του Πάσχου Μανδραβέλη
Αν οι υπόδικοι της Χρυσής Αυγής μέτρησαν επτά στελέχη και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που εμφορούνται από ακροδεξιές απόψεις, τότε μάλλον έχουν κακή πληροφόρηση. Οι άνθρωποι που πιστεύουν τις ίδιες ανοησίες με αυτούς, περί αίματος και τιμής, είναι πολύ περισσότεροι. Δεν περιορίζονται στη Νέα Δημοκρατία και απ’ ό,τι έδειξε η σύντομη περιπέτεια του νόμου για την ιθαγένεια δεν περιορίζονται καν στο πολιτικό σύστημα. Οι αντιλήψεις περί «αίματος» υπάρχουν ακόμη και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η πλειοψηφία του οποίου το 2013 εξέδωσε μια άξια του 19ου αιώνα απόφαση.
Δυστυχώς, για τη χώρα, πολλές από τις αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής είναι κοινός τόπος. Πιστοποιείται και από το γεγονός ότι τα επίπεδα αντισημιτισμού στην Ελλάδα απέχουν πολύ από την Ευρωπαϊκή Ενωση και κινούνται στα επίπεδα του αραβικού κόσμου και ακόμη παραπέρα. Στην έρευνα της Anti-Defamation League η Ελλάδα εμφανίζεται ως η πιο αντισημιτική χώρα στην Ευρώπη, με ποσοστό 69%, ενώ η Σουηδία εμφανίζει το χαμηλότερο ποσοστό με μόλις το 4%. Στον υπόλοιπο κόσμο τα ποσοστά είναι: 19% στην αμερικανική ήπειρο, 24% στη Δυτική Ευρώπη, 34% στην Ανατολική Ευρώπη, 22% στην Ασία, 14% στην Ωκεανία, 23% στην Υποσαχάρια Αφρική!
Συνεπώς οι μουχλιασμένες ιδέες της Χρυσής Αυγής δεν διώκονται, παρά το γεγονός ότι δηλητηριάζουν εκείνους που τις καταπίνουν. Αυτό που ερευνάται και διώκεται είναι κατά πόσο τα μέλη και στελέχη της πάνε λίγο παραπέρα από το να λένε τις κυρίαρχες ανοησίες. Αν δηλαδή έχουν φτιάξει παραστρατιωτικές ομάδες· όλοι είδαμε τις παρελάσεις των μασκαρεμένων με στολές παραλλαγής, όπως είδαμε και διάφορα μπουμπούκια να φωτογραφίζονται με οπλισμό κάθε είδους και διαμετρήματος. Ελέγχεται και διώκεται ο τσαμπουκάς βουλευτών (μετανοημένων και μη) προς τα όργανα της τάξης, δύστυχους μετανάστες και Ελληνες πολίτες στον Αγιο Παντελεήμονα κι αλλαχού. Τι να κάνουμε; Η Δημοκρατία μπορεί να ανέχεται την ανοησία, αλλά τιμωρεί τα «τσαμπουκαλίκια». Ετσι είναι ο νόμος κι έτσι πρέπει να είναι για να μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία. Η Δικαιοσύνη ελέγχει αν όλες αυτές οι αξιόποινες πράξεις είναι αποτέλεσμα μιας οργανωμένης κίνησης, που είχε ήδη κάποιους δολοφονημένους· δεν μπορεί να είναι σύμπτωση ότι μόνο χρυσαυγίτες σφάζουν στους δρόμους. Ελέγχεται και διώκεται αν κάποια στιγμή αυτοί οι οπλοφόροι μπορούν να απειλήσουν τη Δημοκρατία. Ενεργώς και όχι ρητορικώς, διότι και πολλοί αριστεροί είναι αρνητές της –αστικής, όπως την αποκαλούν– Δημοκρατίας αλλά δεν φωτογραφίζονται με όπλα. Ούτε βαδίζουν στους δρόμους με βηματισμό χήνας (έστω σοβιετικού τύπου). Συνεπώς, όσοι έργω απειλούν τη σημαντικότερη κατάκτηση του δυτικού κόσμου καταλήγουν (και πρέπει να καταλήγουν) «στην μπουζού», που θα έλεγε και η κ. Ελένη Ζαρούλια. Με τη Δημοκρατία δεν παίζουμε. Τελεία και παύλα…
Γι’ αυτό καλά είναι οι υπόδικοι της Χρυσής Αυγής να σταματήσουν τα κλαψουρίσματα περί πολιτικής ή ιδεολογικής δίωξής τους. Ουδείς τους διώκει για τις ανοησίες που, πολλά χρόνια τώρα, είναι κυρίαρχες και συνέβαλαν το να είναι η χώρα μας αρνητικώς δακτυλοδεικτούμενη σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν διώκονται επειδή είναι ακροδεξιοί και εμφορούνται από τις χειρότερες αντιλήψεις του 19ου αιώνα. Δεν διώκονται καν επειδή βλάπτουν σοβαρά τη χώρα. Αλλά για πράξεις. Ειδεχθείς μάλιστα…
Πηγή: Καθημερινή
