από τον Θανάση Μαυρίδη
Θα σας πούμε σήμερα μία ιστορία σαν κι αυτές που μόνο στην Ελλάδα ζούμε. Για ένα μουσείο που κατόρθωσε να κόψει τον Απρίλιο μόλις πέντε εισιτήρια και να εισπράξει δέκα ευρώ. Θα μπορούσε το σημείωμα αυτό να τελειώνει εδώ ακριβώς. Πέντε εισιτήρια σε έναν ολόκληρο μήνα. Σαν κι αυτά που στέλνουν μία χώρα στον διάβολο…
Δεν θα σας πούμε ποιό είναι το μουσείο, διότι το θέμα μας δεν είναι να δημιουργήσουμε ένα ακόμη “σκάνδαλο”. Πρόκειται για ένα από τα εκατοντάδες, ίσως από τα χιλιάδες παραδείγματα κατασπατάλησης δημοσίων πόρων. Είναι μία ακόμη υπηρεσία που “στήθηκε” για να βολευτούν φίλοι, συγγενείς και ψηφοφόροι.
Το πρόβλημα είναι να αρχίσουμε κάποτε να αντιλαμβανόμαστε ότι αν δεν σταματήσουμε τις σπατάλες δεν θα μπορέσουμε να βρούμε πόρους για να βοηθήσουμε αυτούς που πραγματικά τους έχουν ανάγκη. Κι οι σπατάλες αυτές δεν κρύβονται μόνο κάτω από το χαλί της κεντρικής διοίκησης…
Το αρχαιολογικό μουσείο, λοιπόν, στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο που από μόνο του είναι ένα πραγματικό στολίδι για την επαρχιακή πόλη. Το “περίεργο” είναι ότι η τοπική κοινωνία αγνοεί την λειτουργία του μουσείου. Οπότε δεν θα πρέπει να μας προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ελάχιστοι από τους επισκέπτες της πόλης γνωρίζουν την ύπαρξή του και ακόμη πιο λίγοι το επισκέπτονται. Διαφορετικά δεν θα συνέβαινε να κόψει αυτό το μουσείο μόλις πέντε εισιτήρια τον μήνα Απρίλιο!
Δεν είμαι ο ειδικός για να σας πω αν θα έπρεπε να υπάρχει το μουσείο αυτό ή όχι. Μπορώ, όμως, να σας διαβεβαιώσω ότι δεν λειτουργεί σωστά! Το μουσείο, λοιπόν, έχει στην διάθεσή του 17 εργαζόμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονται από τον ΟΣΕ! Άλλη μία απόδειξη για το πως μπορεί να λειτουργήσει το μέτρο της μετάταξης…
Ας υποθέσουμε ότι το μουσείο λειτουργούσε σαν να πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση. Ποιός διευθυντής θα ανεχότανε να έχει για έναν μήνα έξοδα μισθοδοσίας για 17 υπαλλήλους, λειτουργικά έξοδα ενός μεγάλου κτιρίου, ΔΕΗ, νερό, για να εισπράξει στο τέλος δέκα ευρώ; Η διοίκηση αυτής της επιχείρησης δεν θα είχε κινητοποιηθεί για να βρει τι φταίει για το κακό αυτό αποτέλεσμα και για να βρει λύσεις θεραπείας;
Θα πείτε ότι μία καλή διοίκηση δεν θα είχε αφήσει τα πράγματα να εξελιχτούν σε αυτό το σημείο. Οπότε η συζήτηση μετατοπίζεται αυτόματα στο ποιός ελέγχει αν η διοίκηση του μουσείου έκανε την δουλειά της ή όχι.
Θα ρωτήσει κανείς τι θα μπορούσε να κάνει η διοίκηση ενός μουσείου για να αυξήσει τους επισκέπτες. Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να επιδιώξουν μία στενή συνεργασία με τον Δήμο και τους τοπικούς φορείς. Ας πούμε για να μπουν πινακίδες στην πόλη που θα έκαναν γνωστή την παρουσία του μουσείου. Να διοργανωθούν εκδηλώσεις που θα το έφερναν στο επίκεντρο της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Να βρουν τους ξενοδόχους της περιοχής και να συζητήσουν για κοινές δράσεις. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν από μόνα τους. Χρειάζεται οι άνθρωποι να αγαπούν το αντικείμενό τους και να προσπαθούν.
Η δημόσια διοίκηση πάσχει κι αυτό είναι γνωστό. Το θέμα δεν είναι, όμως, να κόψουμε το κεφάλι του ασθενούς επειδή αυτός έχει πονοκέφαλο. Αλλά να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά και να αντιμετωπίσει την κάθε κατάσταση με τον τρόπο που της αρμόζει. Πρέπει κάποιος γνώστης του αντικειμένου να ασχοληθεί σοβαρά και να εξετάσει αν πράγματι χρειάζεται ή όχι το μουσείο σε αυτή την πόλη ή αν θα ήταν καλύτερο να συγχωνευτεί με κάποιο άλλο. Και στην συνέχεια πως αυτό το ίδρυμα θα μπορέσει να δικαιολογήσει την παρουσία του.
Κάθε δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία ξεχωριστή οντότητα που έχει τις δικές της ανάγκες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ζητούμενο είναι το κέρδος. Η δημόσια υπηρεσία, το μουσείο, το σχολείο, κάθε κύτταρο του δημοσίου θα πρέπει να επιστρέφει στην κοινωνία τα χρήματα που αυτή έχει δαπανήσει για την λειτουργία του και ακόμη περισσότερα. Αλλιώς καταλήγουμε στο παράδειγμα της ιστορίας μας, σε έναν οργανισμό που απασχολεί 17 εργαζόμενους, σπαταλά άπειρους πόρους των φορολογουμένων για να έχουμε ως αποτέλεσμα πέντε και μόνο εισιτήρια για έναν ολόκληρο μήνα και έσοδα δέκα ευρώ! Για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Το κέρδος δεν είναι μόνο οικονομικό, δεν αφορά μόνο απόλυτα ποσά. Ποιός μας είπε, όμως, ότι δεν κοστολογείται ο πολιτισμός ή η παιδεία;
Πόσα τέτοια “μουσεία νεοελληνικής φαυλότητας” λειτουργούν σε αυτή την χώρα; Πολλά, πάρα πολλά. Και θα υπάρχουν για πολλές ακόμη δεκαετίες, όσο το πολιτικό σύστημα αρνείται να κάνει την δουλειά του και αντί αυτού προτιμά να σπαταλά τους δημόσιους πόρους για να υπερασπιστεί, τελικά, την εκλογική του πελατεία.
Μεταρρυθμιστής δεν είναι εκείνος που βαπτίζει τον εαυτό του ως τέτοιον. Αλλά εκείνος που θα τολμήσει να δημιουργήσει θεσμούς και διαδικασίες που να προστατεύουν τόσο τους ανθρώπους της εργασίας, όσο και τα χρήματα των φορολογουμένων.
Πηγή: Capital.gr
Μουσείο με μηνιαία έσοδα 10 ευρώ, μέρος 2ο
Σας λέγαμε για ένα μουσείο σε μία επαρχιακή πόλη που τον μήνα Απρίλιο έκοψε μόλις πέντε εισιτήρια. Και περιμέναμε να πάρει κάποιος “αρμόδιος” για τις μεταρρυθμίσεις και να ρωτήσει περί τίνος πρόκειται. Σωστά το καταλάβατε! Οι μόνοι που ενδιαφέρθηκαν ήσασταν εσείς, οι αναγνώστες. Πάμε τώρα να κάνουμε το θέμα πιο ενδιαφέρον!
Το εν λόγω αρχαιολογικό μουσείο βρίσκεται στην Τρίπολη του νομού Αρκαδίας. Αν φτάσετε στο κέντρο της Πελοποννήσου και ρωτήσετε κάτοικο της πόλης για το που βρίσκετε το μουσείο και δηλώσει άγνοια, μην τον αποπάρετε. Δεν είναι γνωστό το μουσείο και δεν θα βρείτε ταμπέλες στους δρόμους (παρά μόνο μία) για να σας καθοδηγήσουν. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι το μουσείο που εγκαινιάστηκε το 1986 από την Μελίνα στεγάζεται σε ένα καταπληκτικό κτίριο του Τσίλλερ. Μόνο και μόνο γι΄ αυτό τον λόγο θα άξιζε τον κόπο το μουσείο να έχει περισσότερα από τα 5 εισιτήρια που έκοψε τον μήνα Απρίλιο.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους αξίζει τον κόπο να επισκεφτεί κάποιος το μουσείο και αυτοί σχετίζονται με τα εκθέματά του. Αλλά για να συμβεί αυτό θα έπρεπε οι επισκέπτες να το γνωρίζουν. Θα έπρεπε κάποιος να κάνει και marketing. Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο μας θέμα.
Σε δέκα χιλιόμετρα απόσταση από το κέντρο της Τρίπολης βρίσκεται ένα ακόμη αρχαιολογικό μουσείο, αυτό της Τεγέας! Το μουσείο της Τεγέας ιδρύθηκε πριν από 100 χρόνια, είναι μικρότερο και έχει εκθέματα μόνο από την γύρω περιοχή. Το ερώτημα είναι ποιός είναι ο λόγος να βρίσκονται δύο αρχαιολογικά μουσεία σε τόσο κοντινή απόσταση.
Θα μπορούσαν να συγχωνευτούν και με τον τρόπο αυτόν να εξοικονομηθούν πόροι και ανθρώπινο δυναμικό. Προφανώς δεν θέλησαν. Θα ρωτήσει κάποιος τι θα απογίνει το προσωπικό που θα περισσεύσει από μία τέτοια διαδικασία. Θα σας πούμε μόνο ότι σε κοντινή απόσταση από το κέντρο της Τρίπολης, στην Κάψια, άνοιξε πρόσφατα τις πύλες του ένα σπήλαιο, όπου κι εκεί προσέλαβαν κόσμο. Δεν θα μπορούσαν οι υπάλληλοι που θα “περίσσευαν” από την συγχώνευση να απασχοληθούν στο σπήλαιο;
Έπειτα θα ρωτήσει κάποιος αν μπορούμε να μεταφέρουμε εξειδικευμένο προσωπικό από ένα μουσείο σε ένα σπήλαιο. Μάλλον μπορούμε, διότι το εξειδικευμένο προσωπικό του μουσείου προέρχεται κατά κύριο λόγο από τον ΟΣΕ. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία φορά που το τραίνο έφτασε στην Τρίπολη ήταν πριν από 15 χρόνια. Οι υπάλληλοί του, όμως, συνεχίζουν να απασχολούνται στο δημόσιο. Σήμερα δουλεύουν στο μουσείο. Μέχρι χτες δούλευαν στον ΟΣΕ και ας μην υπήρχαν δρομολόγια για την Τρίπολη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Το ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι αυτοί να μην απασχοληθούν στο σπήλαιο; Ένα παράδειγμα δίνουμε…
Το αστείο είναι ότι σε ένα μουσείο σαν κι αυτό της Τρίπολης που κόβει τόσο λίγα εισιτήρια και τον μήνα Απρίλιο είχε έσοδα μόλις δέκα ευρώ, χρειάζονται και έκτακτο προσωπικό! Ναι, στο μουσείο της Τρίπολης υπάρχουν και έκτακτοι!
Από που πληρώνονται οι συμβασιούχοι; Από τα λεφτά του ΕΣΠΑ. Αν έχετε επιχείρηση και ψάχνετε ένα πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, μην το κάνετε μάταια. Τα έχουν πάρει όλα οι δήμοι και τα μουσεία και δεν έχουν αφήσει πολλά για σας. Επίσης, έχουν φροντίσει να σας κάνουν την ζωή δύσκολη απαιτώντας σας να αποδείξετε με ένα σωρό χαρτιά ότι θα σεβαστείτε τα χρήματα που θα σας δώσουν. Καλή μας νύκτα!
Πηγή: Capital.gr
