Του Πάσχου Μανδραβέλη
Στο βιβλίο της «Αλντο Μόρο, Η ομηρία» (εκδόσεις Primus), η ερυθροταξιαρχίτισσα Αννα Λάουρα Μπραγκέτι περιγράφει το πολιτικό αδιέξοδό των απαγωγέων όταν μετά τις «ανακρίσεις» του μεγάλου Ιταλού πολιτικού διαπίστωναν ότι όσα περισσότερα μάθαιναν για τις δομές της εξουσίας, τόσο λιγότερα καταλάβαιναν. Μάθαιναν ότι η δημοκρατία είχε αναπτύξει εξαιρετικά περίπλοκους μηχανισμούς, που δεν υπήρχε κάποιο κέντρο «ανατροπής» της. Ενώ στην αρχή νόμιζαν ότι, αιχμαλωτίζοντας τον ηγέτη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, «χτύπησαν την καρδιά του κράτους» το κράτος λειτουργούσε πέρα και παρά την ομηρία του Αλντο Μόρο.
Τελικώς τον δολοφόνησαν για τον πιο ποταπό λόγο, για να μη φανεί ότι κάνουν πίσω. Το χειρότερο δε, ήταν ότι με τη δολοφονία εξυπηρέτησαν τους πιο σκοτεινούς δολοπλόκους της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Οχι μόνο δεν «ανέτρεψαν το σύστημα», αλλά το έκαναν και χειρότερο.
Το ίδιο -τηρουμένων των αναλογιών- προσπαθεί να πει στα στελέχη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ ο αν. καθηγητής του ΕΜΠ κ Δημήτρης Α. Σεβαστάκης. Στο άρθρο του «Ο διάσπαρτος πόλεμος και οι αναπόφευκτες αποφάσεις» («Αυγή» 8.12.2013) επισημαίνει ότι τα απλοϊκά αναλυτικά εργαλεία που συνοψίζονται σε συνθήματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί» δεν οδηγούν πουθενά. «Οταν μπουν στα χειμερινά ανάκτορα ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συμμαχικά σχήματα, θα αντιμετωπίσουν έναν συμπαγή πόλεμο; Πολλοί το φοβούνται. Νομίζω όμως ότι οι όροι που ήδη έχουν στηθεί… οδηγούν σε ένα είδος πολυεπίπεδου, αποκεντρωμένου πολέμου και όχι σε μια σύγκρουση μετωπική, με έναν ευδιάκριτο εχθρό».
Το εμβριθές κείμενο επισημαίνει πιο κάτω ότι «για να κάνει η νέα εξουσία στοιχειώδες βήμα, θα πρέπει να συγκρούεται διαρκώς με πολλά επίπεδα θεσμίσεων, επιβολών, συμφερόντων και αδρανειών». Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στη θέση των απαγωγέων του Αλντο Μόρο, οι οποίοι νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με ένα «εχθρό» και ανακάλυψαν μια εξαιρετικά σύνθετη πραγματικότητα, την οποία όχι μόνο δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αλλά ούτε καν να κατανοήσουν.
Το κυριότερο από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει μια «αριστερή εξουσία» θα είναι το λατρεμένο για τον ΣΥΡΙΖΑ Δημόσιο. Γι’ αυτό ορθώς επισημαίνει ο κ. Σεβαστάκης «ξέρουμε ότι οι κομματικές στρούγκες που καθόρισαν (εξοργιστικά) την ανθρωπογεωγραφία του δεν διατρέχονταν από υψηλά ποιοτικά κριτήρια. Επομένως δεν υπάρχει η ανοχή και ιδεολογική συνέργεια της κοινωνίας για την αναμόρφωση του Δημοσίου, δεν δίνεται ο χρόνος για μια ανασυγκρότηση των δομών ενός τόσο αδικαίωτου μορφώματος».
Εκτός αυτών υπάρχει η καχυποψία των δημοσίων υπαλλήλων και ότι «το Δημόσιο δεν “σπρώχνεται”, δεν πιέζεται, από μια υψηλή παραγωγική ενέργεια της κοινωνίας, που θα το ανάγκαζε να εκσυγχρονιστεί και να γίνει πιο έξυπνο». «Υπ’ αυτές τις συνθήκες», καταλήγει ο κ. Σεβαστάκης, «η Αριστερά θα είναι σαν ατέρμων βίδα σε κατεστραμμένο σπείρωμα. Χωρίς τίμια προετοιμασία του κόσμου και ρεαλισμό στην αφήγηση, αυτή η δαιδαλώδης χασμωδία, ανάμεσα στην αδρανή παραγωγή, την ανισόρροπη διοίκηση, τις πολιτικές στρεβλώσεις και το άρρωστο ιδεολογικό-πολιτισμικό υπόστρωμα, θα είναι δυσεπίλυτη τρύπα». Τον διαβάζει κανείς εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ;
Πηγή: Καθημερινή
