Του Στάμου Ζούλα
Διαφωνώ με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε πολιτικά και δημοσιογραφικά το τραγικό γεγονός της Αμφιάλης. Κατά τη γνώμη μου ο τρόπος ήταν υπερβολικός και αμετροεπής, με αποτέλεσμα η χώρα μας να βρεθεί ξανά στο επίκεντρο της δυσμενούς δημοσιότητος. Ηταν το πραγματικό θύμα. (Αποκορύφωμα της μεγιστοποίησης του θέματος και των υπεραντιδράσεών μας ήταν να χαρακτηρίσει ο πρόεδρος των Ευρωσοσιαλιστών κ. Σ. Σβόμποντα την επικείμενη ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. ως απαράδεκτη) Κατά πρώτον λόγο: Οργανωμένος νεοναζισμός υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες – Αυστρία, Ολλανδία και κυρίως Γερμανία, η οποία έχει και το βαρύτατο παρελθόν της χιτλερικής λαίλαπας. Στις χώρες αυτές έχουν σημειωθεί όχι μία αλλά πολλές δολοφονίες, με κίνητρα φυλετικά και εθνικής μισαλλοδοξίας. Ουδαμού, όμως, ετέθη -και μάλιστα στο ύψιστο πολιτικό επίπεδο- θέμα αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος και άμεσης απειλής για τη δημοκρατία. Δεύτερον: Η στυγερή δολοφονία του 34χρονου ήταν σαφώς πολιτική, αλλά «απρογραμμάτιστη» και αιφνιδιαστική για τη Χρυσή Αυγή, η οποία έσπευσε, πανικόβλητη, να καταδικάσει το συμβάν. Ευτυχώς (και για την ώρα) οι πολιτικές δολοφονίες «είναι εκτός των προτεραιοτήτων της». Τρίτον: Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο δράστης ενήργησε αυτοβούλως και καθ’ υπέρβασιν του «παρόντος» σχεδιασμού του κόμματός του.
Θα μου αντιτείνετε: Μα καλά, τα κόμματά μας θα έπρεπε να περιμένουν να περάσει η Χ.Α. στο επόμενο βήμα των οργανωμένων δολοφονιών, ώστε να αντιδράσουν; Οχι βέβαια. Αλλά η αντίδρασή τους όφειλε να είναι ψύχραιμη, συνετή και -προπαντός- προϊόν ομοφροσύνης. Συνέβη το αντίθετο. Ιδίως τις πρώτες μέρες, όλα τα κόμματα επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν το συμβάν, προκαλώντας ένα πολιτικά έκρυθμο και διχαστικό κλίμα. (Οχι κ. Λαζαρίδη. Θα αποτελούσε εθνικό δράμα, αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρισκόταν «εκτός του συνταγματικού τόξου». Αναφερόμενος στην ιδεολογική προέλευσή σας, μάλλον πρέπει να αποδώσω τη δογματική σας δήλωση σε μια υστεροαριστερή αντίληψη, εκφραζόμενη, τώρα, από… λάθος χώρο). Αυτή η στάση των κομμάτων, σε συνάρτηση με τον υπερδραματικό σχολιασμό της δολοφονίας εκ μέρους πολλών συναδέλφων, προκάλεσε την εσωτερική και διεθνή υπεραντίδραση. Αυτή απαίτησε και ένα (εκ των υστέρων) τηλεοπτικό «διάγγελμα» του Ελληνα πρωθυπουργού (!), προκειμένου να κατευναστεί. Ωστόσο, οι επιπτώσεις είχαν επέλθει. Με συλλαλητήρια «κουκουλοφόρων» στο εσωτερικό και αυτόκλητων «αμυντόρων» της Δημοκρατίας μας στο εξωτερικό. Με τη σαφώς αντιδεοντολογική άρνηση των Πειραιωτών δικηγόρων να αναλάβουν την υπεράσπιση του δράστη, κ.λπ.
Ολα αυτά πιστοποιούν πως, παρά τη Λαζαρίδειο υπερβολή, «η θεωρία περί των δύο άκρων» ισχύει. Το «δημοκρατικό τόξο» είναι άυλο, αλλά οφθαλμοφανές, όπως το Ουράνιο Τόξο. Επί παραδείγματι: Οι δράστες της 17 Νοέμβρη, καθώς και ο κάθε βομβιστής, εμπρηστής και τραμπούκος «κουκουλοφόρος», βρίσκουν πάντοτε δεκάδες πρόθυμους «υπερασπιστές» για να τους αναδείξουν σε «κοινωνικούς αγωνιστές». Με την ίδια έμφοβη και αριστερόφρονη αντίληψη (εβδομήντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο), ακούμε επί 10ετίες πως για να εξαλειφθεί η κάθε μορφής αριστερή τρομοκρατία, πρέπει πρώτα να εκλείψουν τα «κοινωνικά αίτια», που την προκαλούν. Γιατί, άραγε, αυτή η αριστερίστικη και ανιστόρητη θεωρία δεν καλύπτει και τους τραμπούκους της Χ.Α., ως «κοινωνικούς αγωνιστές»; Κοντολογίς. Στο ερώτημα αυτό ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ οφείλουν να απαντήσουν. Εμπρακτα και πειστικά, εδραιώνοντας τη θέση τους στο «δημοκρατικό τόξο»…
Πηγή: Καθημερινή
