Του Πάσχου Μανδραβέλη
Υποτίθεται ότι οι Οργανισμοί Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας καταργήθηκαν για να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων. Ετσι θα αναχαιτιζόταν, έστω εν μέρει, η διογκούμενη ανεργία, αν όχι με νέες προσλήψεις, αλλά με λιγότερες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αλλες όμως οι βουλές της τρόικας και άλλες του ελληνικού κράτους, που δεν μασά από προγράμματα σταθεροποίησης ή μείωσης του κόστους των επιχειρήσεων. Βαφτίζει το κρέας ψάρι και συνεχίζει όπως παλιά. Διαβάζουμε για παράδειγμα σε εγκύκλιο που έβγαλε το ΙΚΑ στις 24.10.2013: «Με τις διατάξεις του άρθρου 34 του Ν.4144/2013 (ΦΕΚ 88/18-4-2013 τ.Α΄) καταργείται ο “Ειδικός Λογαριασμός Κοινωνικής Πολιτικής” που συστάθηκε με την ανωτέρω ΠΥΣ και συστήνεται στον ΟΑΕΔ νέος κλάδος με την επωνυμία “Λογαριασμός Κοινωνικής Πολιτικής”. Στη συνέχεια ο νέος αυτός κλάδος ενοποιείται με τον κλάδο με την επωνυμία “Λογαριασμός για την Απασχόληση και την Επαγγελματική Κατάρτιση” (ΛΑΕΚ) και δημιουργείται ο Ενιαίος Λογαριασμός για την Εφαρμογή Κοινωνικών Πολιτικών» (ΕΛΕΚΠ), ενώ οι ενοποιούμενοι κλάδοι παραμένουν απόλυτα διακριτοί υποκείμενοι σε χωριστή παρακολούθηση και με απόλυτη διαχειριστική αυτοτέλεια».
Θα ήταν για γέλια αν στεκόμασταν στο γεγονός ότι καταργήθηκε ο «Ειδικός Λογαριασμός Κοινωνικής Πολιτικής» και δημιουργήθηκε ο «Λογαριασμός Κοινωνικής Πολιτικής», αν δεν κόστιζε κάτι επιπλέον.
Στην ίδια εγκύκλιο του ΙΚΑ διευκρινίζεται ότι «με την παρ. 5 της απόφασης αυτής ορίζεται ότι η εργοδοτική εισφορά 20 ευρώ καταβάλλεται από τον εργοδότη ετησίως για κάθε εργαζόμενο και εισπράττεται από το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ταυτόχρονα και παράλληλα με τις τακτικές υπέρ του Οργανισμού Εργατικής Εστίας εισφορές μηνός Αυγούστου». Συνεπώς οι ελληνικές επιχειρήσεις όχι μόνο δεν γλυτώνουν τη δαπάνη για τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας, αλλά υποχρεούνται να πληρώσουν ακόμη 20 ευρώ ανά εργαζόμενο για τη λειτουργία παιδικών κατασκηνώσεων.
Βεβαίως οι παιδικές κατασκηνώσεις είναι πολύ σοβαρό πράγμα. Οχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που μοιράζουν τα κονδύλια σε διάφορες επιχειρήσεις που τις λειτουργούν. Το ερώτημα είναι αν σ’ αυτήν την εποχή της κρίσης με το 1,4 εκατομμύριο ανέργους πρέπει να επιβαρύνονται επιπλέον οι -σύμφωνα με όλους τους κυβερνητικούς- ατμομηχανές της ανάπτυξης για τις κατασκηνώσεις. Επιπλέον των εισφορών για την Εργατική Εστία, οι οποίες ως γνωστόν χρηματοδοτούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Για μια ακόμη φορά αλλού πατάμε κι αλλού βρισκόμαστε. Φτιάχνονται νόμοι εφαρμογής του Μνημονίου και μετά ακυρώνονται από περίτεχνες εγκυκλίους. Ομως έτσι η οικονομία δεν ανασταίνεται. Η ύφεση επιμένει και μετά την «ηρωική αντίσταση» υπουργών και κυβερνητικών παραγόντων στην τρόικα έρχεται η πένθιμη ώρα του λογαριασμού, που είναι οι οριζόντιες περικοπές.
Στο τέλος οι πολίτες βλέπουν ότι τίποτε δεν γίνεται και αρχίζουν να πιστεύουν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Και οι ακραίοι κάθε χρώματος και δόγματος τρίβουν τα χέρια τους για τους ψηφοφόρους που τους στέλνουν οι αλλοπρόσαλλες -αλλά πάντα «ευαίσθητες»- πολιτικές των κυβερνώντων. Ως πότε;
Πηγή: Καθημερινή
