Του Στέφανου Κασιμάτη
Ζει ο Μεγαλέξανδρος; Υπάρχει ο τριχωτός Γέτι των Ιμαλαΐων; Τι σήμαιναν τα περίφημα τελευταία λόγια του Γκαμπόρ Νίντλμαν καθώς ξεψυχούσε, όπως τουλάχιστον μας τα παραδίδει ο Γούντυ Αλλεν σε ένα βιογραφικό δοκίμιό του για τον μεγάλο σοφό: «Οχι, ευχαριστώ, έχω ήδη έναν πιγκουίνο»; Ποιος έκλεψε το χέρι του Αγιου Πολύκαρπου από τη Μονή Αμπελακιώτισσας; Αναρίθμητα τα ερωτήματα για τα οποία δεν έχει νόημα να χάνει κάποιος τον χρόνο του αναζητώντας απάντηση. Υπάρχουν ακόμη – ή, μάλλον, υπάρχουν κυρίως στην πολιτική, ιδίως από ένα επίπεδο και κάτω. Οπως λ.χ. τι είχε στον νου του ο Πάνος Καμμένος, συστήνοντας το «λυντσάρισμα» (με την όποια έννοια έδωσε στον όρο) ως την ενδεδειγμένη μεταχείριση για τον Χρήστο Πάχτα.
Τρέχα γύρευε – κανείς μας δεν είναι τόσο σοφός για να βρει την απάντηση, ούτε αυτός ο ίδιος. Πάντως, πολιτική ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. δεν μπορεί να κάνει· δεν του βγαίνει, όσο και αν το προσπαθεί. Μπορεί, ωστόσο, να κάνει φασαρία για να συντηρείται ο ίδιος στην επικαιρότητα και για να συντηρεί τη διάχυτη οργή στην κοινωνία που τον έφερε στη Βουλή ως αρχηγό κόμματος. Οσο ξεθυμαίνουν τα νεύρα γενικώς τόσο περισσότερο θα φαίνεται πόσο απογοητευτικά ισχνό (αν μου επιτρέπεται η παραδοξολογία) είναι αυτό που αντιπροσωπεύει πολιτικά ο Πάνος Καμμένος και τόσο η προσπάθειά του θα φθίνει. Η υποχώρηση της λογικής όλων ημών των άλλων είναι προϋπόθεση για να συνεχίσουν να υπάρχουν οι ΑΝ.ΕΛ., έτσι όπως υπάρχουν, ώσπου να γίνουν κάποια στιγμή το σκαμνί που θα πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στην εξουσία.
Εξ ου και η κατανόηση που προσέφερε στον Π. Καμμένο το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το οποίο ευαγγελίζεται αναβίωση του βαθέος ΠΑΣΟΚ σε πιο κόκκινη απόχρωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάζει μεν τις δηλώσεις Καμμένου, αλλά εκπλήσσεται κιόλας «με τη σπουδή της Εισαγγελίας να ασκήσει δίωξη κατά του προέδρου των ΑΝ.ΕΛ., όταν την ίδια στιγμή βουλευτές και στελέχη των νεοναζί τραμπούκων της Χ.Α. προκαλούν και επιτίθενται». Η ανακοίνωση καταλήγει με το ερώτημα να αιωρείται, αν στη Δικαιοσύνη «ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Τίθεται ρητορικώς, βέβαια· διότι πρώτος και καλύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει δύο μέτρα και σταθμά, αλλά τα θέλει να λειτουργούν υπέρ αυτού και των συμμάχων του: θέλει, δηλαδή, τα «σωστά», όχι τα «λάθος» δύο μέτρα και σταθμά. Ειδάλλως, γιατί θεωρεί ότι ο συσχετισμός προκλήσεων ελαφρύνει τη θέση του Π. Καμμένου; Υπονοεί άραγε ότι υπάρχει διάκριση ανάμεσα στη θεμιτή βία που ασκείται στο όνομα των συμφερόντων του λαού και τη βία που είναι αθέμιτη, επειδή υπηρετεί αντιλαϊκές σκοπιμότητες; Σε τι διαφέρει τότε η κατανόηση που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Καμμένο από την επίκληση της «δικαιολογημένης οργής» που εγείρει ο πρόεδρος του σωματείου της ΛΑΡΚΟ, όταν καταδικάζει «εν μέρει» μόνον τον προπηλακισμό του Προκόπη Παυλόπουλου; Μία εκδοχή του κλασσικού ανέκδοτου της ψυχροπολεμικής περιόδου είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ζήτημα: «Ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους».
Μη μας καταπλήσσει η κατρακύλα. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. έχουν συμμαχήσει από ανάγκη σε ένα μέτωπο εθνολαϊκισμού, με κοινό στόχο να ανατρέψουν την κυβέρνηση με τον «τσαμπουκά» τους: ο μεν ένας με τον «τσαμπουκά» του συνδικαλισμού, ο δε άλλος με τον «τσαμπουκά» της γλώσσας και της συμπεριφοράς. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη…
Πηγή: Καθημερινή
