Του Νίκου Χρυσολωρά
…Είτε τελειώσει το τρέχον ευρωπαϊκό πρόγραμμα στήριξης προς την Ελλάδα το επόμενο καλοκαίρι είτε όχι, η «τράπουλα» της δημοσιονομικής πολιτικής είναι «σημαδεμένη». Η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κινηθεί εντός ενός σαφώς καθορισμένου ρυθμιστικού πλαισίου, όπως και οι υπόλοιπες 17 χώρες της Ευρωζώνης. Αθέτηση της υποχρεώσεώς της δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί θα επισύρει εκ μέρους των άλλων κρατών-μελών κυρώσεις που μπορεί να φτάσουν μέχρι και την πλήρη αποστέρηση των κοινοτικών επιδοτήσεων. Και μπορεί βέβαια η χώρα μας να πει «ευχαριστώ, δεν θα πάρω» και να αναζητήσει την τύχη της εκτός ευρώ και εκτός Ε.Ε. γενικότερα. Αλλά τότε θα είναι η πλήρης καταστροφή. Αξίζει να παραπέμψω σε απόσπασμα από κείμενο της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είχε συνταχθεί πριν από το τελευταίο συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για το τι θα συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση: «Ανεξάρτητα από τη μορφή που θα λάβει μια ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα, πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το νέο νόμισμα θα τείνει να απαξιωθεί από την αρχή και θα υποτιμηθεί ραγδαία. Αυτό θα έχει ως συνέπεια μια μεγάλη μείωση του εισοδήματος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο πληθωρισμός θα γιγαντωθεί, ως αποτέλεσμα της διοχέτευσης πληθωριστικού χρήματος στην κυκλοφορία για αναγκαίες πληρωμές (χρήμα που δεν θα αντανακλά πραγματικές παραγόμενες αξίες), αλλά και της ακρίβειας των χιλιάδων αναγκαίων εισαγόμενων εμπορευμάτων. Το κρατικό χρέος, ακόμα και αν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνοδευθεί από μια δραστική του περικοπή, θα πολλαπλασιαστεί γρήγορα, καθώς ο δανεισμός του κράτους -αλλά και των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων- λόγω των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού θα γίνει πανάκριβος. Η συνέπεια όλων αυτών θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, με μια νέα απότομη πτώση του ΑΕΠ».
Δεν υπάρχει καμία δημοσκόπηση και κανένα στοιχείο που να συνηγορεί στο συμπέρασμα ότι η πλειονότητα των πολιτών επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη. Σε όλες τις έρευνες, η υποστήριξη για το ευρώ παραμένει ισχυρή. Και παραμονή στο ευρώ σημαίνει μηδενικά ελλείμματα εις το διηνεκές. Εξάλλου, αν η Ελλάδα βγει τελικά από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης το προσεχές καλοκαίρι, όπως κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιθυμούν, θα πρέπει να δανείζεται από τις αγορές με πολλαπλάσιο επιτόκιο και πολύ μικρότερες περιόδους ωρίμανσης των δανείων της απ’ ό,τι σήμερα. Κάθε ευρώ που θα ξοδεύει δηλαδή, πέραν όσων εξασφαλίζει από φορολογικά έσοδα, θα είναι πανάκριβο. Ή μήπως πιστεύετε ότι οι αγορές δεν θα αντιδράσουν αν διακρίνουν ότι μια χώρα, που μόλις πέρυσι χρεοκόπησε και «κούρεψε» το χρέος της, βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπη με τον κίνδυνο εκτροπής;
Με άλλα λόγια, εφόσον η χώρα μας αποφασίσει να πορευθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και εντός των πλαισίων της συμφωνημένης οικονομικής πολιτικής, τότε η όλη συζήτηση για το αν το κράτος μπορεί να ακολουθήσει τακτική παροχών και γενικώς να μοιράσει λεφτά δεν έχει κανένα νόημα. Η ατζέντα λοιπόν θα πρέπει να αλλάξει. Τα πεδία συζήτησης, αντιπαράθεσης, αλλά και πιθανών συνεργασιών και συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων είναι άλλα: πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, τώρα που το κράτος μας δεν έχει τη δυνατότητα να προσλαμβάνει κόσμο με το τσουβάλι; Πώς δηλαδή θα προσελκύσουμε επενδύσεις από τον ιδιωτικό τομέα; Πώς θα καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή; Τι μπορούμε να κάνουμε για τη γραφειοκρατία; Πρέπει να εφαρμόζονται οι ψηφισμένοι από τη Βουλή νόμοι ή όχι; Πώς θα βελτιωθούν τα σχολεία μας, όταν τα διεθνή τεστ του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι τα Ελληνόπουλα υστερούν στην ανάγνωση και την κατανόηση των μαθηματικών και των φυσικών επιστημών; Νομίζω ότι όσοι αποφεύγουν αυτή την αλλαγή ατζέντας δεν είναι επειδή δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά της, αλλά επειδή δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, παρά μόνο να ρίχνουν το φταίξιμο για όλα τα δεινά του τόπου στο Μνημόνιο.
Πηγή: Καθημερινή
