όπως υποδηλώνει και το περίφημο bail-in. Πώς να μη φοβούνται οι καταθέτες, όταν μάλιστα όλον αυτόν τον καιρό, οι κυβερνήσεις έχουν ήδη κατασπαράξει τις οικονομίες τους;

Πηγή: Καθημερινή