του Νίκου Βατόπουλου
Από πολλά πάσχει ο πολιτισμός στη χώρα μας, ένα, όμως, από αυτά προκαλεί δυσανεξία. Είναι ο αποκλεισμός της νέας γενιάς, των ταλαντούχων, των μορφωμένων, των διψασμένων για προσφορά, από τις θέσεις της θεσμοθετημένης πολιτιστικής εμπροσθοφυλακής, την οποία κρατά στα χέρια της, ή θέλει να κρατήσει, μια ολιγαρχία χωρίς κοινό, χωρίς αποδοχή, χωρίς έργο.
Οπως και στην πολιτική σκηνή, έτσι και στον πολιτισμό, στις κρατικές ορχήστρες, στα κρατικά θέατρα, στους εθνικούς θεσμούς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (π.χ. Λυρική Σκηνή) αναπαράγεται όχι μόνο η ανακύκλωση κουρασμένων προσώπων αλλά και η ίδια εκείνη αντίληψη της μικρής γειτονιάς, της μικρής συντεχνίας, της μικρής παρέας, της χωρίς φαντασία και χωρίς στόχο μικροπολιτικής.
Είναι μεγάλη η ευθύνη. Και προκαλεί απορία πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση από την κοινωνία, την κοινωνία εκείνη που στηρίζει αν μη τι άλλο με την παρουσία της τις συναυλίες και τις παραστάσεις. Θα υπάρξουν επιπτώσεις. Ηδη, η ιστορία με την αλλαγή του λογότυπου στο Εθνικό Θέατρο προκάλεσε αντίδραση μεγαλύτερη από όση θα περίμενε κανείς. Ηδη, οι φήμες για τη μη ανανέωση της θητείας του ταλαντούχου και επιτυχημένου αρχιμουσικού Βασίλη Χριστόπουλου στην καλλιτεχνική ηγεσία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών προκαλεί απογοήτευση. Οχι μόνο γιατί κόβονται τα φτερά των νέων (εκείνων που θα θέλαμε να παραλάβουν τη χώρα όταν οι σημερινοί καρεκλοκένταυροι θα ανήκουν ευτυχώς στο παρελθόν), αλλά γιατί όσοι «αποφασίζουν» είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο.
Ας πούμε, π.χ., αυτοί που θα αποφασίσουν για τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση στις Κρατικές Ορχήστρες Αθηνών και Θεσσαλονίκης (που έχουν σημειώσει τεράστια πρόοδο παρά τις δυσμενέστατες συνθήκες) έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε μία, έστω, συναυλία; Είναι σε θέση να υποστηρίξουν άποψη για τις ορχήστρες μας, είναι σε θέση να επικοινωνήσουν το σκεπτικό τους για το μέλλον της μουσικής στην Ελλάδα;
Ασφαλώς όχι. Η απαξίωση των ελληνικών ορχηστρών, τη στιγμή που και το κοινό μεγαλώνει και η χώρα πρέπει να βγει δυναμικά με τους καλούς και τους άξιους, επιβεβαιώνει την τρικυμία εν κρανίω. Δυστυχώς, δεν έχουμε πάρει δείγμα γραφής ότι υπάρχει ένας, έστω, άνθρωπος στην κυβέρνηση που κατανοεί το θέμα.
Πηγή: Καθημερινή
