Μέσα στην βαβούρα που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες, διαβάζω σε fora, blogs και αλλαχού συγκρίσεις μεταξύ ΕΡΤ και διεθνών τηλεοπτικών οργανισμών, όπως το BBC το CNN κ.λ.π.
Όταν δούλευα στην ΕΡΤ (έως το 1991), το συνεργείο τεχνικών που κάλυπτε ραδιοφωνικά κάποιο αθλητικό γεγονός, ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ. αποτελείτο από τέσσερα (4) άτομα, χώρια τους δημοσιογράφους.
Στο υπηρεσιακό station wagon τους έβλεπες και τους αναγνώριζες αμέσως.
Δύο μπροστά και δύο πίσω.
Οι ειδικότητες:
α) Ο ηχολήπτης, ο μόνος απολύτως απαραίτητος.
β) Ο βοηθός του ηχολήπτη, για να κουβαλάει και “δοκιμάζει” το μικρόφωνο στην περίπτωση κατά την οποία δημοσιογράφος θα έκανε μια συνέντευξη εκτός booth, ας πούμε στον αγωνιστικό χώρο. Το να δώσουν στον δημοσιογράφο ένα ασύρματο μικρόφωνο, το fold back ακουστικό του και να του δείξουν πώς να τα χρησιμοποιεί αν/όταν χρειαστεί, απαγορευόταν από τον κανονισμό λειτουργίας.
γ) Ο ηλεκτρολόγος, ο οποίος -μην γελάσετε- έβαζε την κονσόλα ήχου στην πρίζα και στην συνέχεια καθόταν και έβλεπε τον αγώνα. Το να βάλει ο ηχολήπτης την κονσόλα του στην πρίζα, επίσης απαγορευόταν από τον κανονισμό λειτουργίας. Είχα τότε εισηγηθεί να προμηθευτούμε κονσόλες με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες (όπως τα τηλεοπτικά συνεργεία που δούλευαν με μπαταρίες χωρίς ηλεκτρολόγο), ώστε να μην επιβάλλεται, λόγω κανονισμού, η παρουσία ηλεκτρολόγου. Ευγενικά, μου είχαν υποδείξει να το ξεχάσω.
δ) Ο οδηγός του station wagon, καθόσον ο κανονισμός επίσης, προέβλεπε ότι τα οχήματα της ΕΡΤ, ανεξαρτήτως μεγέθους, τα οδηγούν μόνον υπάλληλοι της αντίστοιχης κατηγορίας.
Την ίδια εποχή στο BBC, στο οποίο εν τω μεταξύ η Thatcher είχε περιορίσει την κρατική επιχορήγηση, είχε υιοθετήσει την μετάβαση στη multidisciplinary δημοσιογραφία.
Ο δημοσιογράφος δηλαδή, οδηγούσε ο ίδιος το μέσο μεταφοράς του και έπρεπε να μπορεί να κάνει ο ίδιος κάμερα, ήχο και να στήσει δύο φώτα, εφόσον εχρειάζετο.
Το τηλεοπτικό (προσοχή όχι ραδιοφωνικό) συνεργείο αποτελείτο από δύο άτομα, δηλαδή έναν δημοσιογράφο και έναν τεχνικό ώστε να κάνει ο δεύτερος κάμερα κατά το stand-up του πρώτου και επίσης να καλύπτει την περίπτωση που απαιτείτο κάτι τεχνικά πιο σύνθετο.
Την ίδια εποχή, η εταιρεία έρευνας και ανάπτυξης του BBC (το παλαιό BBC είχε σπάσει πλέον σε 3 ή 4 εταιρείες) δούλευε εντατικά σε ένα πρόγραμμα που προέβλεπε ότι ο παραπάνω δημοσιογράφος θα έπρεπε στην συνέχεια, επί τόπου του θέματος, να μοντάρει τη λήψη, να γράψει το σχολιασμό για το θέμα και το κείμενο για το tele-prompter του παρουσιαστή, ακόμη και να ηχογραφήσει το σπικάζ του και τέλος μέσω κινητής τηλεφωνίας να στείλει το μισο-έτοιμο θέμα στο κέντρο ειδήσεων του σταθμού, απ’ όπου μετά από σύντομη επεξεργασία “φινιρίσματος” και τελικού ελέγχου-έγκρισης ήταν έτοιμο να εισαχθεί στον server για να παιχθεί.
Αλλά και πιο πρόσφατα, την εποχή του στησίματος της ΕΡΤ Ψηφιακής, όταν πρότεινα να προμηθευθούμε ρομποτικές κεφαλές καμερών για το τηλεοπτικό studio, που όλοι πλέον οι σοβαροί σταθμοί χρησιμοποιούν εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, πάλι με αποθάρρυναν ευγενικά.
Να τα βάζουμε τώρα με τον κλάδο των εικονοληπτών; (κάμεραμεν) Δεν λέει.
Καθίστε τώρα εσείς και συγκρίνατε της μυλωνού τον άντρα με τους πραματευτάδες.
Πηγή: Το blog του MAuVE
