του Απόστολου Λακασά
Από πότε οι φοιτητικές παρατάξεις ασκούν πολιτική στα ΑΕΙ; Και τι είδους πολιτική οφείλουν να ασκούν; Οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν αποτελούν την οιονεί έκφραση των φοιτητών στα πανεπιστήμια; Οι γνωρίζοντες την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ κατανοούν τόσο εύκολα ότι πρόκειται περί ρητορικών ερωτημάτων όσο εύκολα διακρίνουν και την υποκρισία της χθεσινής πρότασης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για «Συλλόγους πέρα από τα κόμματα!» όπως τιτλοφορείται η ανακοίνωση.
«Είναι πλέον σαφές, ότι το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής. Το μοντέλο που έχει υιοθετηθεί για πάνω από τρεις δεκαετίες, ολοκλήρωσε τον κύκλο του και δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στη βελτίωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, έχοντας χάσει την αξιοπιστία του και την ικανότητά του να παρέμβει στις εξελίξεις» διαπιστώνει η ΔΑΠ, και εκτιμά ότι «για να ζωντανέψει ξανά το φοιτητικό κίνημα, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να δυναμώσουν οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι και να απελευθερωθούν από τα κομματικά συμφέροντα και τα μικροπολιτικά παιχνίδια που τους κρατούν σήμερα δέσμιους. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο εάν προχωρήσουμε στην επανίδρυση των συλλόγων, με θέσπιση κανόνων που θα ορίζουν τον τρόπο λειτουργίας τους και θα τους σέβονται όλοι». Η ΔΑΠ πιστεύει ότι μόνο εάν μπουν κανόνες «οι φοιτητικοί σύλλογοι θα βρεθούν ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής και θα αποτελέσουν ενεργά κύτταρα ενός ενιαίου και μαζικού φοιτητικού κινήματος».
Βρίσκω ανέμπνευστη τη φετινή ιδέα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με κύριο στόχο να έλθει στην επικαιρότητα ενόψει των φοιτητικών εκλογών του Μαΐου. Είναι γνωστό ότι εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες η δύναμη κάθε φοιτητικής παράταξης εξαρτάται απολύτως από την καλή οργάνωση του κομματικού μηχανισμού της και όχι από τους καλούς… τρόπους της. Στις φοιτητικές εκλογές δεν αντιπαρατίθενται ιδεολογίες και πλαίσια, αλλά μηχανισμοί. Η ΔΑΠ αντέγραψε εγκαίρως το οργανωτικό μοντέλο της ΚΝΕ, πρώτης όλων στους κομματικούς μηχανισμούς, το εμπλούτισε με τα στοιχεία της κουλτούρας της και μετεξελίχθηκε σε «χρηστική» παράταξη, μοιράζοντας σημειώσεις, οργανώνοντας πάρτι, επιβάλλοντας το πρόγραμμα των εξετάσεων ώστε να βολεύει τους φοιτητές. Τα ίδια κάνουν και όλες οι υπόλοιπες παρατάξεις που επιχειρούν να ενισχύσουν τον μηχανισμό τους εντός των ΑΕΙ.
Γι’ αυτό, λοιπόν, η ΔΑΠ και οι λοιπές φοιτητικές δυνάμεις εάν θέλουν να κάνουν κάτι που «θα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής» (όπως λέει η ΔΑΠ), το καλύτερο είναι να διαλυθούν. Αρκετά τράβηξαν τα πανεπιστήμια από τους τραμπουκισμούς και τους λαϊκισμούς τους. Καιρός είναι τα φιντάνια των φοιτητικών παρατάξεων να ζήσουν έξω από τον εγκλωβισμό του κομματικού σωλήνα. Θα κάνει καλό στις πολιτικές φιλοδοξίες τους αλλά και σε όλους τους υπολοίπους.
Οσο για το το φοιτητικό κίνημα, ας μη χωλοσκάνε. Εάν η εποχή χρειάζεται κάτι τέτοιο, αυτό θα γεννηθεί φυσικά. Και όχι πάντως με επικοινωνιακές πομφόλυγες.
Πηγή: Καθημερινή
