του Στάμου Ζούλα
Σε όλες τις προεκλογικές ομιλίες του ο κ. Τσίπρας εμφανίζει το κόμμα του αλλά και γενικότερα την Αριστερά ως πλήρως απενοχοποιημένη έναντι των εξελίξεων της τελευταίας 30ετίας, οι οποίες οδήγησαν, τελικά, στη σημερινή κρίση. Υπό την έννοια αυτή, οικειοποιήθηκε και το διόλου πρωτότυπο σύνθημα περί «Νέας Ελλάδας», που χρησιμοποίησε ο κ. Σαμαράς. Υποστήριξε πως τα κόμματα που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες και έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση δεν έχουν δικαίωμα να επαγγέλλονται μια «νέα Ελλάδα». Αυτήν την εκφράζουν και την εγγυώνται μόνον ο αδιάφθορος ΣΥΡΙΖΑ και η άσπιλη Αριστερά. Βεβαίως, «οι υπεύθυνες κυβερνήσεις» του παρελθόντος φέρουν μέγα μέρος της ευθύνης για την κρίση. Και τούτο έχει ήδη καταλογισθεί από τον ελληνικό λαό. Η ευθύνη, όμως, αυτή δεν αφορά μόνον τα όσα έπραξαν, αλλά και εκείνα που παρέλειψαν ή δεν κατόρθωσαν να πράξουν. Για το τελευταίο αυτό ευθύνεται κυρίως η Αριστερά. Είτε ως αντιπολίτευση είτε ως άτυπα κυβερνώσα. Διότι άτυπα κυβερνώσα ήταν κατά τη δεκαετία του ’80, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ «να έχει καταληστεύσει τα συνθήματα και τους ψηφοφόρους της Αριστεράς». Στην «αριστερή» αυτή δεκαετία, δεν τέθηκαν μόνον οι βάσεις χρεοκοπίας της χώρας, με τον αχαλίνωτο δανεισμό. Υπερίσχυσε η αριστερή νοοτροπία και ιστορική εκδοχή, σχεδόν σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής και της κοινωνικής ζωής.
Ας μη γελιόμαστε. Αυτή η δεκαετία αποτελεί πρότυπο για τον κ. Τσίπρα. Ιδίως, τον έχει συνεπάρει ο «ευφυής τακτικισμός» του Ανδ. Παπανδρέου. Εστω και αν επέφερε τη δραστική συρρίκνωση της Αριστεράς· κάτι, που, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν πολύ επιθυμητό από τις ΗΠΑ. Σήμερα, ο κ. Τσίπρας «καταληστεύει» την ανδρεοπαπανδρεϊκή νοσταλγία μιας μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γενικά του χώρου τής -ουδόλως αξιόπιστης- «ανανεωτικής Αριστεράς». Για τον λόγο αυτόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει, ανενδοίαστα, το ύφος, το λεξιλόγιο, ακόμη και τις κινήσεις του Α.Π. Το πώς θα διαχειρισθεί μια τέτοια πλειοψηφία, αν του εκχωρηθεί, παραμένει άγνωστο. Πιθανώς, η απάντηση υπάρχει στο άδοξο πολιτικό τέλος του Α.Π., ο οποίος άφησε μόνον νοσταλγούς και όχι δικαιωθέντες από την Ιστορία ψηφοφόρους… Πέραν, όμως, από τη σημερινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει, διαχρονικά, η λυσσαλέα αντιπολίτευση της Αριστεράς, σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού της χώρας. Τούτο προκάλεσε σχεδόν παραλυσία στα μέχρι πρότινος «κόμματα εξουσίας». Καίτοι διατηρούσαν, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μια μεγάλη πλειοψηφία, υπέκυψαν στο περιβόητο «πολιτικό κόστος», που προκαλούσε η μειοψηφία της Αριστεράς. Π.χ. σήμερα, που όλοι ομνύουν στην ανάπτυξη, ας μας πει ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Κουτσούμπας αν υπάρχει έστω και μία επενδυτική πρόταση την οποία υποστήριξαν…
Φίλες και φίλοι. Ειλικρινά δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι ο κ. Σαμαράς θα αποδειχθεί, πράγματι, ο πολιτικός μιας «νέας Ελλάδας». Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύω πως ο κ. Τσίπρας είναι ο πλέον ακατάλληλος να οικειοποιείται το σύνθημα αυτό. Σε μια ύστατη προσπάθεια να τον αποθαρρύνω, θέλω να του θυμίσω πως την πατρότητα της επαγγελίας μπορεί να τη διεκδικήσει πειστικότερα η νεολαία του Μεταξά. Ο ύμνος της βασιζόταν στο τετράστιχο: Εμπρός για μια Ελλάδα νέα / Εμπρός μ’ ελληνική καρδιά / Εμπρός περήφανα, γενναία / Ναι, της Ελλάδος τα παιδιά…
Πηγή: Καθημερινή
