Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Είναι κρίμα, με τέτοιο όνομα και να μην αντιλαμβάνεται πως όλα τα κόμματα κλείνουν κάποτε τον κύκλο τους. Ομως, για να πούμε την αλήθεια, ο Βαγγέλης Βενιζέλος τοποθετείται στον βραχύ ορίζοντα. Λογικό, με την κατάντια του ΠΑΣΟΚ, λίγο τον ενδιαφέρει η ιστορική προοπτική του κίβδηλου σοσιαλισμού, τον οποίο εμπορεύθηκε το κόμμα των Παπανδρέου στη μεταδικτατορική περίοδο.
Κάποιος, πάντοτε, κλείνει την πόρτα. Ο Κώστας Σημίτης, ο έτερος μη-Παπανδρέου που διαχειρίστηκε προσωρινά τα δεδομένα του ΠΑΣΟΚ, ίσα που πρόλαβε να μη διαλυθεί το Κίνημα στα δικά του χέρια. Αν όμως είχε επιμείνει όσο όφειλε στο ζήτημα της διαπλοκής μεταξύ κόμματος και κρατικής διαφθοράς, θα είχε οδηγηθεί σε υποχρεωτική ανασύσταση του φιλελεύθερου κεντρώου πολιτικού χώρου, ο οποίος, εντελώς παραδόξως αλλά εξαιρετικά πραγματικώς, τελούσε υπό την γοητεία του πράσινου «κινήματος».
Είναι δυνατόν να αναφέρονται οι πολιτικοί συντάκτες σε σκέψεις και αντιδράσεις της «Ιπποκράτους» και να μη ντρεπόμαστε όλοι μαζί για τη φαρσοκωμωδία που συνεχίζεται μπροστά στα μάτια μας; Η ελάχιστη απαραίτητη ντροπή έπρεπε να οδηγήσει τον κ. Βενιζέλο στην κατάργηση κάθε δραστηριότητας στον χώρο που θυμίζει στον λαό πόσο πολλά χρήματα κόστισε και κοστίζει αυτή η «Ιπποκράτους».
Η Ιστορία δεν σκοτίζεται για τις ωδίνες της κομματικής σφραγίδας του κ. Βενιζέλου. Ούτε εμείς, άλλωστε. Εφ’ όσον πιστεύει ότι δεν του αναλογούν οι βαρύτατες ευθύνες που τον επιβαρύνει η πρόσφατη κυβερνητική πολιτεία του ΠΑΣΟΚ, ας αποχωρήσει από τον κυβερνητικό σχηματισμό. Ενας λόγος παραπάνω, αν πιστεύει ότι η αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση Σαμαρά θα γλιτώσει το κόμμα του από τη μοιραία εξαφάνιση.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τις παρενέργειες που ήδη έχει η ασταθής σταθεροποίηση της οικονομίας. Ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί συζητούν πώς θα μοιράσουν τα «πολιτικά κέρδη». Αποθρασύνονται, μάλιστα, από τη συστολή που επιδεικνύουν τα κράτη της τρόικας πίσω από την τρόικα. Οι πιέσεις των Ευρωπαίων, που συγκρατούσαν τις κυβερνήσεις μας, είναι τον τελευταίο καιρό εξαιρετικά συγκρατημένες, αφού, εξάλλου, αναγνωρίζεται τώρα και η σφοδρότητα της προσαρμογής που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα. Η στάση αυτή εκλαμβάνεται ως «αδυναμία» ή «αλλαγή προσανατολισμού» των Ευρωπαίων και οι Ελληνες πολιτικοί σπεύδουν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία.
Αυτό που πρέπει να φοβίζει τον κ. Βενιζέλο –και όλους εμάς– δεν είναι η μοίρα του ΠΑΣΟΚ, αλλά η αύξηση της επιρροής κομματικών σχηματισμών, που αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία ως σειρά διαδικασιών και όχι ως σύστημα διακυβέρνησης.
Πηγή: Καθημερινή
