Toυ Δημητρη Τσιοδρα
«Στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο», «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Μελιγαλάς». Οσοι νόμιζαν ότι ο Εμφύλιος έκλεισε τη δεκαετία του ’80 με την ενσωμάτωση των ηττημένων στο πολιτικό σύστημα και την ανάδειξη του αρχηγού του ΔΣΕ Μάρκου Βαφειάδη στην ελληνική Βουλή, μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, μάλλον βιάστηκαν. Γιατί έκλεισε μεν ο κύκλος που άνοιξε το ’46 και σφραγίστηκε το 1949, όμως ο διχασμός στην ελληνική κοινωνία δεν έπαψε. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα ο διαχωρισμός γινόταν ανάμεσα σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα». Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η διαχωριστική γραμμή άλλαξε και το νέο δίπολο έγινε δεξιά-αντιδεξιά. Ενα σχήμα που βόλευε το ΠΑΣΟΚ ως κύριο εκφραστή του αντιδεξιού μπλοκ, γεγονός που αποτυπωνόταν και στις περιβόητες ανακοινώσεις για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών που μιλούσαν για «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» (εννοώντας τα κόμματα της Αριστεράς). Σύμφωνα με αυτή την κατηγοριοποίηση, το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε τις δυνάμεις του φωτός και η Ν.Δ. «τις δυνάμεις του σκότους». Ο διαχωρισμός αυτός εξασφάλισε την πολιτική ηγεμονία του Α. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης η νέα διαχωριστική γραμμή δημιουργήθηκε στη βάση του σχήματος: Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο. Μικρή σημασία έχει η λογική ανάλυση για το αν η άρνηση του Μνημονίου θα οδηγούσε σε χρεοκοπία κι αν ο όρος αντιμνημονιακός σημαίνει την επιστροφή στην κατάσταση πριν από το 2009. Ο απλουστευτικός διαχωρισμός (στη δημιουργία του οποίου έπαιξε σημαντικό ρόλο η Ν.Δ. ώς τον Νοέμβριο του 2011) είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν νέα πολιτικά μπλοκ και να αναδειχθούν νέες δυνάμεις (Χρυσή Αυγή), οι οποίες «θέρισαν» αυτά που σπάρθηκαν την προηγούμενη τριετία.
Η συνωμοσιολογία, οι απειλές για «κρεμάλες» των αντιπάλων, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, η ρητορική του μίσους και της βίας δημιούργησαν εμφυλιοπολεμικό περιβάλλον και υπονομεύουν τη δημοκρατία. Θλίβεσαι όταν ακούς από κόμματα της Αριστεράς να διαχωρίζουν τους πολίτες σε «πατριώτες» και «αντιπατριώτες», όπως έκανε προδικτατορικά η Δεξιά. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, υπάρχει μια «εθνική θέση» την οποία εκφράζει κάποιο κόμμα κι όποιος δεν συμφωνεί, είναι προδότης, δωσίλογος, πουλημένος στους ξένους κ.λπ. Η πολιτική αντιπαλότητα λαμβάνει ξανά τα χαρακτηριστικά της μάχης ανάμεσα στο «καλό» (το οποίο εκφράζει ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας) και το «κακό» που εκπροσωπούν οι αντίπαλοι αυτής της άποψης. Ο απλουστευτικός διαχωρισμός απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική. Δεν επιτρέπει τον ψύχραιμο διάλογο και την ανταλλαγή επιχειρημάτων, ούτε τις αποχρώσεις ανάμεσα στο ασπρο-μαύρο. Υπονομεύει τη δημοκρατία και στρώνει το έδαφος στον εκφασισμό της κοινωνίας. Οπως δείχνει η τελευταία έρευνα της Pulse RC για την «Εφημερίδα των Συντακτών», το 11% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. αλλά και το 7% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται προς τη Χρυσή Αυγή, η οποία είναι πλέον δεύτερο κόμμα στις ηλικίες 30-44 χρόνων.
Η ακραία πόλωση μπορεί πρόσκαιρα να βοηθάει κάποιους να αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Αυτός που σίγουρα χάνει, είναι η χώρα και η πλειοψηφία των πολιτών της. Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, το αποδεικνύει περίτρανα.
Πηγή: Καθημερινή
