του Κώστα Λεονταρίδη
Κάποιοι, ελάχιστοι, είναι καμωμένοι από υλικά άγνωστα στη συντριπτική πλειονότητα ημών των άλλων. Κάποιοι, ελάχιστοι, διαθέτουν αξιακό προσωπικό κώδικα αλλόκοτο. Τέτοιος ήταν ο Βρετανός λοχαγός Ρόμπερτ Κάμπελ. Η ιστορία τον θέλει, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμάλωτο των Γερμανών. Μαθαίνει ότι η μητέρα του στην Αγγλία πνέει τα λοίσθια. Ο Κάμπελ γράφει ύστερα από προτροπή του στρατοπεδάρχη (!) στον ίδιο τον Κάιζερ: «Αφήστε με να πάω να τη δω και θα επιστρέψω…». Ο Κάιζερ πείθεται σκεπτόμενος ανθρώπινα: και αυτοκρατορικά μεγαλόθυμος δείχνω και σιγά μη χαθεί η πατρίδα από έναν αιχμάλωτο λιγότερο. Εγκρίνει την «άδεια». Ο Κάμπελ αποχαιρετά τη μητέρα του με ένα φιλί στο μέτωπο και γυρίζει πίσω στην αιχμαλωσία, ακέραιος απέναντι στον εαυτό του. Κι έχοντας ήσυχη συνείδηση, ύστερα από λίγους μήνες αποδρά.
Συγγενική, υπεράνθρωπη αίσθηση ευθύνης, αίσθηση αυτοθυσίας, είχε ο Κανγκ Μιν Γκιου. Δεν ξεχνάμε τον Νοτιοκορεάτη δάσκαλο που κρεμάστηκε μη αντέχοντας ένα φορτίο που δεν του ανήκε, αλλά «…το να ζήσω εγώ όταν υπάρχουν τόσοι χαμένοι είναι πολύ οδυνηρό. Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη. Εγώ πίεσα για να γίνει αυτή η εκδρομή». Αυτό έγραψε λίγες ώρες πριν χαθεί η τελευταία ελπίδα ανεύρεσης επιζώντων στα σωθικά του μοιραίου φέρι. Για τον ίδιο λόγο, στην τόσο μακρινή από τη χώρα μας Νότιο Κορέα υπήρξε και μια πολιτική αυτοχειρία ανωτάτου επιπέδου. Ο πρωθυπουργός Τσουνγκ Χονγκ Γουόν παραιτήθηκε μετά τη βύθιση. Ασφαλώς και δεν βρισκόταν αυτός στη γέφυρα, ούτε τη ρότα χάραξε. Ωστόσο απολογήθηκε καταδικάζοντας εαυτόν χωρίς ελαφρυντικά: «Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να αποτρέψω το δυστύχημα και ν’ ανταποκριθώ σωστά μετά την τραγωδία. Οι φωνές των συγγενών με κρατούν ξύπνιο τα βράδια». Τα απρόβλεπτα και τα ολέθρια δεν κάνουν διακρίσεις σε γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ποιος δεν θυμάται τη νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου 2000, όταν μαζί με το «Σαμίνα» βυθίστηκε στο πένθος η Ελλάδα. Σωσίβιος λέμβος των τότε «καθ’ ύλην» αρμοδίων στάθηκε η εξαρχής διαχυθείσα βεβαιότητα του ανθρώπινου λάθους. Υπουργός -έχει σημασία πια το όνομά του;- δεν παραιτήθηκε. Αυτός βρισκόταν στη γέφυρα; Ακολούθησε η κατά τη γνώμη μου ιστορικά γενναία δήλωση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στη Βουλή: «Αυτή είναι η Ελλάδα», προφανώς δείχνοντας τις αντίρροπες δυνάμεις στον ίδιο τόπο. Το καλοκαίρι του 2007, κάηκε η μισή Ελλάδα. Εκατόμβη θυμάτων. Οι «ασύμμετρες απειλές» και ο «στρατηγός άνεμος» που κατανίκησαν τη χώρα στάθηκαν ζωτικά επιχειρήματα ώστε να μην παραιτηθούν υπουργοί – έχουν σημασία πια τα ονόματά τους; Κι άλλα πρόσφατα γεγονότα, π.χ. όταν καιγόταν το κέντρο της Αθήνας.
Επιδερμική παρατήρηση. Διακρίνετε εσείς χαραγμένη θλίψη, άχθος, μελαγχολία σε φωτογραφίες και λόγια δημόσιων προσώπων κορυφής που είχαν κυρίαρχο ρόλο στην πορεία προς το ελληνικό δράμα;
Εχουν σημασία τα μεγάλα, τρανταχτά ονόματά τους.,
Πηγή: Καθημερινή
