Του Δημητρη Χ. Παξινου*
Λίγο πολύ όλοι είχαμε, έχουμε παρατηρήσει, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας, έναν εργάτη του δήμου να σκάβει και τρεις να εποπτεύουν. Εκατοντάδες οι νεοπροσλαμβανόμενοι, ασφαλώς με κριτήρια πελατειακά και με νομικίστικες φόρμουλες, που δεν άντεχαν σε νομική αξιολόγηση. Η ανάγκη να συντηρηθεί το πολιτικό καθεστώς είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερη και πολύ σπουδαιότερη από την αξιοκρατία και την πρόοδο της χώρας. Τα πακέτα των δισεκατομμυρίων ευρώ της Ε.Ε. για την ανάπτυξη με ορθολογικό τρόπο διατέθηκαν, σπαταλήθηκαν και για όλους αυτούς τους άνισους διορισμούς, αρκετοί εκ των οποίων υποψηφίων διέθεταν μεν τα προσόντα, όμως θα έπρεπε να έχουν και την απαραίτητη κομματική ταυτότητα ή άλλου είδους λυσιτελή σύνδεση.
Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας τεράστιος μηχανισμός παραγωγής υπαλλήλων, μεταφερόμενος και διαρκώς διογκούμενος στον επόμενο δήμαρχο. Αποτέλεσμα οι δήμοι, με λίγες δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις, να είναι κατάχρεοι, κυρίως όμως ένεκα της αλόγιστης σπατάλης, διασπάθισης των πόρων προς άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες οδηγούσαν σε συναλλαγή και πλουτισμό διαφόρων τρωκτικών παραγόντων που κατακλύζουν τους χώρους αυτούς.
Καλός δήμαρχος εθεωρείτο όποιος τηρούσε τις υποσχέσεις του όσον αφορά τις προσλήψεις. Αλλωστε, η κυβέρνηση μεριμνούσε πάντοτε να χαρίζει τα διογκωμένα χρέη τους, προκειμένου να γίνει μια νέα αρχή. Αρκούσε μια απλή τροπολογία, ιδιαίτερα παραμονές των εκλογών, όπως τόσες άλλες χαριστικές διατάξεις, για ομάδες, συνεταιρισμούς, προβληματικές επιχειρήσεις.
«Σόι πάει το βασίλειο» και έτσι, όλοι αυτοί οι «δικοί μας άνθρωποι» κατόρθωσαν να επιβιώνουν σε βάρος του κράτους, δηλαδή ημών των φορολογουμένων και να επιχαίρουν γι’ αυτά τα κατορθώματά τους. Αν χρειαζόταν, υπήρχαν και οι κρατικές τράπεζες που ασυλλόγιστα, με εντολές αυτών που τους διόριζαν, ανελάμβαναν αυτό το θεάρεστο έργο, δηλαδή της χορήγησης θαλασσοδανείων, με κρατική εγγύηση.
Τα υπερχρέη του Δημοσίου δεν άφηναν πολλά περιθώρια περαιτέρω ελιγμών. Υπουργοί και δήμαρχοι δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη αξιολόγησης, που θα οδηγούσε στις απολύσεις των μη ικανών, κάτι που θα διευκόλυνε την όλη κατάσταση. Πιθανότατα οι μη ικανοί ήταν της δικής τους επιλογής και συνεπώς εξαιρούνται.
Ηρθε όμως η ώρα της τρόικας και της τήρησης του υπογραφέντος Μνημονίου, που προέβλεπε και απολύσεις στο Δημόσιο. Ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά και κάποιοι έπρεπε να δοθούν, να θυσιασθούν.
Ετσι φθάσαμε στην ώρα των οριζόντιων απολύσεων, αντί των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες ακούμε, αλλά δεν βλέπουμε.
Προφανώς οι «κουτόφραγκοι» έμαθαν το παιχνίδι και το παίζουν καλύτερα από τους ντόπιους. Ετσι, λοιπόν, παραμονές καταβολής της δόσης με υποδόσεις, επανέρχονται στην πιστή εφαρμογή του Μνημονίου, βέβαιοι όντες ότι υπό τη συγκεκριμένη απειλή θα ληφθούν τα επώδυνα μέτρα, που οι ίδιοι ψήφισαν.
Ετσι λοιπόν κάποιοι θα την πληρώσουν και μάλιστα με τρόπο ακραίο, όπως είναι η απώλεια της εργασίας για κάποιες χιλιάδες εργαζομένων. Χωρίς αξιολόγηση, γιατί δεν έχουν μάθει να κάνουν αξιολόγηση, ούτε και θέλουν να μάθουν. Ούτε βεβαίως και μπορούν να εμπιστευθούν αυτούς, που μοναδική τους έγνοια είναι η επανεκλογή τους, μέσω των γνωστών υποσχέσεων ακόμη και σήμερα. Ο νους τους, άλλωστε, είναι προσηλωμένος προς αυτήν την κατεύθυνση. Κατά κύριο λόγο.
Η φράση «Αυτό δεν γίνεται» σπάνια ηχεί από το στόμα πολιτευόμενου, όσο υπερβολικό κι αν είναι το αίτημα. Ταιριάζει περισσότερο το «θα δούμε». Ετσι έμαθε ο ένας τον άλλο και κυρίως ο πολιτευόμενος που επιθυμεί, ακόμη και με το ζόρι, να σώσει τον τόπο του.
Σε κάθε όμως στοιχειωδώς ευνομούμενη χώρα, όπου οι νόμοι εφαρμόζονται και δεν καταστρατηγούνται ή διαγράφονται, υπάρχει μία τιμωρία για όσους διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα. Ο τρώσας και ιάσεται!
Εδώ όμως ακολουθείται το αντίστροφο. Οι άρχοντες μένουν στο απυρόβλητο νομικών συνεπειών, στο διοικητικό, αστικό και ποινικό πεδίο, για να συνεχίσουν το κοινωφελές τους έργο των προσλήψεων, με άλλη «νομική» φόρμουλα, οι δε υπ’ αυτών προσληφθέντες οδηγούνται στην άβυσσο της ανεργίας. Αμνοί και ερίφια. Ολοι μαζί! Διόλου τυχαίο που διεκδικήσαμε και καταφέραμε, χωρίς δυσκολία, να ανεβούμε στην πρώτη θέση, μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, στη διαφθορά…
* Ο κ. Δ. Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.
Πηγή: Καθημερινή
