Του Πάσχου Μανδραβέλη
Οταν με το καλό ο κ. Αντώνης Σαμαράς ανταποδώσει την επίσκεψη του Ιρλανδού πρωθυπουργού Εντα Κένι, θα πρέπει να κάνει μια κυριακάτικη βόλτα στο Δουβλίνο. Θα βρει πολλά μαγαζιά ανοιχτά, να ψωνίσει ό,τι τραβά η ψυχή του, μιας κι εκεί δεν υπάρχει νομοθετημένο ωράριο. Θα βρει αλυσίδες φαρμακείων, αλλά και πολλά μικρά, αφού στην Ιρλανδία δεν έχουν πιάσει το υποδεκάμετρο για να προστατεύουν όσους πρόλαβαν να πάρουν την άδεια. Καλά είναι να μιλήσει και με τους ταξιτζήδες, για να διαπιστώσει ότι παίρνουν την άδεια με αυστηρά κριτήρια· σε ό,τι αφορά την παροχή υπηρεσιών, αλλά όχι πληθυσμιακά. Θα δει πολλά και θα καταλάβει ότι, για «να ακολουθήσει η Ελλάδα το επιτυχημένο πρότυπο της Ιρλανδίας», δεν αρκούν οι χαμηλοί συντελεστές φορολογίας «ώστε να μετατραπεί η κρίση σε επιτυχία», όπως δήλωσε ο κ. Σαμαράς. Η Βουλγαρία έχει ακόμη χαμηλότερους συντελεστές, αλλά ουδείς κηρύσσει ότι όνειρό του είναι να κάνει την Ελλάδα, Βουλγαρία του Νότου. Το επιτυχημένο ιρλανδικό πείραμα προϋποθέτει απελευθέρωση της οικονομίας και όχι απλώς flat tax rate που ονειρεύεται ο Ελληνας πρωθυπουργός. Αφήστε δε το γεγονός ότι ακόμη και στην Ιρλανδία δεν υπάρχει ένας συντελεστής εισοδημάτων αλλά και δεύτερος για τα υψηλά εισοδήματα (πάνω από 41.800 ευρώ ανά ζευγάρι).
Η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας είναι το μεγάλο έλλειμμα στην τρίχρονη προσπάθεια ανάταξης της χώρας και το μεγάλο πρόβλημα που θα βρούμε μπροστά μας. Διότι, ναι μεν είναι εύλογη η αισιοδοξία που αναπτύχθηκε τον τελευταίο καιρό λόγω καλύτερων δημοσιονομικών αποτελεσμάτων, αλλά η αναπαραγωγή του υπάρχοντος μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δεν εγγυάται το βιώσιμο της σταθεροποίησης. Επειτα από πολλές θυσίες του ελληνικού λαού οι αριθμοί βελτιώνονται, αλλά όχι η οικονομία. Οποιοσδήποτε θέλει να επιχειρήσει σήμερα στην Ελλάδα θα έχει τον μεγάλο βραχνά του κράτους, εκατοντάδες περιορισμούς και χιλιάδες διατάξεις, που θα του κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Με άλλα λόγια, αυτό που επιτύχαμε από τον Μάιο του 2010 είναι να φέρουμε τη ζωή μας στα μέτρα της οικονομίας μας, με όσα δραματικά συνεπάγεται αυτό. Δεν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε την οικονομία, για να τη φέρουμε στα επίπεδα της ζωής που θέλουμε. Για να το επιτύχουμε αυτό, χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις που το (δέσμιο σε επιμέρους πελατειακές ομάδες) πολιτικό σύστημα δεν τολμάει να κάνει. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη δομή και διάρθρωση του Δημοσίου, όπου σε ζητήματα αξιοκρατίας οπισθοχωρούμε. Αφορά κάθε πτυχή του κοινού μας βίου, όπου δυστυχώς η σκιά του κράτους είναι βαριά. Αφορά τις αδειοδοτήσεις των νέων επιχειρήσεων, τη λειτουργία τους, το φορολογικό σύστημα που συνεχίζει να είναι δαιδαλώδες, αφορά ακόμη και τις εισφορές στην Εργατική Εστία, η οποία καταργήθηκε, αλλά εργαζόμενοι και εργοδότες συνεχίζουν να την πληρώνουν.
Γι’ αυτό είναι καλά να κλείσουμε τα αυτιά μας στα περί «θωρακισμένης οικονομίας», που εσχάτως άρχισαν να ξανακούγονται. Η οικονομία μας έγινε βιώσιμη και όχι ισχυρή. Αν και δείχνει κάποια σημάδια κινητικότητας, παραμένει στην εντατική, έχοντας τα σωληνάκια των εταίρων να την κρατούν στη ζωή.
Ηρθε η στιγμή να αφήσουμε την οικονομία να πετάξει. Αυτό σημαίνει δομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες τον τελευταίο χρόνο έχουν παγώσει. Μπορεί να τις κάνει η τρικομματική κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά; Πιθανώς. Ο πρωθυπουργός μάς εξέπληξε θετικά μία φορά συνεχίζοντας το σταθεροποιητικό πρόγραμμα που προηγουμένως λυσσαλέα πολεμούσε. Ισως μπορεί να το ξανακάνει.
Πηγή: Καθημερινή
Μερικά σχόλια αναγνωστών της εφημερίδας:
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκει τόσο υπέροχο στο Ιρλανδικό μοντέλο ο Αντώνης Σαμαράς. Ο τραπεζικός τομέας είναι 10πλασιος του ΑΕΠ κι όταν κινδύνευσε με κατάρρευση κλήθηκαν οι φορολογούμενοι να τον διασώσουν. Η χαμηλή φορολογία αντισταθμίζεται από τα πανάκριβα εργατικά (1500 ευρώ κατώτατο) και από τις εξωφρενικές τιμές των ακινήτων ειδικά στο Δουβλίνο. Όσο για τα εμπορικά πλεονάσματα είναι μάλλον εικονικά, δεδομένου ότι η χώρα αποτελεί εμπορευματικό κέντρο, που κατάντησε άθλιο (αφού επέτρεψαν την κρατικοποίηση τραπεζικών ζημιών πηγαίνοντας το έλλειμμα χστο 30%). Το τεράστιο ποσοστό ξένων επενδύσεων δεν παρέχει καμία ασφάλεια γιατί σε περιόδους κρίσεων μπορούν να αποσυρθούν προκαλώντας μεγάλη οικονομική ύφεση. Μέσω αυτής της δυνατότητας εκβιάζουν τη συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία. Όταν η Ιρλανδία θέλησε να αυξήσει τον εξαιρετικά χαμηλό εταιρικό ΦΣ, έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα κι αναγκάστηκε τελικά σε κοινωνικά ανάλγητες περικοπές για να μην θυμώσει η… Google που δημόσια και προκλητικά εξεβίασε το πολιτικό σύστημα. Το ερώτημα είναι: ποιός κυβερνά την Ιρλανδία; Η κυβέρνηση ή η Google; Στο ερώτημα ποιος κυβερνά την Ελλάδα, ξέρουμε την απάντηση: οι συντεχνίες. Ας αρχίσει απ’ αυτές ο πρωθυπουργός και μετά ας αναζητήσει αναπτυξιακό μοντέλο.
ΥΓ. Όσο για τις κοινωνικές παροχές, καλύτερα να μη μιμηθούμε τους Ιρλανδούς. Στην υγεία πρώτα πεθαίνεις και μετά σου δίνουν ραντεβού (μου το είπε επί λέξει ένας ταξιτζής), στην παιδεία ελάχιστα δημόσια σχολεία είναι υψηλού επιπέδου ενώ όλα τα ιδιωτικά (και τα καθολικά που δεν είναι μικτά!) θεωρούνται εξαιρετικά, παιδικοί σταθμοί δημόσιοι ή δημοτικοί δεν υπάρχουν κ.λπ.
Σχολίασε ο/η Κ.Ι.Γ. | 09:01:06, Μάιος 27th, 2013
Κυριε Μανδραβέλη, κάποτε υπήρχαν στο πολύπαθο αυτό κράτος κάποιες χαλυβουργίες και χυτήρια τα λεγόμενα συνεχούς πυράς τα οποία έπρεπε να δουλεύουν 24/24 για να μη καταστρέφονται και επειδή το κόστος επαναφοράς ήταν πολύ μεγάλο. Τα “προοδευτικά και αριστερά’ συνδικάτα αντιδρούσαν για το Σαββατοκύριακο γιατί τη Κυριακή ήθελαν να πάνε “στην εκκλησία”. Πόσες από αυτές τις βιομηχανίες υπάρχουν σήμερα; Η OSRAM, η PIRELLI,η ALUMIL ήθελαν να αυτοματοποιήσουν μέρος της παραγωγής για μείωση του κόστους αλλά θα έχαναν τη δουλειά τους κάποιοι άνθρωποι. Οι εταιρίες αυτές δουλεύουν σήμερα στη Τουρκία. Δείτε τι έγινε με τη τσιμεντοβιομηχανία. Οι φαρμακοποιοί αντιδρούν σε μακρύτερο ωράριο, οι ταξιτζήδες και οι φορτηγατζήδες δε θέλουν απελευθέρωση γιατί ορισμένοι από αυτούς έχουν στα χέρια τους άδειες, δηλαδή κρατικά έγγραφε στην ουσία, που θέλουν να τις πουλήσουν και να πλουτίσουν. Στην Αθήνα τα μαγαζιά είναι κλειστά τη Κυριακή αλλά σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων όλα είναι ανοιχτά στη δε επαρχία ακόμα και τα σούπερ μάρκετ. Πως καταφέρνουν και ελέγχουν τα φάρμακα τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα κρατικά όχι; Άρα το θέμα δεν είναι να γίνουμε Ιρλανδία, το θέμα είναι να γίνουμε κράτος.
Σχολίασε ο/η Ταμτακος | 08:17:23, Μάιος 27th, 2013
Πήγα σχετικά πρόσφατα στο Δουβλίνο και σε αλλες πόλεις της Ιρλανδίας,εμεινα μια βδομάδα κι εκανα πολλές βόλτες,κυριακάτικες και καθημερινές στο κέντρο και τα περίχωρα.Είδα γειτονι’ες με πολλά ξενοίκιαστα και κενά καταστήματα,σε παράταξη.Τα κουρεία και κομμωτήρια με 8 ευρώ την Τετάρτη,HAPPY DAY.Ειδα και πολλούς αλλοδαπούς να δουλεύουν στα διάφορα εστιατόρια.Φθηνά μπάρ με καλή ιρλανδική μπύρα.Ακριβά bed and breakfast και πολύ ακριβή ενοικιαση αυτοκινητου λογω θερινης σαιζον.Δεν είδα φτώχεια,κατάθλιψη και μιζέρια αλλά,με κάθε αντικειμενικότητα, δεν απεκόμισα τις δικές σας εντυπώσεις ούτε σχημάτισα ακριβώς αυτή την λαμπερή,εξωραισμένη εικόνα.Μακάρι να ισχύει η δική σας περιγραφή κι εγώ να κάνω λάθος ‘.Διαφορετικά,να δεχθούμε καλόπιστα οτι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση΄.
Σχολίασε ο/η παναγιωτης β. γριβας | 19:47:54, Μάιος 26th, 2013
