από τον Γιάννη Μαρίνο
Τη μάστιγα της κλεπτοκρατίας, η οποία μας έφερε στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, και τη λυσσαλέα μάχη που δίνει για να αποτρέψει την έξοδό μας από αυτό μού περιγράφει με γλαφυρό τρόπο και με εντυπωσιακά στοιχεία ο εκλεκτός συνάδελφος Αθ. Παπανδρόπουλος. Παραθέτω αποσπάσματα:
«Ο μπαρμπα-Μήτσος, εβδομηντάρης και βάλε, παίρνει 660 ευρώ σύνταξη, έχει ένα διαμερισματάκι 70 τ.μ. στην Ελληνορώσων, ζει μόνος του και με το ζόρι τη βγάζει καθαρή. Από χρόνια ψήφιζε ΠαΣοΚ, γιατί πίστευε ότι αυτό εκπροσωπούσε τους “μη προνομιούχους”.
Ωστόσο ο μπαρμπα-Μήτσος έχει έναν προβληματισμό: “Δεν μπορώ να καταλάβω”, μου είπε, “ο γνωστός μου ο Φώντας, που μένει στο Νέο Ψυχικό, με 1.600 ευρώ που, όπως μου έλεγε, έπαιρνε τον μήνα, τα τρία διαμερίσματα στην περιοχή αυτή πώς τα πήρε; Ξέρω ότι δούλευε σε κάποια ΔΕΚΟ, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποια. Ξέρω όμως ότι τα τρία διαμερίσματα όταν τα αγόρασε πρέπει να έκαναν μια 400άρα το καθένα. Εγώ, που 40 χρόνια ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος και αποτυχημένος έμπορος μια περίοδο, πιστεύω ότι η μεγάλη πληγή της χώρας είναι αυτοί οι τύποι σαν τον Φώντα”.
Η κλεπτοκρατία και οι αρθρώσεις της είναι το τεράστιο, το θανάσιμο πρόβλημα της χώρας. Ο υπογράφων δέχεται ότι τα 35 τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν – και κάποιοι υπερπλούτισαν – ασκώντας το επάγγελμα του “εκπροσώπου του λαού”. Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Ολα αυτά σε μια δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό “επαχθή χρέη” υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνο στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία η διαφάνεια – που είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στη χώρα μας, υπάρχει μια άλλη, και πραγματική, διάσταση “επαχθούς χρέους”, την οποία ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει.
Επισημαίνουμε ότι τα 30 τελευταία χρόνια στη χώρα μας έγιναν 5.400 γενικές και κλαδικές απεργίες (παγκόσμιο ρεκόρ), οι οποίες σε ποσοστό 96% προκλήθηκαν από τον δημόσιο και τον ευρύτερο κρατικό τομέα. Χάθηκαν έτσι 1.650 ημέρες εργασίας, ήτοι πέντε εργάσιμα χρόνια. Το δε κόστος της απώλειας αυτής αντιπροσωπεύει 140 δισ. ευρώ, ήτοι το 40% του συνολικού χρέους της χώρας μας όταν αυτή ζήτησε τη βοήθεια των εταίρων της. Την ίδια τριακονταετία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι ατασθαλίες που συνολικά καταγράφονται στο Ελληνικό Δημόσιο ξεπερνούν τα 100 δισ. ευρώ.
Αποκαλυπτικά στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς στο βιβλίο με τίτλο “Τον δρόμον τετέλεκα” του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι, πέρασε απαρατήρητο.
Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό “επαχθές χρέος” και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν… γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.»
Πηγή: Το Βήμα
