Του Στέφανου Κασιμάτη
Είναι από αυτά που, όπως έμαθα προσφάτως από την μόνη σοβαρή πολιτική εκπομπή του ραδιοφώνου, λέγονται στη γλώσσα των νεότερων «μπακαλιάροι». Πρόκειται, δηλαδή, για διατυπώσεις αποφθεγματικού ύφους, των οποίων ο γλοιώδης στόμφος προκαλεί κάτι ανάμεσα σε οίκτο και αηδία. (Αυτό, ωστόσο, δεν στερεί το μάλλον παρεξηγημένο είδος των «μπακαλιάρων» από την πρακτική χρησιμότητά τους – εγώ, π.χ., τους καταγράφω σε μια ατζέντα για ώρα ανάγκης και τους διαβάζω όταν χρειάζομαι επειγόντως πλύση στομάχου…) Εξοχο δείγμα του είδους ήταν το «τουίτ», με το οποίο ο ογκόλιθος της Ροδόπης Ευριπίδης Στυλιανίδης παρενέβη στην τελευταία ενδοκυβερνητική διένεξη σχετικά με τον επιμερισμό των ευθυνών για όσα μας έφεραν στην χρεοκοπία: «τ. πρωθυπουργοί που με τα ΝΑΙ τους στιγμάτισαν (sic) την σύγχρονη ιστορία, μιλούν για ηγέτες που με τα ΟΧΙ τους έγραψαν Ιστορία».
Με τον τρόπο του και, κυρίως, με την ορθογραφία του (άλλωστε, «όλα είναι ζήτημα παιδείας» – δικό του ήταν το σλόγκαν…), ο Στυλιανίδης αναφέρεται στον αποκληθέντα και «λέοντα του Βουκουρεστίου», τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Ακούραστο, του οποίου το μεγαλείο αντιπαραβάλλει με την ενδοτικότητα των Κ. Σημίτη και Γεωργίου Β΄ του Απαιχτου. Ας προσπεράσουμε την σύγκριση· είναι περιττή πολυτέλεια αυτή την ώρα. Εξάλλου, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Β΄ ο Ακούραστος δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη για όσα, δικαίως ή αδίκως, του καταλογίζουν. Στάση που ξεχωρίζει ει μη τι άλλο για την συνέπειά της και η οποία μπορεί να σημαίνει διάφορα: ότι δεν τον νοιάζει, ότι βαριέται να απαντήσει, ότι στο βάθος ίσως να συμμερίζεται τις επικρίσεις εις βάρος του ή κάτι άλλο που η νοημοσύνη μου αδυνατεί να συλλάβει. Το απολύτως βέβαιο, πάντως, είναι ότι προτιμά να τον υπερασπίζονται μεγέθη όπως των Παυλόπουλου, Στυλιανίδη και Αντώναρου· και αυτό μιλά από μόνο του, νομίζω.
Αν όμως συνιστά πρόβλημα το ότι δεν μιλά ο Καραμανλής, αυτό είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον πρόβλημα είναι ότι οι άλλοι, αυτοί που υποτίθεται ότι έχουν θέσει ως προτεραιότητά τους να κρατήσουν την χώρα εντός των ευρωπαϊκών θεσμών, μιλάνε για θέματα τα οποία δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν, διότι από την διευθέτησή τους ουδεμία χρησιμότητα προκύπτει για τον κοινό σκοπό. Σε τι βοηθά την προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας ο επιμερισμός των ευθυνών μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων, παρεκτός να επιβεβαιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ; Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν αυτό οι κυβερνητικοί εταίροι;
Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό θα ενδιέφερε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά όσο αυτοί ερίζουν για τις ευθύνες των προηγουμένων κυβερνήσεων ή για την μυστηριώδη φύση της περιλάλητης «Κεντροαριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει την «έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα». Οποιος ενδιαφέρεται να καταλάβει ποια είναι η εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας της συγκυβέρνησης -και πρωτίστως θα όφειλαν να ενδιαφέρονται εκείνοι που την έχουν σχηματίσει- καλά θα κάνει να διαβάσει την απόφαση που εξέδωσε, ανήμερα των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ, η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή (ΚΠΕ) του ΣΥΡΙΖΑ (το κείμενο είναι αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος). Αν αντέξει να τα βγάλει πέρα με δεκατρείς σελίδες που βρίθουν ανοησιών, υπερβολών και ψεμάτων, αν αντέξει το πομπώδες ύφος, που είναι ένα μείγμα παρωχημένης μαρξιστικής μπουρδολογίας και νεοεαμικής υστερίας, πασπαλισμένο με κουλτουριάρικους λογιοτατισμούς, θα καταλάβει το εξής απλούστατο: ότι ο σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ είναι να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Ως γνήσιοι αριστεροί, δεν το λένε ευθέως· γιατί καταλαβαίνουν ότι, αν το πουν, διατρέχουν τον κίνδυνο να ξυπνήσει ο κόσμος που έχουν παρασύρει. Προσέξτε, όμως, πώς το σερβίρουν εμμέσως: «Ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. Επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και το υπόλοιπο με ρήτρα ανάπτυξης. Αντιμετώπιση των ελλειμμάτων προτάσσοντας την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Αποκατάσταση στα προ μνημονίου επίπεδα των κατώτατων μισθών, συντάξεων, οικογενειακών επιδομάτων και ανεργίας. Δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος του τραπεζικού συστήματος. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και επαναφορά στον δημόσιο έλεγχο των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας ώστε να διαμορφωθεί ένας ισχυρός, παραγωγικός και αποτελεσματικός δημόσιος τομέας. Ακύρωση των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Μέτρα κατά των ολιγοπωλιακών-μονοπωλιακών δομών. Προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης με κύρια κριτήρια την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, τη σταθερή εργασία, την κοινωνική ασφάλιση για όλους. Οσον αφορά το κρίσιμο ερώτημα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν στην εφαρμογή όλων των παραπάνω υποστεί πιέσεις και εκβιασμούς από την τρόικα και την Ευρωζώνη, η συνεδριακή απόφαση τονίζει, με αφετηρία το σύνθημα “καμία θυσία για το ευρώ”, ότι “δεσμευόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και εκβιασμούς των δανειστών μας με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι σε κάθε περίπτωση ότι ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει”».
Η έξοδος από το ευρώ είναι ο στόχος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτό θα οδηγήσει στην πορεία προς έναν σοσιαλισμό με δημοκρατικό επίχρισμα, τύπου Βενεζουέλας. Προϋπόθεση, όμως, είναι η πτώση της κυβέρνησης με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, όπως σαφέστατα τονίζεται επανειλημμένα στην συγκεκριμένη απόφαση της ΚΠΕ. Στην πραγματοποίηση της προϋπόθεσης αυτής συμβάλλουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» με τους «μπακαλιάρους» τους· όλοι εκείνοι οι κουτοπόνηροι, δηλαδή, που φροντίζουν να μένουν εκτός της αναμέτρησης για τις μεταρρυθμίσεις (για να μην τους φθείρει το πολιτικό κόστος…) και την ίδια ώρα καβγαδίζουν για το παρελθόν. Ολοι αυτοί εμποδίζουν την κυβέρνηση να προχωρήσει στο έργο της και, με τον δικό τους ηλίθιο τρόπο, εξυπηρετούν τους σκοπούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν τελικά αυτό το κλίμα επικρατήσει στην κυβέρνηση και επιβάλλει τον τόνο του, δεν βλέπω γιατί όλοι οι απελπισμένοι, που τόσα χρόνια έχουν εκπαιδευθεί στον λαϊκισμό, να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και οι άλλοι, εκείνοι που καταλαβαίνουν και γι’ αυτό ψήφισαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, δεν βλέπω γιατί να τα ψηφίσουν ξανά, όταν με τη στάση τους δείχνουν ότι δεν πιστεύουν στον δύσκολο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Αν αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων, τουλάχιστον μένω με την ανακούφιση ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή για την χώρα. Αυτός είναι ο λαός, αυτή είναι η παιδεία του, αυτή είναι και η ηγεσία του. Αν δεν μπορεί να προκύψει πειστική απάντηση στον λαϊκισμό, τι να κάνουμε; Δημοκρατία είμαστε και, σε μια δημοκρατία όπου αποφασίζει η πλειοψηφία, η γνώμη του πεντηκοστού πρώτου τυχαίου βλακός αποφασίζει την πορεία των πραγμάτων. Μπορεί εν τέλει να αποδειχθεί ότι οι Γερμανοί έχουν δίκιο και ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να ανήκει στην Ευρωζώνη. Αν οι βλακείες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσουν, τότε πραγματικά δεν το αξίζουμε. Στο κάτω κάτω, αν έχεις γνώσεις του Δημοτικού και σε υποχρεώνουν να παρακολουθήσεις Λύκειο, πρέπει να είναι ανυπόφορο…
Πηγή: Καθημερινή
